جنگ انچیں کارے کہ آئی ءِ توکا ھچ وڑیں پرمائش نہ بیت ، بلکیں جنگ ءِ واستا ترا وتی ھرچ دوست ءَ چہ دوستریں شے ءِ کربانی دیگ کپ اِیت۔ پرچا کہ جنگ ترا چہ زندگی ءِ وشیاں زبھر کنت ، جنگ ترا چہ پت ءُ مات ، برات ءُ گْوھار ، کلیں مھرواناں چہ زبھر کنت۔ جنگ ءِ گپ ءُ جنگ ءِ کسہ وش اَنت ، بلے جنگ ءِ کنگ سک گْران اِنت۔ جنگ ھما مردم کت کنت کہ آ وتی جنگ ءُ وتی مول ءَ ابید دگہ ھچ شے ءِ بارو ءَ نہ جیڑ اِیت۔ جنگ ھما مردم کت کنت کہ آئی ءِ توکا ھرچ وڑیں کربانی دیگ ءِ توکل بہ بیت ، گڑا ھما مرد جنگ ءَ نزور نہ بیت ءُ پروش نہ وارت ، بلکیں سوبمند بیت۔
مرید ھم جنگ ءِ توکا وڑ وڑیں کربانی داتگ اَت ءُ انگت دیگ ءَ اَت ، ءُ مرید سکیں دلیر ءُ نتُرسیں ، جنگول ءُ مھروانیں سرمچارے اَت۔ ھرکس ءَ کہ یک برے مرید دیستگ اَت آئی ءَ کدی ھم نہ لوٹ اِت کہ من مرید ءِ دیوان ءَ چہ پاد بہ یا آں ، پرچا کہ مرید ءِ دیوان ، گپ ءُ مزاک ، کندگ ءُ ھبر انچو وش ءُ تامدار اَت اَنت کہ دژمن ھم مرید ءِ مجلساں پہ مرادیگ اَت۔
سئے سال ءَ پیسر مرید ءَ آئی ءِ مستریں برات ءَ میتگ ءِ نامدار ءُ شوکتریں جنک ءِ کر ءَ زامات کتگ اَت ، پد ءَ مرید ءُ ھانو ءِ گندُک ءُ دیوان بوت۔ دوئیں یکے دومی ءِ دیوانگ بوت اَنت ، یکے دومی ءَ را بے کساس دوست داشت اِش۔ ھمک ساھت دیوان ءُ مجلس ، گپ ءُ کندگ اَت۔ ھانو ءَ مرید سک دوست اَت ءُ مرید ءَ ھم ھانو بےکساس دوست اَت ، بلکیں پہ ھانو ءَ چٹ ھدوک اَت۔
یک روچے ھانو ءَ مرید ءَ پون کت ءُ گْوشت:
ھانو: ھلو مرید چون ئے تو؟
مرید: من وش ءُ برابر آں ، تو ھال کن چون ئے ، تئی پت مات چون اَنت؟
ھانو: درو برابر ءُ وش اَنت ، بلے مرید من ءَ گوں تو سکیں ھژدری گپے ھست تو کج ءَ ئے؟ انوں منی لوگ ءَ اتک کن ئے؟
مرید: ھو ھانو! من لوگ ءَ ساڑی ءُ اتک کن آن ، بلے چی بوتگ زان ءَ؟
ھانو: مرید تو ھمد ءَ بہ یا گپ کن آں
مرید: شر جان من پیداک آں۔
مرید ءِ ھانو ءِ ملوریں آواز ءَ چہ سرپد بوگ ءَ اَت کہ مزنیں گپے ھست کہ ھانو اے پیم ملور ءُ من ءَ لوگ ءِ آھگ ءِ گْوشگ ءَ اِنت ، بلے ھیر رواں باریں۔
مرید ءَ سیکل چالو کت ءُ راہ گیپت ، کساس پانزدہ (15) منٹ ءَ پد ھانو ءِ لوگ ءَ سر بوت سیکل اوشتارینت داں ھانو ءِ مستریں گْوھار ڈن ءَ نشتگ اَت ءُ گوں گداں دزگٹ اَت۔ مرید نزیک ءَ اتک ءُ گْوشت:
ادو چون ئے تو وش جوڑ ئے؟
ھانو ءِ مستریں گْوھار: من وش آں تو ھال کن چون ئے ، تئی لوگ ءِ مردم چون اَنت؟
مرید: کل وش ءُ جوڑ اَنت ، ھانو کج ءَ اِنت؟
ھانو ءِ مستریں گْوھار ءَ راستیں گْور ءِ کوٹی ءِ نیمگ ءَ دست ٹال کت ءُ گْوشت: ” آ کوٹی ءِ توکا اِنت۔”
مرید ءَ پسو دات ءُ گْوشت ” شر ادو سلامت بات ئے ” ، گوں اے ھبر ءَ ھور مرید شت کوٹی ءَ پُترت داں ھانو نشتگ ءُ ملور اِنت۔ مرید ءَ جست کت: ” ھاں ھانو ھالاں بہ دئے چون اِنت ترا تو سلامت ئے؟
ھانو تچک ءَ پاد اتک مرید ءَ امبازاں زرت ، ءُ پہ گریوگی گْوشت: ” مرید من ءَ یل مہ کن! من بے تو زندگ نہ بہ آں؟ “
مرید ءَ ھانو ءَ وتی امبازاں چہ گستا کنان ءَ گْوشت: ” ھانو چی بوتگ گنوک؟ من ترا چوں یل دئے آں”۔
ھانو سر جھل کت ارساں پھک کنان ءَ گْوشت: ” مرید من سرپد اوں کہ تو چونیں کارے ءِ توکا ئے ، ءُ من اے ھم سرپد اوں کہ ھما شپ ءَ من ترا گْوشت بہ یا منی کر ءَ تو گْوشت من بیمار اوں ، من زان آں کہ تو بیمار نہ بوتگ ئے۔ من اے ھم زان آں کہ آ شپ ءَ تو کج ءَ بوتگ ئے؟ “
ھانو ءَ چہ موبائل ءِ توکا مرید ءَ آئی ءِ سلاہ بندیں اکس ءِ پیشداشت۔
مرید انچو پہ ناگتی جست کت: ” اے اکس ترا کے ءَ داتگ؟”
ءُ مرید ء چہ ھانو ءَ موبائل ءِ پچ گرگ ءِ جھد کت ، بلے ھانو ءَ موبائل نہ دات ءُ گْوشت: ” مرید تو گچین کن! من ءَ زور ئے یا تپنگ ءَ؟ ، پرچا کہ من اے راہ ءَ تئی ھمراہ بوت نہ کن آں۔ من اے کسانیں اُمر ءَ تئی جنوزام بوت نہ کن آں۔”
مرید ءَ وتی موبائل کش اِت ءُ گوں چیزے ءَ گلائیش بوت۔ انچو ھانو ءَ گْوشت: ” موبائل ءَ یل دئے ءُ منی جواب ءَ بہ دئے ، من یا تپنگ؟۔”
مرید گوں تُرندیں گالوارے ءَ گْوشت: ” ھانو تو اے ھبر ءَ ھم پھک زان ئے کہ من ترا چہ زمین ءَ گیشتر دوست نہ دار آں ، ءُ اود ءَ کہ منی زمین ءُ زمین ءِ جنگ اِنت ، اود ءَ کہ اے تپنگ اِنت اود ءَ تو دور گار ئے۔ تو اگاں منی ءُ منی زمین ءِ جنگ ءِ میان ءَ آھگ ءَ بہ بہ ئے ، گڑا من ھچ نہ جیڑاں ءُ ترا رکست کن آں۔”
گوں اے ھبرانی اِش کنگ ءَ ھوار ھانو ءِ چمانی ارس شیپ گپت اَنت ءُ گْوشت ئے: ” مرید سئے سال ءِ مھر ءِ مز ھمے بوت کہ تو من ءَ دات؟ پہ جنگ ءِ واستا تو منی ارمان گوں ھاکاں ھوار کت اَنت؟ “
مرید ءَ گوں گیمرتگیں بچکندے ءَ گْوشت: ” ھانو اد ءَ تھنا تئی ناں ، بازیں ھانو ءِ ارمان گوں ھاکاں ھوار بوتگ اَنت۔ من گْوش آں من انگت ءَ ملور آں کہ منی بس یک زندگی یے ، ءُ من بس یک زندگی یے پہ زمین ءِ واستا کربان کنگ ءَ آں۔ دریگتیں منی ھزار زندگی بہ بوتین آں ، من کل پہ زمین نْدر کت اَنت۔”
ھانو ھیڈیسک ھیڈیسک ءَ گریوگ ءَ اَت کہ مرید ءَ وتی دست ءِ چلہ کش اِت ءُ ھانو ءِ دیم ءَ دور دات ، پہ بے تواری چہ کوٹی ءَ درکپت۔
