نبشتہ کار: ھلیل بلوچ
چمانی ابیتکی درد ءِ شُبین ، آزارانی مانا پولنگ
ھردیں جنگ کہ آسر بیت زندان ءِ کسہ رژنا بنت
آ سکا دلکشیں مردمے اَت ، آئی ءِ ھون ھر مردم ءِ دل ءِ تہ ءَ پُترت۔ گیشتر مردم اولی روچ ءَ چو مھمان ءِ وڑ ءَ بہ اَنت ، بلے آ چو نہ اَت۔ ھر سنگت ءَ گوں مجلس ءُ دیوان اَت ، انچو سما بوت گْوش ئے دہ سالے بوتگ ھمے کوہ ءُ اگاراں زندے گْوازینتگ۔ شام ءَ پد من ءُ بارگ ، مجید ءُ ھاجی آئی ءَ را زرت ءُ یک نیمگے شت اِیں۔ من جست کرت ھالاں بہ دئے چون گرگ بوتگ ئے؟
“شپ ءَ من گس ءِ دیم ءَ تھت ءِ سر ءَ وپتگ اِت آں کہ دروازگ ءِ دپ ءَ گاڑیانی توار بوت ءُ پد ءَ دروازگ ءِ گڑیپّ ءُ گڑاپّ بوت ، من زانت منی واستا آھتگ اَنت۔ من آگاہ (بیدار) اِت آں۔ منی مجگ (زھن) ءَ ھمے آھت کہ نوں دروازگ ءِ نیمگ ءَ روگ نہ بیت ، پمیشکا من مچانی پشت ءَ چہ ابیلی ءَ کُپّ کُرت ءُ گلی ءِ تہ ءَ وتارا دور دات ، بلے وائے کسمت! تھاریں زندان ءُ سکی گندگی اِت اَنت کہ ھمے گلی ءِ تہ ءَ دو ایپ سی ءِ کارندہ اوشتوک اَت۔ (ھمد ءَ گپ ءِ نیام ءَ بارگ جان پہ مزاک گْوشت ایشی انچو شہ ابیلی ءَ کُپّ کرتگ تچک ءِ ایپ سی ءِ کارندھانی بگل ءَ کپتگ ، آواں انچو چست ءَ چِست برتگ گاڑی ءِ تہ ءَ دور داتگ ، گڑا ما دْراھیناں کلاگ بست ءُ کند اِت) من انچو وتارا ناسھی کرت ءُ روگ ءَ لگ اِت آں کہ ایشاں من ءَ گپت ءُ مئے دروازگ ءِ دپ ءَ برت اِش کہ اود ءَ دگہ چار ءُ پنچ مدرسہ ءِ تالب اِش لائن ءَ اوشتارینتگ اَت ، من ءَ ھمود ءَ اوشتارینت اِش۔ کمو دیر ءَ ھما کہ گوں چاریگ (مخبر) ءَ گس ءِ پٹّگ ءَ شتگ اِت اَنت در آھت اَنت ، چاریگ (مخبر) ءَ منی نیمگ ءَ اشارہ کرت۔ اے اشارہ کنگے نہ بوت کہ اے چو کُچک ئیگ ءَ منی سر ءَ کپت اَنت۔ کجام مُشت کجام لگت ، گپ ءِ ھچ موہ اِش نہ دات ، پد ءَ یکے ءَ منی چم ءُ یکے ءَ منی دست بست اَنت ءُ چار ءَ من ءَ گپت گاڑی ءِ تہ ءَ دور دات کہ اود ءَ دگہ یکے منی وڑ ءَ دست ءُ پادے بندوک اِت اَنت گاڑی ءِ تہ ءَ کپتگ اَت۔
مارا تچک ءَ ایپ سی کیمپ ءَ برت اِش ، پد ءَ اود ءَ سوال ءُ لٹّ شاپی اَت۔ زیادھیں سوال ملا ابراھیم ءِ سر ءَ اِت اَنت کہ ملا ابراھیم ءَ چون زان ئے؟ منی جواب اَت تبلیگ ءَ ما یکجا بوتگ اِیں۔ شہ بازیں سوالاں من زانت کہ ایشان ءَ منی بارو ءَ ھچ مالوم نہ اِنت۔ اے سکیں اھمکیں مردم اَنت ، نوں بہ چار من ءَ گْوشتگ اِش کہ مارا مالوم اِنت ملا ابراھیم ترا سئے ھزار کلدار (روپی) داتگ تو مردمے کُشتگ۔ نوں شما بہ گْوش اِت پہ سئے ھزار ءَ کسے مردم کُش اِیت؟۔”
ھمد ءَ من سوج کرت دگہ چے چے سوج اِش کرت؟
آئی ءَ گْوشت ” زیادہ ھمیش اَت کہ ھند ءِ تہ ءَ پارٹی ءِ مردم دگہ کئے کئے اِنت؟ ملا ابراھیم کج ءَ اِنت؟ پارٹی ءِ ٹکانہ کج ءَ اِنت؟ من گْوشت من نہ زان آں ، گڑا لٹّ اِش ءَ دات۔ پہ پلاس ءِ گون ءَ جان ءِ گوشتاناں چونڈک اِش دات۔ ھاھاھاھا من ءَ گوشت ءِ جند نیست ، بس ران ءَ پلاس ءَ را سک اِش دات ءُ گْوشت اِش تو ھمینچو (ھمینکہ) بہ گْوش ٹکانہ کجام ریسگ ءَ اِنت۔ داگ اِش دات کہ تو دست ءَ تچک کن کہ ٹکانہ اے نیمگ ءَ اِنت۔ من بے توار اِتاں داں بے ھوش بوت آں ، وھدے سما کرت دوبر اِیشانی سوال ءُ ٹارچر کنگ بندات بوت۔ بس! ھدا کسے ءَ را ایشانی دست ءَ مہ دنت۔ اود ءَ منی دُوا تھنا ھمیش اَت کہ زوت (جلدی) منی موت بئیت کہ شہ اے سکیاں آزات بہ بہ آں۔
ششمی روچ ءَ کرنل آھت من ءَ کُرشی ءِ سر ءَ نندارینت اِش ءُ چاہ ءِ کوپے دات اِش ، گْوشتے ترا یلہ دئیں ، گوں اے گپ ءِ اِش کنگ ءَ یک بلائیں امیتے ودی بوت۔ من زانت مھلوک ءَ ایشر ءَ ناگیگ گپتگ ، اِیشی ءِ کِر ءَ چوشیں مناک (ُسبوت) ھم نیست کہ مھلوک ءِ دیم ءَ ایر اِش بہ کنت۔ نوں پکا من ءَ یلہ دئے اَنت۔ من ھمود ءَ اِرادہ کرت کہ انچو یلہ بوت آں تچک ءَ کوہ ءَ رو آں۔ من کوپ ءِ چاہ ھلاس نہ کرتگ اَت کہ کرنل ءَ گْوشت پہ ما کار بہ کن ، من ھمے وتارا تُرّم ھانے کرت ءُ گْوشت من گوں وتی راج ءَ گدّاری نہ کن آں۔ منی جوابے نہ بوت گْوشے کارچے بوت ماں کرنل ءِ کون ءَ لگ اِت۔ منی گُند اِش گوں پلاس ءَ تاب دات اَنت کہ من ھما دمان ءَ بے ھوش بوت آں۔ وھدے من سما کرت سک پشومان اِت آں کہ مپت ءَ دروگیں جوابے نہ دات۔ کم چہ کم یلہ بوگ ءَ پد انچا کوہ ءَ شت آں ، پہ گپ ءَ چے بوت۔
آدگہ روچ ءَ من ءَ یلہ اِش کرت ، ھمیش اِنت نوں شُمئے نیام ءَ آں۔”
روان اِنت۔۔۔
