سکو جان تو بے کساس گیر کائےنبشتہ کار: شمیم اکبالسکو جان تو بے کساس گیر کائے

من مدام گْوش آں کہ گوں وتی پرشتگیں لبزاں دو تاکدیم نبشتگ بہ کن آں ءُ پہ ترا روان بہ دیاں ، بلے تو منی چاریں لبزانی نبشتہ کنگ ءِ مھتاج نہ ئِے۔ من پر تو اگاں ھرچ پیم نبشتہ بہ کناں کم اِنت ، پرچا کہ تئی کتگیں جھد منی لبزاں گوں پیشدارگ نہ بیت۔

موسم مرچی گوریچ ءُ پہ تبے کشگ ءَ اِنت ، تئی یات ءُ ترانگاں ھر دمان دلگیر ءُ گوں جیڑگاں دچار کتگ۔ باتن ءَ اجب وسوسے جمبور اِنت ، بلے چے کن ئے یار اے جنگ ءِ بھر اَنت۔ اے ھم راست اِنت کہ مرگ پہ ھر بنی آدم ءَ الم اِنت ، بلے شھیدی پہ جنگولے ءَ مزنیں شرپے زانگ بیت۔ من پہ سدک گْوش آں کہ پہ زمین ءَ رپتگیں بچ وھد ءِ دنز ءُ مجانی تہ ءَ ھچ پیم ءَ گار نہ بہ اَنت ، بلکیں زند ءِ ھر پڑ ءَ مدام گیر آرگ ءُ یات کنگ بہ اَنت۔

کوش تئی ترانگاں مدام گیجیت

مھر ماں دیدگاں  شلیت جمبر

وھدے وش تواریں شانتلے بہ نال اِیت ءُ کپوتے کوکو بہ کنت ، یا وش زیملیں کوش سوت بہ جنت تہ تو گیر کائے۔ زند ءِ ھر دمان ءُ پاس ءَ ترا تئی کلیں ھمراہ یات کا اَنت۔ اندر ءَ چوں تپل ءِ وڑ ءَ واہ ءُ  زار کن اَنت ، بلے بچکنداں کہ سنگت تسلا بہ بہ اَنت۔ من پہ سدک گْوش آں کہ کل اندر ءَ پرشتگ اَنت ، پرچا کہ ھمراھانی گستائی یک کسانیں گپے نہ اِنت کہ باند ءَ پراموش بیت ، بلکیں سنگتانی گستائی ھرروچ درد رودینان کنت۔

مدام کہ گوریچ بیت من ءَ سال 2022 ءِ ھما ساھت گیر کئیت کہ ما ھور اَت اِیں ءُ بیگاہ ءِ وھد اَت ، گوریچ سکا کشگ ءَ اَت۔ سردی گروناک ءُ دیمانی ترک آزردگ اِت اَنت ، بلے تو منی نزیک ءَ اتک ئِے ءُ گْوشت: ” گپے زان ئے؟ من پسو دات کہ بہ گوش جان چے گپے باریں؟

تو گْوشت: ” منی وھد ھچ روگ ءَ نہ اِنت ، بہ یا رویں من مچے دیستگ کوشے کن اِیں “۔ من گْوشت کہ سکو یار سک سردیں ، بلے تو  انچو پسو دات کہ ” سردی ھچ نہ کنت جان!  مچ سکا دور ھم  نہ اِنت ، نزیک اِنت ھمت کن بریں “

تئی مھرانی دیم ءَ من دگہ ھچ بھانگ نہ کت ، بلے ترا سوج کت کہ تئی تپر کج اِنت ؟ ، پہ بچکندگ ” تپر نہ لوٹ اِیت” ، ھمے دمان ءَ چہ وتی کیسگ ءَ گْونڈیں کارچے کش اِت ئِے کہ سرے پرشتگ اَت۔ کارچ ءِ ٹال ھوار گْوشت ئِے کہ ” من ءَ زھمے گون ، تپر نہ لوٹ اِیت”۔ من کند اِت ءُ گْوشت کہ سکو یار اللہ ءَ بہ چار کارچ کج ءَ مچ کوش کنت۔

” بہ یا رویں وڈمڑے بیت ” من ءَ گْوشت ئِے۔

ما چہ اوتاگ ءَ در کپت اِیں ءُ کمیں راہ ء بُرگ ءَ  پد مچ ءِ کر ءَ سر بوت اِیں ، گوں رسگ ءَ ھور سکو گوں مچ ءَ مشکول بوت۔ گوریچ پہ وڑے کشگ ءَ اَت ، دپ ءُ دیم دنزین اَت اَنت۔ ما داں روزرد ءَ گوں مچ ءَ مشکول بوت اِیں ، بلے سکو جان ءَ مچ کوش کت۔ کمیں کوش ما وارت ءُ کمیں کوش سکو ءَ چادر ءِ لمب ءَ ڈک دات ءُ  گْوشت ئِے ” اے سنگتانی اَنت ، بہ یا رویں کہ شپ بوت ھاھاھا۔ “

ما دیم پہ اوتاگ ءَ درکپت اِیں ، بلے تئی ملنگ تبی ، تئی شھد ءُ شیریں بچکنداں من ءَ مدام ھمے سکین داتگ کہ زمین ءِ بچ زمین ءِ ھر جیڑہ ءُ جنجالانی دیم ءَ پہ بچکندگ چو کوہ ءَ مک ءُ کدی پدکنز نہ بہ اَنت۔ گڈی ءَ ھمے گْوش آں کہ تئی رپتگیں کشک ءَ پُل ردان بیت ءُ  روچے کئیت کہ تئی زمین سبز اِیت۔ دلجم بو سکو جان! ما تئی دگ ءَ رھادگ ءُ روچے الم ڈیک ور اِیں۔