نبشتہ کار: ھلیل بلوچ
دومی بیگاہ ءَ آ تھنا آھتگ اَت ، من پسٹل ءِ پچ کنگ ءُ بند کنگ ھیل دات۔ یک تیرے مان کرت ءُ دات ، ڈیو ءِ بوتلے پہ نشانگ ءَ ایر کرت۔ آئی ءَ پوزیشن گپت ءُ پائر کرت بوتل ھما جاگاہ ءَ ایر اَت ، بلے تیر ھچ زانگ نہ بوت کہ کجام دیم ءَ شت ناں کہ دنزے کرت ، ءُ آئی ءِ دْروشم دگہ وڑ بوت۔ من چار اِت نوں شہ شوکی ءُ مزاکے ءَ کپ اِیت ، گڑا من آدگہ ششیں تیر میگزین ءِ تہ ءَ مان کرت اَنت ءُ پوکس (فوکس) ءُ دست نہ لرزگ ءِ واستا ورزشے گْوشت ءُ پسٹل آئی ءِ دست ءَ دات ءُ گْوشت ، زور اے راجی مڈی نوں تئی امانت اِنت ، شری ءِ سر ءَ پھریزے (سمبالے)۔ تئی دست ءِ لرزگ ھلاس بوت گڑا کم کم ءَ ھمے تیراں نشانگے ءِ سر ءَ بجن ، تنا وھدی من تئی واستا دگہ تیر وڑ کن آں۔ آئی ءَ پسٹل زرت ءُ گْوشت: “شہ جان ءَ گیش پھریزانے۔”
لھتیں وھد ءَ پد من نیٹورکے ءَ آئی ءِ گوم ءَ ھال کرت ، ھمے ھال اھوال ءَ تہ ءَ گْوشگ ءَ لگ اِت ” منی وڑ ھند ءِ تہ ءَ ھراب اَنت۔ ریاست منی سر ءَ شک اِنت ، اندازہ ھمیش اِنت کہ من ءَ بارت۔ “
بازیں اُزرے دیم ءَ ایرے کرت کہ من ءَ دست بہ گر اِت من نوں شھر ءَ نشت نہ کناں ، گڑا من آئی ءَ را تسلا دات ءُ شہ نیٹورک ءَ در کپت آں۔ گوں بارگ جان شور ءُ سلاہ کرت ، من ءُ بارگ جان چوناھیا دیر اَت کہ ترسے دل ءَ داشتگ اَت زورگر آئی ءَ را مہ بارت۔ میرل چوناھیا ھند ءَ روگ ءَ اَت ، ما میرل ءَ گْوشت کہ چہ ھمود ءَ آئی ءَ را دست بہ گر ءُ بیار ئے۔ میرل ءَ درائینت کہ ” من وت گندان ءُ وڑانے چار آں۔”
میرل پہ ھند ءُ دمگ ءَ در آھت ، من پہ نیٹورک ءَ۔ من آئی ءَ را گْوشت وتارا تیار کن ، پہ وت ءَ چَوٹ بہ گر ، میرل آیگ ءَ اِنت ترا کار اِیت گوں۔ گڑا سکا وش بوت ، پرچا کہ پہ کوہ ءَ ھدوک اَت۔ ھر وھد کہ موہ ئے بہ رس اِت ایں راسکوہ ءِ کوھاں وتی دل ءِ زنگے ششت اَنت۔ انچوش کہ شہ کلگ ءِ تنک ءَ آدیم بوتیں گْوش ئے جنت ءَ سر بوتگ اَت ، ھمینچو (ھمینکہ) تاھیر گپت۔ بلے نوں آئی ءِ بام چکیں منزل شورّ ءِ کوہ اَت اَنت۔
لھتیں روچ ءَ پد میرل واتر آھت بلے آ گون نہ اَت ، ما جست کرت چون بوت رگو گون نہ اِنت ، ھیر اِنت؟
میرل ءَ پسو دات کہ ” اے رگو جُگاڑے ، ایشر ءَ ھچ جیڑہ نیست۔ وت ءَ وت پہ کوہ ءَ تیار اِنت ، کسے آئی ءِ سر ءَ شک نہ اِنت۔ بل کہ ھمود ءَ کار کنت ، چوناھیا بیمار اِنت۔ باریں اد ءَ تبے چون بیت۔”
یکبرے پد ءَ ھمود ءَ پش کپت ، بلے اے بری آئی ءِ نیارگ سکا گْران کپت۔ دہ روچ نہ گْوستگ اَت کہ ھال آھت رگو چست کنگ بوتگ۔
روان اِنت۔۔۔
