تو کئی دُمب گپتگ؟نِبشتہ کار: کوھی بلوچتو کئی دُمب گپتگ؟

اسل ءَ ما وتی رھبر ءُ راھشوناں نہ زان اِیں کہ کے مئے رھبر ءُ کے مئے دژمن اِنت۔ مرچی باند ءَ وت ءَ وت گْوشوکیں راھشون سک باز اِنت ءُ ھرکس کیت کہ من تئی دوست ءُ دومی تئی دژمن اِنت۔ اگاں اورت چاری ءَ گوں بہ چارے دوست ءُ دژمن زانگ بہ اَنت۔ پرچا کہ دوست تئی وشی ءُ سکی ءَ ھمراہ اِنت ءُ دژمن ترا چہ وشیاں دور کنت ءُ ترا مدام گم دنت ءُ وت ءَ چہ تو گستا کنت۔ تو ھر وھدے کہ مردماں چارگ لوٹ ئے گڑا آئی ءَ را گوں دل ءِ چماں بہ چار ، پرچا کہ اے چم برے برے دروگ بند اَنت۔

ما راھشون ءُ دژمن ءِ پرک ءَ نہ زان اِیں ، ءُ برے برے دژمن وت ءَ دوست ءِ ڈؤل ءَ کنت ءُ مئے چاگرد ءِ تہ ءَ وت ءَ جاہ دنت کہ من تئی راھشون ءُ ترا ھرچ کارے کہ کپت آ کار ءَ گیگ ءُ گوم من کناں۔ تو بس ھکم بہ کن ، ترا گوں دگہ ھچ کار ءَ کار نیست۔ تئی چونیں کہ جیڑہ ءُ جنجالے بوت آئی گیشوار منی کار اِنت۔ پد ءَ ھمے وت اوں یکے گلام اِنت ، بلکیں آ چہ ابیدے سرکار ءَ ھچ کت نہ کنت۔ ما پد ءَ ھمائی دروگیں پندلانی پشت گپتگ ءُ وت ءَ چہ تچکیں راھشوناں دور ءُ گستا کنگ ءَ اِیں۔

مرچی باند ءَ سرکار ءَ انچیں مردم گچین کتگ پہ مئے ھیال ءِ گردینگ ءَ کہ ما آیاں ھچ پجا اوں نہ یار اِیں کہ آ کے اَنت ، بس وتی کار ءَ کن اَنت ءُ وتی پشت ءَ مان دئے اَنت۔ اگاں تئی پگر آزات بوگ ءِ پگر اِنت ، گڑا آ تئی پگر ءَ پہ آپ ، بجلی ، سڑک ءُ دگہ انچیں بے مانائیں چیزاں گوں بندوک کنت کہ تئی لوٹ و ایش اَنت تو آزاتی ءَ چے کن ئِے۔ وھدے کہ تو اے لوٹانی دُمب گری کت گڑا تو ھمے سرپد ببو ءُ بہ زان کہ تو ردی کنگ ءَ ئِے ، آ پہ وتی وتواجھی ءِ ھاتر ءَ ترا دیم ءَ دار اِیت ءُ تئی آجوئی ءِ پگر ءَ گوں اے چیزاں بندوک کنت کہ تو چہ آجوئی ءَ بے ھال ببو۔

مرچی درس پدر اَنت ، دژمن ءَ وتارا وت پدر کتگ ءُ دوست ءَ وتارا وت پدر کتگ ، بلے ما وتارا واب کتگ انگت ھما مردمانی پشت گپتگ ءُ روان اِیں کہ آ وت تچکیں راہ ءَ نہ زان اَنت کہ تچکیں راہ کجام اِنت۔ شر کجام ءُ ھراب کجام اِنت۔ پرچا کہ آ وتی دماگ ءِ سر ءَ کار ءَ نہ اَنت ، آئی ءَ را سرکار (پاکستانی کاسگ چٹّ) ھمائی گْوش اِیت آ ھمائی ءَ کنت۔ اگاں سرکار آئی ءَ را اے بہ گْوش اِیت کہ ترا اے کار کنگی اِنت آ الم کنت۔ پرچا کہ آئی ءِ دماگ ءِ تہ ءَ ھمے نندارینگ بوتگ ھمائی کہ ما گْوش اِیں ترا ھما کنگی اِنت۔ بلوچ ءِ آجوئی ءُ وتواجھی سک نزیک اِنت اگاں بہ زانت ، بس پشت کپتگیں آئی ءِ تپاکی ءُ دژمن ءِ پجارگ اِنت۔ یک گلامیں راجے ءِ جز ءِ اولی نشانی آئی ءِ تپاکی اِنت۔ تو تنا وھد ءَ آجو نہ بہ ئے دانکہ تپاک ءُ یک مشت نہ ئے۔ ترا دژمن ءِ رپک ءُ ھنر پھمگی اَنت ، آئی وتگڑیں دروگ زانگی اَنت۔ اے مردم (پاکستان ءِ کُرسی ءِ سرئِے نِشتگیں مردم) کہ وت ءَ تئی راھشون لیک اَنت ایشانی لوٹ بس وتی لاپ ءِ پر کنگ ءُ تئی رد دیگ اِنت۔ ترا گوں انچیں لوٹاں بندوک کنگ کہ ایشانی ترا انوں ھچ زلورت اوں