گلامی مردم ءَ را پہ زمین ءِ موکگ ءَ جنگ کنگ ءَ لاچار کنت ، چی ءَ کہ زمین ءِ بندیگ بوگ تیوگیں زندمان ءِ بندیگ بوگ اِنت۔ مارا داں ھوش ءُ سما کنت زندمان ھمے جنگ ءِ دیمپان اِنت۔ کوہ ءُ اگارانی وشیاں چہ ابید ما زندمان ءِ دگے ھچ وشیاں گوں ملمہ نہ بوتگیں مردم اِیں ، ءُ اے ماتبندیں کوھانی میان ءَ نشتگیں سراں گوں وھد گْوازینگ ءِ اجبیں چاڑ ءُ لزتے۔ ءُ اے لزت ھمک آدمی زات ءَ نسیب ءَ نہ بیت ، بلکیں اے لزت ءَ ھما ورنا گیپت کن اَنت کہ آیاں وتی زندمان ءِ ایدگہ درائیں چاڑ ءُ لزت یلہ داتگ ءُ پہ زمین ءِ موکگ ءَ سلاہ بند ءُ کوہ وتی ابدی جاہ کتگ اَنت۔
اے جنگ ءَ ھواریں بازیں سراں گون وھد گْوازینگ نسیب ءَ بوتگ ، چر اے گرانبھائیں سراں چہ بازیں سرے انگت گوم ءَ ھوار جزگ ءَ اَنت ءُ دگہ دراجیں لڑے زمین دیمپانی ءِ جنگ ءَ اچ ما پیسر سست اَنت ءُ پہ ابد وتارا راجدپتر ءِ تاکان نکش اِش کت۔ باز براں کہ مردم رپتگیں ھم سنگرے ءِ بابت ءَ پہ نبشتہ کنگ ءَ جیڑ اِیت ، گڑا لبز مردم ءَ را دروہ اَنت ءُ دور ماں ماتبندے ءِ سر ءَ رو اَنت ءُ اوشت اَنت۔ ءُ باز براں تئی کر ءَ چوشیں لبز پشت نہ کپ اِیت کہ تو پہ گسر بوتگیں سرے ءِ ھاتر ءَ نبشتہ بہ کن ئے۔
ھمے نْدر بوتگیں سراں چہ یکے شھید سنگت کامریڈ سوالی ارپ میرین اَت ، میرین من سکا نزیک ءَ دیست۔ ھواری ءَ دیست ، مھروانی ءَ دیست ، مدام کندگ ءَ اَت ، مسکرا کنگ ءَ اَت ، ھر ھما جاہ ءَ کہ من ڈیک داتگ گڑا آ شپ ءَ شائری دیوان المی اَت۔ درائیں شائریں سنگتاں شئیر وانگی اَت ، بلے مدام کہ منی باریگ اتکگ گڑا میرین ءِ واھگانی پد ءَ من ءَ ھما زمستان والا شئیر الم ھمک دیوان ءَ وانگی اَت ءُ میرین ءِ واہ واہ ءُ چاپانی توار چہ درائیں سنگتاں ترند تر اَت۔ شئیر ءِ وانگ ءَ پد پہ میرین ءَ آزمانک اوں وانگی اَت ءُ نہ کنگ ئے گنجائش منی کر ءَ پہ چوشیں مھروانیں سنگتے ءَ کدی نیست اَت ءُ داں ابد نہ بیت۔ میرین توکل ءُ سکین دیوکیں سنگتے اَت ، دومی سنگت ءِ درداں ھوار بیوکیں سنگتے اَت ، ءُ ھمک وڑیں جاوراں کوپگ دیوکیں سنگتے اَت۔
زامران ءِ ملپدیں زید میرین ءَ سک ءَ دوست اَت ، مدام کند اَت ءُ گْوشت ئِے ” یار زامران جنتے ” ، من مدام کند اِت ءُ پسو دات کہ مئے پیریناں اگاں جنگ نہ کتگ بلے پہ مئے ھاتر ءَ ھر چیز کشتگ ءُ ایر کتگ۔ زانتگ اِش یک روچے بلوچ ءِ جنگ ءَ ھواریں ورنا اے موزاتیانی بن ءَ دمے بالا کن اَنت ءُ چہ اناراں دانگے سند اَنت ءُ ور اَنت ، مدام میرین ءَ بچکند اِت ءُ گْوشت: ” بل بل بل یار۔۔۔۔۔”
پمیشکا من گْوش آں کہ مارا باز چیز چہ میرین جان ءَ ھیل کنگی اَت ، دربرگی اَت ، سکگی اَت ، بلے کاراں ، پنداں ، سپراں مارا سک دیراں داں ھوار بوگ ءَ نیشت۔ ما ھر یکے وتی کاراں گوں گلائیش بوت اِیں ، چہ یکے دومی ءَ دور بوتیں ءُ من دراجیں سپرے ءَ در کپت آں۔ کدی کدی کہ نٹ لین ءَ سر کپت گڑا دراجیں تواربندے الم پہ میرین ءَ راہ دات یا کہ میرین ءِ دراجیں تواربندے پیسر ءَ پمن ءَ اتکگ اَت۔ مدام کندگ ءَ اَت ، زھیراں درنگازگ ءَ اَت ، واتر آھگ ءِ گْوشگ ءَ اَت ، بلے کاراں گوں دزگٹی ، دراجیں سپرانی پند پہ میرین جان ءَ واتر بوگ ءَ نیلگ ءَ اعت اَنت ءُ آ پہ واتر بوگ ءَ زور دیگ ءَ اَت۔
نمیرانی ءَ دو روچ پیسر کہ منی سر نٹ لینے ءَ کپت داں گڈی تواربندے پمن ءَ اتکگ ءُ گْوشگ ءَ اَت ” تئی ھما سامان کہ منی کر ءَ ایر بوتگاں من ءَ کار بوتگ ، گڑا من زرتگ آں” من تواربندے روان دات ءُ گْوشت تو گیشتر کرز ئے ارواہ پہ اشاں منی ھال دیگ المی نہ اَت ، بلے لین ءَ نہ ات ءُ دومی روچ ءَ آئی توپک ءِ تیراں گْوادر سر ءَ زرتگ اَت۔ تیوگیں بلوچستان ءَ ھوار ماں تانسریں جھان ءَ ھال شنگ اِت کہ گْوادر ءَ پدائیاں دور کرتگ ءُ مگرب ءَ ھال رس ات کہ میرین جان ھمے سنگتانی گوم ءَ ھوار ءُ ھمراہ اِنت۔
میرین جان ءِ ھال ءِ اِش کنگ ءَ ھوار گْوش ئے سر ءَ دردے زرت ءُ آئی جند منی دیم ءَ اوشتات۔ ھیر جھد ء آجوئی ءِ جنگ اِنت ءُ سرانی کربانی دیگ پہ ما المی اِنت ، بلے لھتیں سنگت ءِ روگ ءَ گوں مردم سک پدرد بیت۔ میرین ءَ گوں لھتیں وھد گْوازینگ ءَ چہ من ھمے زانت کہ میرین کاملیں جھدکار ءُ پوئیں سرمچارے ، لبزانک دوستیں مردمے ، دیوان داریں سنگتے ، بلوچ زمین ءِ شیدائیں بچے ، شپ نہ چاروکیں بیلے ، گرم برداشت کنوکیں ھمبلے ، سارتی ءَ گوں مڑوکیں ورنایے ، بلے چوش نہ زانت کہ پدائی یے۔۔۔۔
