شھید جانان شیراک یک سھبے مئے گس ءَ آھت ھالے دات کہ ریاست ءَ بی ایس او آزاد ھاران ھنکین (زون) ءِ دو سنگت دوشی بیگواہ کرتگ ، نوں مئے واستا جند ءِ ھند ءُ دوار ءَ نندگ وتی تاوان دیگ ءِ برابر اِنت۔ شیراک ھما وھد ءَ پہ بے نامیں دیارے ءَ درکپت ، من ھمے جان بڈ ءُ ھر کار ءَ دیر کن آں۔ گڑا من انگت یک روچے ھند ءَ وتارا داشت ، پد ءَ من چار اِت کہ منی ھم وڑ ناگیگ ءُ ھند ءُ دمگ ءِ تہ ءَ چوشیں جاگھے گیر نیاتک کہ وتارا یک ءُ دو روچ بدار آں۔ اے درگت ءَ بارگ جان ءَ گوں ھال ھوال بوت گڑا آئی ءَ سمیر نامیں سنگتے ءِ لمبر دیم دات ءُ گْوشت “ھمیشی ءِ کر ءَ برو”
من ھال ھوال کرت چاراں توارے چو زانوکیں مردمے ءَ اِنت ، من کہ کِر ءَ ئے شت آں چاراں اے ھما مرد اِنت۔ دگہ یک سنگتے گون اَت ئِے کہ آئی ءَ منی دست دْروت گپت اَنت ، نہ زاناں من ءَ مزنیں سرمچارے پھم اِت چون ، بلے اے ھما وڑ ءَ لاگر ءُ نزور اَت۔ گڑا من راہ روانی جست کرت سنگت ترا گس ءَ نان نہ دئے اَنت چون ، تو چو لاگر ئے؟” پسویے نہ دات تھنا کند اِت ئِے۔ من دل ءَ گْوشت سکا سنگینیں مردمے ( اے مدام ھمے وڑ ءَ اَت۔ نوکیں مردمانی دیم ءَ بے توار اَت ، یک روچے ءَ پد ھمے وڑ ءَ مجلس ءُ دیوان اَت گْوش ئے سالانی سنگت اِنت)۔
یک روچے من ھمود ءَ داشت ءُ پد ءَ درکپت آں۔ ھمے نیام ءَ یک ءُ نیم سال گْوست کہ من شہ وتاک ءَ در نہ کپت آں ، موبائل ھم من ءَ نیست اَت کہ نیٹورکے بہ گران ءُ ھال اھوال بہ کن آں۔ ھمے روچانی تہ ءَ ڈاکٹر منان ھم مئے ھند ءَ آھتگ اَت ، گڑا من ءُ سنگتے دمگ ءِ نیمگ ءَ آھت اِیں۔ اے وھد ءَ ڈاکٹر منان میرل ءُ بارگ جان ءِ زمہ ءَ اَت ، گڑا من سنگت ءَ را گْوشت اول من ءَ ڈاکٹر منان ءِ دیدن ءَ بر پد ءَ ترا موکل (اجازت) اِنت من وتی کاراں وت ٹھین آں۔ گڑا چاراں ھر نیمگ ءَ کہ ڈاکٹر سیاسی کارانی واستا روت ھمے مرد ھمراہ اِنت ئِے۔ ھمے دوران ءَ ما سکا نزیک بوت اِیں ، ھردیں من ھند ءَ بیاتکین آں گڑا آ ساڑی اَت۔ برے یک کارے ءَ۔۔۔۔۔۔۔دم برگے ھچ نہ زانت۔۔۔۔۔ناں کہ چوشیں اُزر ءُ بھانہ ، شپ ءِ کجام پاس بوتیں یا روچ ءِ کجام ساھت انچو کہ کلوہ (میسج) بہ داتیں آ ساڑی اَت۔
یک رندے من سوج کرت تئی موبائل چارج نہ وارت کہ تو بیست ءُ چار ساھت لین ءَ ئے؟ ، گڑا وتی موٹر سائیکل ءِ بیٹری یے نشان دات کہ (EVO) ھمود ءَ جنوک اَت ءُ گْوشت ئِے: ” من اے وڑیں جُگاڑے جوڑ کرتگ دانکہ ھر وھد لین ءَ بہ باں کہ اچانک ءَ سنگت لین ءَ بہ یا اَنت من لین ءَ بہ باں۔”
من شھر ءِ تہ ءَ بازیں سنگت دیستگ ، بلکیں من وت ھم شھر ءِ تہ ءَ بوتگ آں کہ زاتی زندگی ءِ دزگٹی سک باز بہ اَنت ، بلے ایشی ءَ را تو گْوش ئِے زاتی زندگی نیست اَت۔ اگاں یونیورسٹی ءَ اَت ھمے گل (تنظیم) ءِ کاراں گوں سر پیٹال اَت۔ ھند ءَ بیاتکیں شپ ءُ روچے نہ زانت ، بلکیں بیست ءُ چار ساھت گوں راجی کاراں دلگوش ءُ گلائیش اَت۔
یک رندے من ءُ میرل ھند ءَ شتگ اَت اِیں ، گڑا میرل سک چِڑ اِتگ اَت آئی ءِ سر ءَ۔ من سوج کرت چے بوتگ؟ گْوش اِیت: ” اے رگو جُگاڑ وتارا گْوازین اِیت ، ایشی ءَ را دگہ سنگتے گون بوتگ ایپ سی ءِ کارندھے دیستگ اِش ایشی گْوشتگ بیا شہ پُشت ءَ ٹکرے جنان ئِے توپکے زوراں۔ نوں تو بہ گْوش زان ءَ پلمے چلگ ءَ اِنت کہ دست ھالی ءَ اے ایپ سی ءَ جن اَنت ءُ توپکے زور اَنت۔”
من ءُ میرل سک ٹھک دات ءُ کند اِت ، پد ءَ میرل من ءَ دیم دات کہ ” برو ایشی ءَ لوٹائین ءُ وتی وڑ ءَ سرپدے کن کہ آھر اے پرچے اے وڑ کنت۔”
روان اِنت۔۔۔
