رسول جان ءِ کارست جھان ءِ ھما کارستاں گوں ھوار اِنت کہ مرچی جھان ءِ ھمک پسگ ، وانندگ ءُ استاد یا کہ راجی جنگول ھما پکر ءُ لیکہ ءِ رد ءَ زندگی کنگ ءَ اَنت۔ ھمے وڑ ءَ واجہ یک کاملیں آشوبی ءُ بلوچے اَت ، پمیشکا آئی وتی بزگ ءُ درتہ پچیں راج مار اِت ءُ آیانی ھمک درد ءُ گماں ھوار ءُ ھمگام اَت۔
واجہ رسول جان جھان ءِ ھما راجانی راھبراں چہ یکے کہ آئی وتئی راج ءَ چہ بازیں مردم وانندگ جوڑ کرت ءُ بازیں پہ زمین شیدا بوت ، ھما شیدائیں سرمچار پدائی سوالی بہ بیت یا سکی بکش (پنام مرید) ءُ آرپ (پنام شکاری) بہ بہ اَنت ، ھمے رنگ ءَ ایدگہ ھم بازیں سرمچار کہ آ وتی ڈیھ ءِ آجوئی ءَ گوں دژمن ءَ جنگ کنگ ءَ اَنت۔
اے مرچی واجہ رسول جان ءِ ھما داتگیں پنت ءُ لیکہ ءِ برورد اِنت کہ کولواہ ءِ ورناہ ھم راج ءِ بزگی ، درتہ پچی ءُ گلامی ءَ سرپد ءُ پوہ اَنت۔ اگاں جھان ءِ ھما بزگیں راجانی آشوبی گلاں چار ئے گڑا ترا واجہ رسول جان ءِ وڑیں راھشون گندگ ءَ کا اَنت۔ من ءَ یات بیت کہ وھدے واجہ ءِ شھیدی ءَ پد کولواہ ءِ توامیں راج ءَ چہ گْوش ئے یک ماسے پُلگ بوت ، زھگ چورہ ءُ پرسیگ بوت اَنت۔
لُمہ گل جان:
اگاں کسے جھان ءِ بھادر ءُ تمردیں ماساں بہ چار اِیت گڑا ترا لُمہ گل جان ءِ وڑیں ماس دست کپ اِیت کہ آیاں وتی بچانی نمیرانی ءَ پد آیانی تیر سپتگیں جون پہ ھالو ءُ نازینک رکست کرتگ اَنت۔
اے درگت ءَ لُمہ گل جان وتی ایدگہ راج ءِ بچاں دلبڈی دنت ءُ گْوش اِیت: ” منی بچاں! رسول جان تھنا منی بچ نہ بوتگ ، بلکیں رسول جان زمیں ءِ بچ بوتگ ءُ پہ مات ءَ نْدر ءُ کربان بوتگ ، ءُ شما ھم ھمے رنگ ءَ پہ وتی زمین ءَ سالونک بہ بہ اِت ، گڑا دلجماں دژمن کدی باج نہ بارت۔”
گوں لُمہ گل جان ءِ اے گوھریں دانکانی درشان کنگ ءَ پد نمیرانیں شکاری ءُ مرید ءَ ھوار اے دگہ گنگریں ھمبلانی لنٹاں بچکندے سْرپ اِیت ءُ پہ زمین ءِ موکگ ءَ گیش توانمند ءُ دیوانگ بہ اَنت۔ پمیشکا مرچی لُمہ گل جان ءِ داتگیں پنت مرچی ھم پہ ما بے درور کہ ما وتی تچکیں دگ ءَ بہ زان اِیں ءُ دیم پہ منزل ءَ رھادگ بہ بہ اِیں۔ گڈی ءَ من لُمہ گل جان ءَ سلام گْوش آں آئی رسول جان ءِ وڑیں بچے پہ ماتیں گلزمین ءَ سوگات کرتگ۔
