گلزمین ءِ شیدائیں شکاری!
ھما روچ ءَ کہ تو پہ ماتیں گلزمین ءَ وتی زندمان نْدر ءُ کولیگ کرتگ ، ھما اِنت تئی یاتانی دریگ ءَ ھر سھب ءُ بیگاہ شکلیں ٹھک ءُ کندگ ، دلبُریں زھیر ءُ ترانگ ، تاھیر بکشیں زھیروک گریوائینگ ءَ اِنت۔ تو ماتیں گلزمین ءِ ھما شیدائیں پسگ اَت ئِے کہ مرچی تئی نمیرانی ءَ پد بازیں دلانی ھنکین ءَ گیرانی منگیر مک ءُ پرمھریں مجلس، شھدیں ٹھک ءُ بچکنداں گیر آرگ ءَ اَنت۔
شکاری جان!
تئی دیوانگیں مھر ءَ سرجمیں میتگ سینگارتگ ، ءُ ھرکس پہ تئی مھراں ھدوناک اَت۔ بلے مرچی کولواہ ابیتکی ءِ ساھگ ءَ گوں تئی زپتیں ترانگاں لیب کنت ، پرچا کہ تو گوں وتی زھیروکانی شیرکنیں توار ءَ کولواہ ءِ ھلک ءُ میتگانی ھواری ءَ ھونریچیں جنگجاہ ھم سمبھینتگ اَت۔
آرپیں شکاری!
تئی جتائی ءِ گماں مئے وڑیں بے ھاٹیگ توانمند کرتگ اَنت ، پرچا کہ تو یک راجی زانت ءُ زانگے ءِ ھدابند اِت ئِے۔ ترا مرچی تئی راجی زانت ءُ زانگ ءَ ھما جاہ ءَ سر کرتگ کہ توامیں راج تئی سر ءَ پھر کنت کہ آرپ راج ءِ تنگوئیں بچ ءُ راجی سرمچارے بوتگ ءُ پہ ماتیں گلزمین ءَ سر ءُ ارواہ ءِ کربانی داتگ۔
آرپ جان!
ھمے رنگ ءَ تئی ھما زیبائیں دیوان کہ مدام تو پہ شگل ءُ کندگ کماشیں مردمانی گیگان گپت اَنت ءُ مارا وشنود کرت۔ ھمے چاریں دانکانی نبیسگ ءَ ابید شکاری جان من تئی جوانیں کرد ءِ بارو ءَ ھچ نبشتہ کرت نہ کن آں ، پرچا کہ تئی کرد ءُ بامردی گلیں راج ءِ دیم ءَ پدر اِنت۔ تئی جنگ ءِ کسہ ، گوں ماتیں گلزمین ءَ شیدائی ءِ کسہ ھچ رنگ ءَ شموشگ نہ بہ اَنت ، بلکیں آیوکیں پدریچ چر اے رند پداں وتی شوھازگ ءَ ترا گیش جاہ کار اِیت کہ تو کجام راجی جنگول ءُ گلزمین ءِ مھروانیں پسگ بوتگ ئِے۔
وش الھانیں زھیروک گْوش!
وھدے کہ تو وتی ماتیں گلزمین گوں سنگتاں امباز کرت ، گڑا ھمے ساھت ءَ نوداں شنزگ بندات کت۔ اے نود زمین ءِ ارس بہ بہ اَنت یا کہ تئی شیدائی ءِ داد ،
بلے مرچی کولواہ چہ گل ءَ بال اِنت کہ تو وتی زمین ءِ ھک پیلو کرت۔ پمیشکا مرچی تو راجدپتر ءِ تاکاں ابدمان ءُ پہ دائمی گیر آرگ بہ ئِے۔
