چار روچ گْوستگ اَت ماں کیچ ءَ انام ءُ جنگیان ءِ زوراکی برجاہ اَت ۔ نزور ءُ بزگرانی جاور سک ناگیگ اِت اَنت۔ جنگیان بادشاہ آلی ءُ جاڑو ءِ نزیکیں مردم ءُ سیاداں گرگ ءُ بندی کنان اَت۔ میران ءَ ھم ھمے شک بوت کہ آ ھم گرگ ءُ بندی کنگ بیت۔ آ چہ جنگیان ءِ تُرس ءَ جِست ءُ نیلگ ءَ شُت۔
بیگاہ ءِ وھد اَت شھزادگ نیلگ ءِ کوہ ءِ سر ءَ نشتگ اَت۔ وتی دل ءِ بے تاھیریں واھگاناں چاڑ دیان اَنت۔ شلی ءَ وتی پُرملاریں مھپر شنگینتگ اِت اَنت ءُ کور ءَ سر ءِ شودگ ءَ اَت ، بلے شھزادگ اے گمان ءَ نہ اَت کہ شلی وتی آبریشمی بیکاں ماں کور ءَ شودگ ءَ اِنت ، آ بس وتی گُمانانی تہ ءَ گار اَت۔ آ گمیگ ءُ رنجیگ اَت۔ اناگت ءَ آئی ءَ یک بور سوارے ( اپس سوار ) دیست چہ گوریچانی نیمگ ءَ بوتگ ءُ دیم پہ نیلگ ءِ میتگ ءَ پیداک اَت۔ بور سوار آتک ءُ کنر ءِ گس ءِ دپ ءَ اوشتات۔ کنّر ءِ گس چہ شھزادگ ءَ دور اَت ، پمیشکا شھزادگ ءَ بور سوار ءَ پجّا آرگ ءَ نہ اَت۔ آئی ءَ اے ھم نہ زانت کہ کنّر ءِ گس کجام اِنت پرچا کہ شھزادگ ءَ نیلگ ءِ میتگ ءِ بارو ءَ سرپدی نیست اَت۔ تنیگا نیلگ ءِ مردم ھم سھی نہ اِت اَنت کہ بشام ءِ گس ءَ ناشناسیں مردمے مھمان اِنت ، بلکیں تھنا سومری ءُ کنّر سھی اِت اَنت کہ ماکان ءِ شھزادگ بشام ءِ گْور ءَ مھمان اِنت۔ بلے شلی دل ءِ تہ ءَ شک کنان اَت کہ رودان ( ارشین ) سپاھیگے نہ اِنت ، کنّر ءُ سومری الم رودان ءَ زان اَنت۔ آئی ءَ وتی سیاہ ماریں مھپراناں پیچ دات ءُ پْریتک اَنت ءُ گْوات ءَ دات اَنت۔ اناگاہ ءَ شھزادگ ءِ چم شلی ءَ کپت اَنت ، برابر شلی گوں وتی بْراھاں آسے روک کنگ ءَ اَت۔ اے آس ءَ شھزادگ ءِ دل ھم مارشت کنان اَت کہ مرچی بْراھانی ناگیگیں جاور شھزادگ ءِ دل ءَ چیر ءُ سر کنگ ءَ اِت اَنت۔ شلی ءَ ھم دیست کہ شھزادگ کوہ ءِ سر ءَ نشتگ۔ آئی ءَ برابر گلے چت۔ آ اے ھوش ءَ نہ اَت کہ آ یک نیاڑیگے ، بس آئی ءِ دل مھر ءِ ودّ اِتگیں پاھاراں اوپار کنگ ءَ نہ اَت۔ آئی ءَ وتی گُشان دست ءَ کت ءُ گوں تُرندیں گاماں شھزادگ ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت۔ مرچی نیلگ ءَ زید ءَ برابر ٹھلانی ھور ءُ ترونگل اَت ، شلی گوں کپوتی کْرام ءُ گوں ٹیٹلیں بالاد ءَ وتی ٹھل ءُ نازانانی ترونگلاں پہ وڑے ریچان اَت۔ شھزادگ ءِ دل ھم پہ دابے بوست ءُ باسْت ءَ اَت۔ شلی وھدے کوہ ءِ لکپگ ءَ بوت گڑا شھزادگ ءَ توار کت: ” شلو کوہ ءِ سر ءَ مہ یا ، تو شتر ئے کپ ئے ” ۔
شلی: ” من کوہ ءِ زھگ آں ، من نہ کپ آں”۔
شھزادگ: “تو مہ یا من وت جھل ءَ تئی گْور ءَ کا آں”۔
شلی: “من ءَ کوہ ءِ سر ءَ زیدانی چارگ وش بیت “۔
شھزادگ: ” بہ یا گڑا “۔
شلی ءَ بچکندگے جت ءُ کوہ ءِ سر ءَ روان بوت۔ شھزادگ ھم شلی ءَ روک روک ءَ چاران اَت۔ مرچی آئی ءَ شلی سک دوست بوگ ءَ اَت۔ شلی آتک ءُ کوہ ءِ سر ءَ رس اِت۔
آئی ءَ گوں تُستگیں توار ءَ گْوشت: ” اپس ءِ واجہ اے کوہ ءِ سر ءَ کہ تو نشتگ ئے ، اے کوہ منی اِنت۔ اے کور ءُ سرشیپ ءُ سرتل منیگ اَنت۔ من اے گیابان ءِ ھانُل ( شھزادی ) آں ۔ ترا من ڈنڈ ءُ ملام کن آں ، تو مپت ءَ چار اِتگ اَنت “۔
شھزادگ: ” شلو تو گنوک ئے ، چتور من ءَ ملام کرت کن ئے؟ “۔
شلی: ” اے منی پرمان اِنت ، منی پرمان ترا منّگی اِنت “۔
شھزادگ ءَ بچکند اِت ءُ گْوشت: ” بہ گْوش شھزادی! باریں منی ملام چی اِنت ؟ “۔
وھدے کہ شھزادگ ءَ شلی ءَ را شھزادی گْوشت ، شلی ءِ دل گل ءَ بال بوت۔
شلی: ” تو وتی راستی ءَ پدّر کن ، من ءَ شک اِنت تو ماکان ءِ شھزادگ ئے۔ ترا من واب ءَ دیستگ ءُ منی واب دروگ نہ بند اَنت ، منی دل گْوشگ ءَ اِنت تو ھما شھزادگ ئے کہ منی واب ءَ اتکگ ئے “۔
شھزادگ نشتگ اَت ، آ پاد اتک ءُ شلی ءِ دیم پہ دیمی ءَ اوشتات ءُ گْوشت ئے: ” شلو من ھما آں کہ تو واب ءَ دیستگ۔ من ماکان ءِ شھزادگ آں”۔ ھمے گپ ءِ گوم ءَ آئی ءَ شلی ءِ پیشانی چک اِت ءُ گورامباز کت۔ شلی ءِ چم نزّ اِت اَنت ، آ مھرانی پُرملاریں چاڑاں گوں ماں آزمان ءَ اَت۔ نیلگ ءِ کوہ ءِ سر ءَ مرچی مھرانی براھے شنگگ ءَ اَت۔ کرنانی بند بوتگیں مھرانی گواڑگ پہ واھگے پچ بْوان اَت اَنت۔ مرچی شلی ءِ بے تاھیریں دل تاھیر گران اَت۔ چہ گل ءَ آئی ءِ چمانی ارس ھولمب بْوان اَت اَنت۔ آئی ءَ چہ شھزادگ ءِ امبازاں وت ءَ کش اِت ءُ شھزادگ ءِ چم ، پیشانی ءُ رکاں چک اِت اَنت ءُ پد ءَ شھزادگ امباز کت۔ شھزادگ مارگ ءَ اَت کہ ما کوہ ءِ سر ءَ اِیں ، بوت کنت یکے مارا بہ گند اِیت شر نہ اِنت۔ آئی ءَ گوں شلی گْوشت: ” شلو بہ رویں جھل ءَ “۔
شلی: ” دل نہ گْوش اِیت چہ تئی امباز ءَ در ءَ “۔
شھزادگ: ” بس اِنت منی ٹپّ کُدگ ءَ اِنت”۔
شلی: ” اوئے من گوں ھوش ءَ بات آں ، تئی ٹپّ من شر شموشتگ “۔
شھزادگ: ” ھو! ترا ھوش مان نیست”۔
شلی: ” چو ھوش مان ، بلے تو انچوش کت کہ من تئی دست ءِ ٹپ شموشت”۔
دوئیں دست ماں دست بوت اَنت چہ کوہ ءَ ایر کپت اَنت ءُ دیم پہ گس نیمگ ءَ رھادگ بوت اَنت۔
بور سوار چوناھا میران اَت کہ شھزادگ ءَ چہ کوہ ءِ سر ءَ دیستگ اَت۔ اے وھد ءَ میران کنّر ءِ گس ءَ نشتگ اَت ، نان ءُ شیر ورگ ءَ اَت۔ کنّر ءِ لوگبانُک لالی ءَ مُرگے گپتگ اَت ءُ وتی پِسّ ءِ گس ءَ شتگ اَت۔ سومری لوٹگ ءَ اَت من بہ رواں میران ءَ ھال بِہ دئے آں کہ شھزادگ زندگ اِنت ، بلے دشتاری ءِ لجّ ءِ چادر آئی ءِ دیم ءَ بندگ ءَ اَت۔ اناگاہ ءَ آئی ءَ شانتُل ءُ دَھَگ ءُ ھوتان یات آتک اَنت۔ آئی ءِ چماں چہ ارس ھولمب بوت اَنت آ چہ وتی گس ءِ تہ ءَ پاد اتک ءُ میران ءِ کر ءَ شت۔ میران ءَ ورگ بس کتگ ءُ نشتگ۔ سومری گوں لپرزگیں گاماں گس ءِ دپ ءَ اوشتات۔ میران ءَ وھدے کہ سومری دیست آ اجکا بوت۔ دوئیں گُنگ اِت اَنت ، بلے میران مارگ ءَ اَت گپے ھست کہ سومری ءِ چم ارسیگ اَنت۔ میران ءَ وتی دل ءَ ھاٹیگ مان کت جست کت: ” بانُک تو چی ءَ ارسیگ ءِ ئے ، چے گپ ئے ؟ “۔ ھمے گپ ءَ گوں سومری ءَ بوتار دات ءُ گنتِر گریوگ ءَ لگ اِت۔ میران گیشتر اجکا بوت کہ اے جنک ءَ چی اِنت چو گریوگ ءَ اِنت۔ آ پاد اتک ، سومری ءِ دست گپت ءُ گس ءِ تہ ءَ نادینت ءُ گْوشت: ” تو چی ءَ گریوگ ءَ ئے ؟ “۔
سومری ءَ گْوشت: ” من ءَ شانتُل ءُ آئی ءِ سالونک یات تک اَنت کہ مئے دژمن انگت زندگ اَنت ، بلے ما بیوس اِیں “۔
میران: ” شانتل مئے لاڑکیں گْوھار اَت آ ھچبر شموشگ نہ بیت۔ شانتُل ءِ ھونیگ نوں ماکان ءِ بادشاہ اِنت۔شھزادگ ھمیشاں کت ءُ گار کت۔ بادشاہ آلی ءُ سردار جاڑو بندیگ اَنت۔ جنگیان باز تباھی کنگ اِنت “۔
سومری: ” شھزادگ ارشین زندگ اِنت “۔
اِے گپ ءِ اِش کنگ ءَ میران ءِ چماں دو روک آؤرت ءُ آئی پد ءَ جست کت: “شھزادگ زندگ اِنت ؟ کج اِنت ؟ “۔
سومری: ” ھمد اِنت دور نہ اِنت”۔
میران: ” من ءَ شھزادگ ءِ گْور ءَ بر “۔
سومری: ” شھزادگ ناکو بشام ءِ گس ءَ اِنت ، بلے آئی ءِ بردست ٹپّی اِنت۔ بلے شام ءِ وھد ءَ شھزادگ ءَ بہ یار گوں لالی ءَ تئی مھمانی مُرگے ءِ کُشائینَگ شتگ۔ چوناھا شھزادگ من ءَ اِد ءِ آرگ ءَ دل نہ بیت ، بوت کنت بدواھے ءِ چمے بِہ کپ اِیت آ مئے گڈی امیت اِنت۔ شپ ءَ بہ گندئے بدواھانی چم اِش مہ کپ اِیت”۔
میران: ” کنّر چونیں سپرے ءَ شتگ؟ لالی گْوشگ ءَ اَت کہ کنّر دْراجیں پندے ءَ شتگ”۔
سومری: ” کنّر شھزادگ ءَ جاگھے ءَ دیم داتگ”۔
میران: شر من ءُ شھزادگ شام ءِ وھد ءَ کایاں “۔
روزرد ءِ وھد اَت میران وتی اپس ءَ سوار بوت ءُ دیم پہ بشام ءِ گس ءَ رھادگ بوت۔ بشام ءَ ھم وتی رمگ گون اَت وتی گس ءِ نیمگ ءَ پیداک اَت۔ شھزادگ بشام ءِ گس ءِ دیم ءَ تھتے ءِ سر ءَ نشتگ اَت روچ ءِ رولہ ءَ چارگ ءَ اَت کہ شینکاناں امبری رنگاں گوں رجینگ ءَ اَت۔ بشام ءِ لوگبانُک تِلیان ءَ کاہ ءُ بوچ ھر ءَ لڈ اِتگ ءُ پیداک اَت۔ شلی گوں وتی کپوتی داباں شھزادگ ءِ دیم ءَ کْرام کنان اَت۔ شھزادگ چہ تھت ءِ سر ءَ پاد اتک ءُ دیم پہ تلیان ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت۔ تلیان ھر ءِ بنجاہ ءَ سر بوت ءُ شھزادگ ھم تلیان ءِ کر ءَ سر بوت۔ شھزادگ ءَ گوں تِلیان ءَ گْوشت: ” مادر تو بہ رو دم کن من کاھاں وت ایر کن آں”
تِلیان: ” زھگ تو بِل اِش تئی دست کُد اِیت “۔
شھزادگ: ” اِنا مادر دست نہ کُد اِیت ، نوں ٹپ کمو وشتِر اِنت ۔ تو بہ رو دم کن “۔
تِلیان: ” دریگتے ھاوند ءَ من ءَ تئی پیمیں زھگے بہ داتیں “۔
شھزادگ: ” ھاوند ءَ منی دْروشم ءَ ترا زھگے داتگ مادر ، دل ءَ ھچ مہ جیڑ “۔
چہ گل ءَ تِلیان ءِ چمانی ارس در اتک اَنت ءُ گریوگ ءَ لگ اِت۔ شھزادگ ءَ تِلیان گُلاش کرت ءُ گْوشت: ” مادر ھاوند ءَ تئی دل ءِ لوٹ ءُ تماہ پیلو کرتگ اَنت۔ رستگ ءُ بودی ئیں بچکیں زھگے ترا ھاوند ءَ داتگ ، من شمارا زوت لڈّیناں کیچ ءَ بر آں “۔
تِلیان: ” ھاوند ترا سبز ءُ آباد بہ کنت دائم چو گُلباگ ءَ میزران بات ئے ، شر زھگ ٹپ ءَ بہ سمبال کہ مہ کُد اِیت گڑا من رواں دم ءَ بال ءَ بر آں “۔
تِلیان شت گس ءِ دیم ءَ تھتے ءِ سر ءَ نشت۔ میران وتی اپس ءَ سوار ءُ پیداک اَت۔ شھزادگ ھر ءِ بار ءَ بوجگ ءَ اَت اناگاہ ءَ آئی چم بور سوار ءَ کپت اَنت۔ آئی ءَ وتی دل ءَ جیڑ اِت کہ اے ھما بور سوار اِنت کہ من کوہ ءِ سر ءَ چہ دیستگ اَت۔ اگاں اے بدواھے بہ بیت بوت کنت منی سر ءَ اُرش کرت کنت۔ شھزادگ ءَ ھر ءِ لگام پچ کت ءُ دست ءَ کت ءُ چم ئِے بور کت اَنت۔ وھدے کہ بور سوار نزیک ءَ رس اِت شھزادگ بچکندگ ءَ لگ اِت۔ آئی ءَ میران پجا آؤرت۔ شلی ءُ تِلیان ھم بور سوار ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ اِت اَنت۔ میران اتک ءُ شھزادگ ءِ کر ءَ رس اِت۔ آ چہ اپس ءِ سر ءَ ایر اتک ءُ شھزادگ گُلاش کت۔ شھزادگ ءَ میران وش آتک کت ءُ یکے گوں دومی ءَ دْروت دْراھبات بوت۔ شھزادگ ءَ گوں میران ءَ گْوشت: ” کیچ ءِ جاور چتور اَنت ؟”۔
میران: ” جنگیان ءَ گوں پنجگوری ڈُنگاں کیچ ءِ ماڑی ایردست کتگ ءُ بادشاہ آلی ءُ سردار جاڑو بندیگ کتگ اَنت۔ جنگیان گوں وتی پِسّ ءَ باز تباھی کنگ ءَ اِنت۔ پال زانت ھنشگ ھم انام ءَ بندیگ کتگ”۔
شھزادگ: ” کماش ھنشگ چی ءَ انام ءَ بندیگ کتگ ؟ “۔
میران: ” کماش ھنشگ ءَ دیوان ءِ تہ ءَ ھمے گپ جتگ کہ انام دو روچ ءِ واستا بادشاہ اِنت پمیشکا انام ءَ اے گپ وش نہ بوتگ آئی ءَ کماش ھنشگ بندیگ کتگ”۔
شھزادگ: ” شر تو بہ رو کاپر ءِ چیر ءَ بہ نند من ھر ءَ بنجاہ ءَ بنداں کایاں “۔
میران: ” تو ھر ءَ یل ءَ کن من وت بندان ئِے تئی بردست ٹپّ اِنت کُد اِیت”
شھزادگ: ” ترا کے ءَ ھال دات کہ منی بردست ءَ ٹپّے ھست ؟ “
میران: ” اے ھال من ءَ سومری ءَ دات “
شھزادگ: ” سومری مھروانیں گْوھارے ءُ شرّیں رازدارے ھم ، میران تو بھتاورے کہ تئی بھت ءَ سومری اتکگ۔ منی بھت ءَ گنوکویے کپتگ ، آ اِنت بہ چارے تھت ءِ سر ءَ نشتگ”
میران: ” ھاھاھاھا ، وارُکیں شلو گنوکویے ؟”
شھزادگ: ” ھاھاھاھا ، ھو”
شلی ءُ تِلیان اجکا اَت اَنت کہ اے بوار سوار کے اِنت گوں رودان ( شھزادگ ارشین ) ءَ گپ ءُ تران اِنت۔ ھر ءِ بنجاہ کمو دور اَت ، پمیشکا تِلیان میران ءَ پجا آرگ نہ اَت۔ چوناھیا میران کسانی ءَ نیلگ ءَ باز رند ءَ اتکگ ، بلے آ وھدی کسان بوتگ نوں میران بیست سالی ورناھے اَت پمیشکا تِلیان ءُ شلی میران ءَ پجا آرگ ءَ نہ اَت اَنت۔ شھزادگ ءَ ھر بنجاہ ءَ بست۔ کاہ میران ءُ شھزادگ ءَ گپت اَنت بروک ءِ سر ءَ ایر کت اَنت ءُ دیم پہ تِلیان ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت اَنت۔ بشام ھم گوں وتی رمگ ءَ سر بوت۔ شلی ءَ تلیان جست کت: ” مادر اے ورناہ کے اِنت؟ “
تِلیان: ” شلو من نہ زان آں کے اِنت ، بلے درآمدے نہ بیت۔ درآمدے اگاں بوتیں رودان ( ارشین ) ءَ کاپر ءِ چیر ءَ نادینتگ”
میران ءُ شھزادگ تِلیان ءِ کِر ءَ سر بوت اَنت۔ میران ءَ تِلیان دْروت ءُ دراھبات کت۔ وش آتک ءُ تیار جوڑی ءَ پد تِلیان ءَ میران جست کت: زھگ تو کے ءُ کئی مردمان ئے ؟”
میران: ” مادر تو من ءَ پجا آرگ ءَ نہ ئے ؟ ، من میران آں بانک ءِ نماسگ آں”
تِلیان: ” بلے بلے یک رندے بہ گْوش ، من یک برے دْروشم کت کہ تو درآمدے نہ بہ ئے۔ تئی ماس بیبل ، سھتی ءُ کنّر ءِ ماس بھتی سیادی ءَ و منی گْوھار بہ اَنت “
میران: ” ھو منی مادر تئی نزیک ءَ وتی اِنت “
تِلیان ءَ شلی توار کت: ” شلو بہ یا تئی براس میران اتکگ “
وھدے کہ میران ءُ شھزادگ پیداک اِت اَنت ، گڑا شلی چُل ءِ تہ ءَ پُتِر اِتَگ اَت۔ شلی ءَ توار دات: ” ھو مادر پیداک آں ، آپاں کمیں لھڑ دئے آں “
شلی چہ چُل ءَ در اتک ، آئی ءَ کاشی یے زرت ءُ چہ مَشک ءَ آپ ایرریتک ءُ آؤرت میران ءَ دات۔ میران ءَ آپ وارت ءُ گوں شلی ءَ گْوشت: ” شمئے مھمان ءِ شام انشپی کنّر ءِ گس ءَ اِنت “
شلی: ” گرا شپ ءَ شمئے گور ءَ جل اِیت یا پد ءَ واتر بیت ؟ “
میران: ” اگاں شپ ءَ جل اِیت آئی ءِ وتی گس اِنت ، بلے رودان ( ارشین ) ءِ جلگ آؤد ءَ شر نہ اِنت “
شلی: ” گڑا شپ ءَ رودان آیگ ءَ تھنا بیت۔ من ھمراھے بہ آں بہ گندئے رودان ءَ تھاری ءَ ترس اِیت “
شھزادگ: ” اِنا! من ءَ تھاری ءَ نہ ترس اَیت ، بوت کنت من آیگ ءِ وھد ءَ جاگاہ ءَ مہ زان آں گڑا من ناکو بشام ءَ وتی ھمراہ کن آں “
شلی: ” پِس رمگ ءَ بوتگ آئی ءَ دمبرتگ “
تِلیان ھم مارگ ءَ اَت کہ شلو ءَ گوں رودان ( ارشین ) ءَ مھر اِنت ، پرچا کہ شلی ءَ وتی وابانی کسہ گوں وتی مات ءَ کتگ اِت اَنت۔ ھما شپ ءَ کہ وھدے شھزادگ ءَ تیر لگ اِتگ ءُ ٹپی اَت ءُ شلی تھت ءِ کِر ءَ اتکگ ءُ شلی ءَ شھزادگ ءِ سر وتی کونڈ ءِ سر ءَ ایر کتگ ءُ گریوگ ءَ اَت ، تِلیان ءَ ھما وھد ءَ زانت کہ شلی ءِ وابانی سالونک ھمیش اِنت۔
تِلیان ءَ گوں شھزادگ ءَ گْوشت: ” شلو بِلے تئی ھمراہ بیت ، واتری ءَ بوت کنت تو جاگاہ ءَ مہ زان ئے “
شھزادگ: ” شر مادر من ھمراھے کن آں ، بلے من ءَ انچو جِن ءُ جاتیگ ءِ کِر ءَ نہ ترس اِیت کہ انچو تئی جنک ءِ کِر ءَ ترس اِیت “
تِلیان: ” اگاں تو دیر کت بہ گندئے من واب بہ کپ آں ، گڑا من ءَ پاد بہ کن کہ تئی بردست ءِ ٹپّ دارو ءُ درمان کنگی اِنت “
شھزادگ: ” شریں “
تِلیان ءَ گوں شلی گْوشت: ” بہ رو پساں دوش ءُ ازگندی شیرآپے جوڑ کن “
شلی: ” ھو من رو آں “
شلی ءَ کاسگے زرت ءُ پسانی نیمگ ءَ شت۔ بشام اتک ءُ آئی ءَ میران دْروت ءُ دراھبات کت۔ چہ دْراھباتی ءَ پد بشام ءَ تِلیان جست کت: ” اے زھگ کے اِنت ؟ “
تِلیان: ” اے بانک ءِ نماسگ ءُ بیبل ءِ زھگ اِنت ، بھتی ءِ گْوھارزتک اِنت۔ پِس ءِ نامے کلیر اِنت “
بشام: ” ھو ھو یک برے بہ گْوش ، اے مئے وتی زھگ اِنت درآمدے نہ اِنت۔ بشام ءَ گوں میران ءَ گْوشت: ” زھگ تئی ھلک ءُ میتگ ءِ مردم وش ءُ جوڑ اَنت “
میران: ” ھیر اِنت ءُ وشی اِنت ” ، میران ءَ کیچ ءِ جاور گوں بشام ءَ نہ گْوشت اَنت گوں۔
شلی ءَ اِزگند ءِ شیرآپ جوڑ کتگ اِت اَنت۔ آئی ءَ کلنڈی ءِ دو کوپ زرت ءُ اِزگند ءِ شیرآپ مان کت اَنت۔ یک کوپے شھزادگ ءَ دات ءُ یکے میران ءَ۔ دوئیناں اِزگند ءِ شِیرآپ وارت ءُ ھلاس کت۔ روچ ھم لُڑ ءُ بُڑ بوگ ءَ اَت۔ تھاری وتی بانزلاں مان شانَگ ءَ اَت ، گڑا میران ءَ گوں شھزادگ ءَ گْوشت: ” نوں جُنزگ لوٹ اِیت “۔ شھزادگ ءَ گْوشت: ” ھو! بہ رویں ” ۔ میران وتی دیم گوں بشام ءَ کت ءُ گْوشت: ” شلی مئے ھمراہ اِنت۔ رودان ءِ شام کنّر ءِ گس ءَ اِنت۔ واتری ءَ شپ ءَ رودان جاگاہ ءَ نہ زانت۔پمیشکا شلو ما بریں گوں “۔ بشام ءَ گوں شھزادگ ءَ گْوشت: ” زھگ بے سِلاہ ءَ مہ رو وتی زھم بر گوں۔ شپ ءَ رسترے واتری ءَ ترا پریشان مہ کنت “۔ شھزادگ ءَ گوں بشام ءَ گْوشت: ” تو پِسّ شر کت من ءَ ترانگ ءَ دات “۔ شلی پاد اتک ءُ گس ءَ شُت ءُ آئی ءَ شھزادگ ءِ زھم زرت ءُ ڈن ءَ در اتک۔ وھدے کہ شھزادگ ءَ شلی ءِ دست ءَ زھم دیست آئی ءِ گُمان ءِ تہ ءَ ھِندان ءِ جنک سیتا ءُ گیتا گوں وتی جلواہ ءُ بْراھاں کْرام کنان اِت اَنت۔ سیتا ءُ گیتا ھِندان ءِ دو پری دْروشمیں شررنگ بوتگ اَنت کہ آیانی شررنگی ءِ داستان ماکان ءِ ھلک ءُ میتگاں ھم شنگ اَت۔ سیتا جنگولیں جنکے بوتگ ءُ ھِندان ءِ ھانل ( شھزادی ) بوتگ۔ ھِندانی دین ءِ تہ ءَ سیتا اے سرزمین ءِ مردم نہ بوتگ ، یک آزمانی پری یے بوتگ کہ ھاوند ءَ رام ءِ واستا ھمے سرزمین ءِ سر ءَ دیم داتگ۔ رام ھاوند ءِ یک دوستے بوتگ۔ ھِندان ءِ بازیں کُٹمے ماکان ءِ تیاباں ھم آباد اَت ، پمیشکا سیتا ءُ رام ءِ داستان ھر جاھے شنگ اَت۔ زُھرہ جنگولے نہ اَت ، بلے شلی ءَ جنگولی دْروشمے مان اَت۔ شھزادگ ءَ گوں شلی ءَ گْوشت: ” شلو تو زوت ماکان ءِ ھانل ( شھزادی ) بہ ئے ءُ تو ھانُلی کرز ئے “
شلی: ” اے گپ و راستے من ءَ واب ءِ تہ ءَ گْوشگ بوتگ کہ من ماکان ءِ ھانل بہ آں “
روان اِنت۔۔۔
