یاتانی دریگ بتکگ نبشتہ کار: سلال کولوائییاتانی دریگ بتکگ

    دْروت ءُ دْراھباتے پہ تو کاکا جان!

کاکا جان گوں پاکیں ھاوند ءَ دوا اِنت کہ بھشت ءَ بات ئِے ، من ءَ بہ بکش کرباناں کہ تئی لگوریں ورناہ ءِ دل ءَ مدام گْوشتگ کہ پر تو چیزے نبشتہ بہ کنت ، بلے ھو کہ بے چارگیں دل ءُ لنککاں پہ ند ءِ زورگ ءَ ھاٹیگ مان نہ بوتگ۔

کاکا جان!

تئی نمیرانی ءِ کہ ھال پہ من اتک ءُ سر بوت ، من یک برے جیڑ اِت کہ گوں تو ھمگرنچیں کجام یات ءُ گیراں دل ءَ بہ یار آں۔ پرچا کہ گوں من ءَ یاتانی ھزانگے ھمگرنچ اِنت ، اگاں من گوں کجام یات ءُ گیراں دیوان بہ کن آں اے داتگیں ابیتکی وت ءَ دلجم نہ کنت ، بس ھمے ھبر زرد ءَ تاھیر ءُ توکلے بکش اِیت کہ تو گوں وتی بیل ءُ ھمبلاں راجی زمہ واری پیلو کت ءُ کھول ءِ ھمراھی ءَ تانسریں بلوچ راج ءِ نام وژنام کت۔

کاکا جان!

پمن زند ءِ تورناکیں روچ 12 مئی 2023 ءِ روچ اِنت ، کہ تو گوں وتی کوہ گول ءُ مزاریں سنگتاں مارا یلہ دات ءُ پہ دائمی ئیں ھنکین ءَ رپت ئِے۔ اے ناگیگیں ساھت ءَ من ھشک ءُ ھیران بوت آں ، بلے پد ءَ تئی ھما لبز ءُ گال ، گپ ءُ تران گیر اَتک اَنت۔ گڑا منی دل سھڑ اِت ءُ ھچ نہ گْوشت ، مروچی من نہ زاناں چے پیم ءُ چے وڑ ءَ اے ناتاھیریں دل ءَ اومان کت کہ پہ تو من چیزے نبشتہ بہ کن آں۔

کاکا!

مئے وڑیں ورنایانی کر ءَ انچو لبز نیست کہ پہ تو یک نمدی یے لبزانکی دْروشم ءَ نبشتہ بہ کن آں، چی ءَ کہ تئی مھر انچو باز بوتگ اَنت منی وڑیں مردمے ءِ کر ءَ انچو لبز نیست کہ درشان اِش بہ کن آں۔

کاکا جان!

 من ترا گپے گْوشگ لوٹ آں ، من ءَ تئی یک گپے سک گیر کئیت۔ ترا یات اِنت؟ تو مدام کہ من ءَ سلو ءِ نام ءَ توار کتگ ، من ءَ چینچو سکا وش بوتگ کہ تو من ءَ سلو ءِ نام ءَ توار کن ئِے۔

بلے! مروچاں کسے نیست کہ من ءَ سلو ءِ نام ءَ توار بہ کنت۔ کاکا جان بے ترا تھنا من ناں ، بلکیں تئی مھروانیں میتگ ءَ بہ چار انچو پروشتگ کہ تو گْوش ئے پیسریگیں میتگ نہ اِنت۔

کاکا جان!

بے ترا میتگ نوں ھچ وش نہ اِنت ، ساچان ءُ گلزار بے ترا سک تھنا اَنت۔ مدام جست کن اَنت ” اما! ابا کدی واتر کئیت ، اما! ابا کدی واتر کئیت؟ “۔ کاکا جان من ءَ تئی زھیرونکانی واستا سک زھیر کنت ، تو پد ءَ واتر کن گوں وتی بچکنداں زھیرونکے بجن۔ من مدام کولواہ ءِ درچک ءُ کوھاں کہ گنداں ترا گیر کار آں۔

کاکا جان!

نہ زاناں تو کد واتر کن ئے ، بلے مادگ ءِ کوہ بے ترا ھچ وش نہ اِنت۔ کاکا جان ترا یات بیت یک روچے من  مادگ ءِ کوہ ءَ اَتک آں ، تو ءُ میجر وپا کوہ ءِ ساھگ ءَ نشتگ اَت ئِے۔ تو گْوشت ” سلو چے ھال اِنت میتگ ءَ؟”۔ من گْوشت کہ بے ترا ھچ وش نہ اِنت ، گڑا میجر وپا ءَ گوں کندگاں جواب دات ءُ گْوشت: ” چون زان ءَ! ترا شکاری سکا دوست اِنت؟”۔ من گْوشت ھو! میجر بے شکاری ءَ ھچ وش نہ اِنت میتگ۔

کاکاجان!

 ترا یات بیت تو مدام اے گْوشتگ اَت کہ ” وھدے من اے راہ کہ گچین کرتگ ، آجوئی ءِ جنگ ءُ ڈیھ زرتگ ، گڑا الم یک روچے جنگ ءُ شھید کنگ بہ آں۔ پرچا کہ مئے گڈی مول راجی آجوئی اِنت۔ پہ اے مول ءِ پیلو کنگ ءَ داں تپنگ ءِ گڈی تیر ءَ گوں دژمن ءَ جنگ کن اِیں ءُ نمیران بہ اِیں”۔

کاکا جان!

تو مروچی وتی گوں گلزمین ءَ وارتگیں کول ءُ سوگند سرجم کرت ءُ نمیران بوت ئِے۔ داں تپنگ ءِ گڈی تیر ءَ گوں دژمن ءَ جنگ کت۔ تو شھید رسول جان ءِ کبر ءِ سر ءَ دست ایر کت ءُ گْوشت: ”  تئی روگ ءَ چہ پد منی کبر برابر بیت “۔ کاکاجان تو وتی اھد ءُ پیمان سرجم کت ، بلے من گْوش آں کہ پد ءَ واتر کن گوں وتی کندگ ءُ مسکراھاں۔ پرچا کہ مرچی درد ءُ دوراں یاتانی دریگ بتکگ ، بہ یا اے رندی پد ءَ جوپاگ اتکگ ءُ مرگانی چری چریاں ، کپوتانی کوکواں جنگل سر ءَ زرتگ ، ءُ تو۔۔۔۔۔۔