انچوش گریتگ ارس نہ بوتگ ، ھردو چماں ھون رتکگ۔
دگنیا اِنت ، اد ءَ ھرکس پہ راھے روگ ءَ اِنت ، بلے یکے پہ شریں مکسدے ءَ شھید بیت ءُ مدامی راجدپتر ءَ نمیران بیت۔ مدام جوانیں وڑے ءَ گیر آرگ بیت۔ شھید ھاپز ابداللہ تو گوں کلیں شھیداں ھوار مدام زندگ ئِے ، چوناھیا منی چمانی دیم ءَ سنگت ءُ بازیں ھمراہ ءُ ھمساھگ جتا بیتگ ، بہ گندئے گیشتر مردم ءِ جنازہ ءَ ھم ھوار بیتگ آں داں زمین ءِ میار کنگ ءَ ، بلے من وتی دل داشتگ ءُ وتی دل ءَ گْوشتگ ھرکسی راہ روگ اِنت۔ جھان ءِ گڈی منزل ھمیش اِنت ، پمیشکا دل سک ڈڈ بیتگ ءُ ھچ اے وڑیں گم سر ءَ نہ بیتگ کہ دگرانی تسلا ءِ مھتاج بہ بہ آں۔
بلے! اے روچ ءُ بدیں ھال من ھرچ وڑ ءَ بہ گْوش آں کہ من چہ مردمی ءِ کٹ ءَ دراتکگ آں گڑا رد نہ بہ آں۔ من گوں گْوانکو ءَ دلگوش اَت آں کہ ھاپز ابداللہ ءِ شوک ءَ چہ شوکتریں اکسے سنگتے ءَ دیم دات ، بلے ھچ نہ گْوشت۔ من گوشت بہ گندئے وت روان داتگ ئِے گڑا اکس من شر شر ءَ زوم کت ءُ اورت اورت ءَ چار اِت ، کدرت ء ھدا من ءَ وسر ءَ وت درسیں کسہ ءُ گـپ یات بْوان بوت اَنت۔ اکس کہ من چار اِت ، گڑا دل ءَ گْوشت نوں من چیزے نبشتہ کن آں ابداللہ ءِ بابت ءَ۔ منی اے ھبر سرجم نہ اَت داں اے بدیں ھال پمن ءَ روانے دات کہ نبشتہ اَت ” پروم ءَ میڑے بیتگ ، آپز گوں جنگولاں ھوار بیتگ ءُ پہ وتی سنگتاں سنگر داشتگ ءُ سنگتانی رکنیگ ءِ ھاتر ءَ وتی نگرھیں جان پہ ماتیں زمین ءَ کربان کرتگ “۔
گوں اے ھبر ءِ اِش کنگ ءَ ھوار من سُن بوت آں ءُ بے تواری ءَ امباز اِت۔ کسانیں بے تواری یے ءَ پد من ھر ھما سنگتانی بد ءُ رد کنگ کہ آیاں پیگام داتگ ءُ گْوشتگ اَت کہ ابداللہ جان شھید بوتگ ، دگنیا یل کتگ ءُ مارا یلہ داتگ۔ من اے سنگت ءَ را گْوشت کہ دروگے ، من ھچ ءَ سرپد نہ آں ، گڑا بزگیں سنگت ءَ گوں ارسیگیں چماں گْوشت ” دریگتیں کہ دروگے بوتیں “۔
بلے! راستے کہ من ھچبر کسی مرگ ءَ یا کہ شھیدی ءَ چوش کوکار ءُ چیھانٹ نہ جتگ ءُ ارس نہ رتکگ ، بلے اے بدیں ھال ءَ پد منی ارس دارگ نہ بیت اَنت۔ چوش کہ منی نزیک ءُ گوراں ھچ چوشیں مردمے ھم نیست اَت کہ من ءَ تسلا بہ دنت ، پرچا کہ من سک بے وس اِت آں۔ دست پہ ھچ چیز ءَ رسگ ءَ نہ اَت ، بلے سرجمیں شپ گوں گریوگاں سھب بوت۔
زھیرگیں دل انگت منگ ءَ نہ اَت کہ دروگے بات ، بلے داں چار مئی ءَ ھال سرجم ءَ شنگ اِت ءُ توامیں بیل ءُ باسک دْروت نْدر کناں اَت اَنت۔ ھمے دْروت ھم منی ارساں ریچگ ءَ اَت اَنت ، پد ءَ من کہ وتی ھوش ءُ سما ءَ چہ ڈن بیت آں ، داں سے روچ ءَ پد ھال اتک ابداللہ ھما جاہ ءَ کہ شھید بیتگ ھما دیم ءَ گوں چار ءُ پنچ مردم ءَ جنازہ داتگ ءُ زمین ءِ میار کتگ۔
اے ھبر ءِ اِش کنگ ءَ ھوار دل ءَ اپارگے کش اِت ءُ چہ زبان ءَ دراتک مئی ءِ ماہ زند ءِ گْرانتریں ماہ اِنت کہ اے ماہ ءِ زھیر داں جھان ھست اِنت شموشگ نہ بہ اَنت۔ترا چہ پد چوشیں ساھتے نیست کہ ترا من گیر نہ یاراں ، بلے منی او کسانسالیں سنگت ، منی ارواہ من نوں مھکم آں۔ منی دل ڈڈ اِنت ، ھو ھما ساھت ءَ من ءَ ھال رستگ من پرشتگ آں ، بلے من نوں سرپداں کہ اے راہ تو پہ وت درچتگ۔ شھیدی تئی ءُ تئی راہ ءِ مساپرانی واھگ اِنت۔ تو مئے سر برز کت ، مرچی ما پہ شانے اے گپ ءَ گْوش اِیں کہ مئے استال چو آزمان ءِ استال ءِ وڑ ءَ روژناہ اِنت۔ آجوئی ءِ راہ ءَ یک روژنائیں استالے مئے وڑیں نابزانتاں وتی رژن ءَ گوں ھک ءِ راہ ءَ پیشدار اَنت۔
ابداللہ جان! تو یار بے کساس یات کائے ، تئی کمی من ءَ رمیز ءِ وڑ ءَ وارت ءُ چو سوچن ءَ لگ اِیت۔ پمیشکا تئی واستا سک زھیر کنت من ءَ ، بلکیں تئی شھیدی ءَ درد نہ داتگ کہ انچو درد ھمے گپاں داتگ کہ تئی گڈی وابجاہ ءُ تئی گڈی دیدار من کت نہ کت۔ تو انچیں جاھے ءَ زمین ءِ میار کنگ بوت ئِے کہ من اود ءَ اتک نہ بہ آں تئی چارگ ءَ ، بلکیں دل بہ لوٹ اِیت ھم من اتک نہ بہ آں۔ پرچا کہ تئی گڈی وابجاہ یک انچیں جاھے ءَ اِنت ، پرے واستا۔۔۔۔۔۔
بہ گندئے یار تئی گڈی دیدار بوتیں من چوش نہ پرشتگ اَت آں ، ناں کہ گمیگ۔۔۔۔۔بلے ترا نہ دیست ھمے گپ ءَ من ءَ را چٹ دگہ وڑ کتگ۔ بس ھمے دوا کن آں کہ واجہ ھدا تئی جاہ ءَ وش بہ کنت ءُ تو مئے دلانی توکا زندگ ئِے۔ ترا شھیدی مراد بات ، من سک گلاں کہ تو پہ زمین سالونک بوتگ ئِے۔
ھیر آتاریں ھونانی سنج ءَ گیدی رَنگ داتہ
مئے استال ءَ امیت ءِ چو بالاچ ءَ جنگ داتہ
گڈی ءَ سھریں دْروت پہ ترا ابداللہ جان۔
