زمین زادگیں سلال ڈیھ ءِ آجوئی جنگ ءَ گڈی تیر ءِ نام اِنت ، سمین ءِ بندر ءَ سْرپتگیں گلاب ءِ وشبوئیں پل اِنت۔ پمیشکا مرچی منی بے ھاٹیگیں ند پہ آئی تمردیں بالاد ءَ نبشتہ کنگ ءَ ساجو اِنت۔
منی مھروانیں سنگت سلال جان!
دانکہ من زندگ آں تئی بامردی ءُ جنگ ءِ کسہ ءَ کن آں ، کسہ ءَ پرے واستا کہ آیوکیں پدریچ پوہ بہ بیت کہ منی آجوئیں باندات ءِ پھازگ ءَ راج ءِ تنگوئیں بچ چہ وتی سر ءُ ارواہ ءَ سر گْوستگ اَنت۔
منی گواڈک رنگیں زمین ءِ بچ!
داں جھان مان اِیت تو ھست ءُ نمیران ئِے ، پرچا کہ تو ماتیں زمین ءِ ھک ادا کتگ ءُ آئی سینگ ءُ وش واب ئِے۔
پمیشکا من ءَ تئی ھمک یات گیر کا اَنت کہ تو مدام وتی ڈیھ ءِ گلامی مار اِت ءُ گْواچنیں زند گْوازینگ ءِ سکین شکسات۔ من ءَ یات بیت ھمک روچ ءُ تھاریں شپ ، مئے ءُ شمئے ھما دیوان کہ ما نشت ءُ پہ گلزمین ءِ آجوئی ءَ سوڑگ کت۔ ھما کوش کہ زمین ءِ دلبند ءَ نْدر بوتگیں زمین زادگانی بوہ ءَ کار اِیت ، آ بے کساس تاھیر بکش اِیت۔ ما ھما روچاں کہ دیوان کت گوں سنگتاں ، شئیر ءُ شائری الم سنگتاں ونت۔ بلے ترا ھم انچو نبشتہ کنگ ءِ ھب ءُ واھگ ھست اَت ، تو مدام گْوشت ” من ءَ یار الم نبشتہ کنگ ءِ راھبنداں سرپد کن اِت “۔ ما پہ کندگ گْوشت بل یار سلال جان ، تو وتی وانگ ءَ سرجم کن۔ انی تی وانگ سرجم نہ اِنت ، تو چوں نبشتہ کن ئے؟
بلے! تو پسہ دات کہ ” نبشتہ ھما مردم کن اَنت آ درد ءُ مارشتاں سرپد بہ اَنت ، ءُ ھمے درد ءُ مارشتاں نبشتہ ءِ دْروشم ءَ دیم ءَ کا اَنت۔ پد ءَ بلوچ راج تہ مہ وان اِیت ءُ نبشتہ مہ کنت ، گڑا چوں سرپد بیت۔ وتی گلامی ءِ ھما چیدگاں ھوار کنت کہ ترا تئی جند ءِ ھلک ءَ درامد گْوش اَنت۔ تو گلام ءُ پہ گلام ءَ مرگ ءِ بستار گیشتر اِنت ، ھما مرگ کہ آ گوں زمین ءِ مھراں بہ بیت”۔
سلال جان ھما بنی آدم اَت کہ مارا یات بیت آئی نبشتہ کنگ ءِ واستا باز جھد کت ، ءُ ھمے رنگ ءَ آئی وتی وانگ ءُ زانگ برجم داشت۔ من ءَ یات بیت کسانسالیں سلال جان مدام کہ مئے دیوان ءَ اتک ، گڑا دپے چہ کندگ ءَ پر اَت۔ پمیشکا سلال جان تئی ھمک گپاں من وتی دل ءَ چہ ھچبر گستا نہ کن آں۔
او گلزمین ءِ یار!
تئی شئیراں من الم وان آں ، تو مدام نبشتہ کتگ ءُ گلزمین نازینتگ۔ مرچی ھما گلزمین ءِ ھر آشک ءَ کپن سر ءَ بستگ ءُ جنگ ءِ راھاں سپر کنگ ءَ اِنت۔
او گلزمین ءِ یار!
بولان ءِ کوش تئی مسکیں ھونانی بوہ ءَ کار اِیت ، ءُ ھر سنگ چہ گل ءَ بال کہ اد ءَ تئی پدانی رند چیدگ اَنت۔ سرمگیں کوہ تئی ءُ تئی سنگتانی کسھاں ھچبر بے ھیال نہ کنت۔
او سلال!
زمین ءِ آشک!
وتی سنگت ناسر ءُ سربلند ءَ گوں الم دچار کپ ئِے ، گڑا آئی ءَ اے گپ ءَ الم بہ گْوش کہ ڈیھ انگت ھون لوٹ اِیت ءُ شمئے ودار اِنت۔
