نمدی یے پہ وتی مھروانیں براس ءَ نبشتہ کار: شمیم اکبال

دْرھباتے!
ھر کج ءَ ئے امیت کناں کہ تو وش ءُ سلامت بہ ئے ، منی دوا گوں ھاوند ءَ دائمی ھمیش اِنت کہ وش ءُ سلامت ، دائم وشیانی منگیر ءَ بات ئے۔

منی لالا!
من مرچی وت ءَ کمو گیگ کتگ کہ وتی پرشتگیں لبزانی کمک ءَ پر تو کاگدے نبشتگ ءُ دیم بہ دئے آں۔ منی اے پرشتگیں لبز اگاں ترا دوست نہ بہ اَنت ، گڑا پھلی لوٹ آں۔
من اے گپ ءَ ھم زانت نہ کناں کہ منی نمدی ترا سر بیت یا ناں ، بلے اے گپ ءَ زانت کناں کہ آجوئی ءِ جنگ ءَ ھردیں شھید بوت آں گڑا الم ترا کسے ھال دنت کہ شمیم تئی کستریں لالا بوتگ ءُ ھما ساھت ءَ ترا منی زھیر زور اَنت ، بلے تئی دست ھچ ءَ نہ رس اِیت ابید ء گریوگ ءَ۔

منی سنگت!
مرچی ترا ھال دیگ لوٹ آں کہ ترا من مدام وتی سنگت لیک اِتگ ، پرچا کہ تو گوں من چو سنگتے ءِ وڑ ءَ زند ءِ روچ گْوازینتگ اَنت۔ کدی ھم منی سر ءَ ھاکمی کنگ ءِ جھد نہ کتگ ، من گوں تو ھر ھما گپ گْوشتگ آں کہ دگہ کس ھم سرپد نہ اِنت۔ من ءَ پمیشکا گوں تو بے کساس مھر ءُ گوں تو وھد گْوازینگ ءِ واھشت بوتگ۔

منی ھمراہ!
من باز مردم ءَ گوں وھد گْوازینتگ ءُ باز مردم دیستگ ، ءُ سما کن آں کہ لھتیں کار ھم کرتگ ، بلے درستاں گیش چہ وتی پت ءُ برات ءَ چیر کہ سھی مہ بہ اَنت ، بلے من گوں تو چو نہ بوتگ آں ، بلکیں ھر جیڑہ ءُ جنجال پیسر ءَ گوں تو گْوشتگ اَنت ، ءُ تو من ءَ گوں اورتی ءَ پوہ بوتگ ئے۔ منی جنجال گوشداشتگ اَنت ءُ پنت ءُ سوج کتگ۔ تو ھجبر من ءَ نہ گوشتگ کہ چوش مہ کن ءُ چوش بہ کن ، بس ھمے گپ گوشتگ کہ زند تئی وتیگ اِنت ترا وت گْوازینگی اِنت۔ ھو! بہ جیڑ کہ رد مہ بہ ئے داں باند ءَ روچ وت ءَ سزاوار بہ لیک ئے۔

منی استاد!
من مدامی ترا وتی استاد سرپد بوتگاں ءُ جھد کتگ کہ ترا چہ چیزے دربرت بہ کناں ، پمیشکا من تئی توکا مدام دگہ مردمے ھم دیستگ کہ آ ھمے جھد ءَ بوتگ کہ من ءَ چہ کس نارزا مہ بیت ءُ مدامی ھمے جھد ءَ بوتگ ئِے کہ وتی گریبی جاگاہ ءَ من وت ءَ چہ نزور ترین ءَ کمک بہ کناں ، تو وتی اندر ءَ باز گم جاگاہ داتگ ءُ دپ مدامی چہ بچکندگ ءَ سریچ بوتگ۔ من چہ تو باز چیز در برتگ ، تئی منت ءَ گراں من۔

منی نپس!
من شریں وڑے ءَ سرپداں کہ تو مدامی منی یاتاں گوں دچار ءُ ایوکا پمن وتی ارساں ریچ ئِے۔ شپانی پاس ءَ من زان آں تو منی یات ءَ نپس گیر بہ ئے ، تو گپے زان ئِے من ھم انچو تئی وڑ ءَ آں ، بلے وت ءَ ڈڈ کتگ۔ من ءَ ھم تئی گیر سر ءَ زور اَنت ، بلے من چہ تو نوں دور رپتگ آں کہ کدی ھم واتر نہ بہ آں ، تو ھم منی ودار ءِ دروازگ ءَ بند بہ کن۔ تو یک سرپدیں انسانے ءُ درستیں چیزاں سرپد بہ ئے ، من امیت کناں کہ تو اے ھم سرپدے کہ ما گلام ءُ اے لگتمالی ءِ بگیر ءَ پہ ما پشت کپتگیں راہ بس جنگ اِنت۔

منی ھمبلیں براس!
منی مکھیں مات ءُ کبلھیں پت ءُ لاڑکیں گْوھار تئی میار اَنت ، چہ ھرچ جیڑہ ءُ جنجالاں ترا پھریزگ لوٹ اَنت۔ وت ءَ مھکم بہ کن ءُ نزور بوگی نہ اِنت ، تئی بْرات گوں شما مدام ھوار اِنت۔ ھر کج ءَ ئِے سلامت بات ئِے۔ داں گڈی ساہ ءَ مھکمیں بلوچے بات ئِے۔