زندگی پہ بنی آدم ءَ بے ملیں ھستی یے ، ءُ ھر انسان لوٹ اِیت کہ منی زند وش بہ گْوز اِیت ءُ بے مکسد مہ بیت۔
ھمے رنگ ءَ اے ھم یک راستی یے کہ زندگی ءَ گم ءُ درد زندگی ءِ بھر اَنت۔ اے گپ رد نہ اِنت ، بلے زندگی ءَ گم پرچا کا اَنت اے یک جیڑگی ھبرے۔
گم ھما شے اِنت کہ مردم ءَ زندگی دلپروش کنت ، ءُ مردم جیڑ اِیت کہ منی زندگی ءَ ھچ مانا نیست۔ من ءَ کس نیست ، من اے جھان ءِ تہ ءَ تھنا آں۔ پمیشکا بازیں مردم ھمے گماں سگ اِت نہ کنت ءُ وتکشی کنت۔
پد ءَ مردم گْوش اَنت کہ ایشی ءَ گوں گماں جنگ کرت نہ کتگ ، پمیشکا وت ءَ پاھو داتگ ئِے۔ من گْوش آں ڈپریشن ءَ گم ءِ سگگ باز گْران اِنت ، آ ترا مدام ھمے یکیں ھبر ءِ بابت ءَ جیڑگ پرمائیت کہ تئی زندگی وش نہ اِنت ، وتکشی بہ کن پہ تو گھتر اِنت۔
منی اے چاریں دانکانی کماھگ ءِ مکسد ھمیش اِنت کہ من ھم زندگی ءِ پڑ ءَ پروش ورگ ءَ آں ، بلے من باز جھد کن ءَ آں کہ چر اے نادْراھی ءُ ویل ءَ در بہ یا آں ، بلے زائر ءَ گماں انگراں کتگ۔ پرچا کہ منی دیم ءَ مدام پاھو سھرا اِنت ، بلے سدکاں جھد کدی بے برورد نہ بیت۔
پمیشکا ما جھد ءِ دامن ءَ بہ دارین ءُ گاماں پہ مھکمی دیم ءَ شھار بہ دئے اِیں ، جزماں سوب مئیگ بیت ءُ اے نادْراھی بُر ءُ بر نہ کنت۔
چی ءَ کہ انسان وھدے وتی جیڑگ ءُ مارشتانی واگ ءَ مھکم دار اِیت ، گڑا ردیں ھیال ءُ پگر مجگ ءِ آپریچ ءَ کدی نئیت ۔ءُ مارا ھر وھد ءَ مجگی دْروشم ءَ توانمند بوگی اِنت کہ اے گمانی سگگ ءِ ھاٹیگ منی باتن ءَ ھست ، ءُ آئی دیم ءَ منی کوھیں بالاد ھر رنگ ءَ باج بر نیت۔
گڈی ءَ پد ءَ ھمے گْوش آں کہ مارا وتی ھیال ءُ پگر ، جیڑگ ءُ مارشتانی واگ مھکم دارگی اِنت ، گڑا جزماں سوب مئیگ بیت۔
