پشت کپتگیں یاد(شھید ودار جان)

چارمی ءُ گڈی بھر:

نبشتہ کار: شمیم اکبال

اے گپ راست اِنت کہ اگاں ترا تئی نزیکیں مردم دست مہ کپ اَیت ءُ تو زانگ ءَ مہ بہ ئے کہ کجا ءُ چوں اِنت ، ءُ تو ھم ھچ کت مہ کن ئے گڑا ترا انچو سما بیت کہ جھان اوشتاتگ ءُ وھد دیم ءَ روگ ءَ نہ اِنت۔ بے چاڑی یے سر ءَ کپتگ ، کرار ھم بیگواہ اِنت ، گڑا ترا ھمے ساھت ءَ سما بیت کہ تئی نزیکیں مردمے پرتو چے ارزشت دارگ ءَ اِنت۔ ءُ من ءَ ھمے دمان ءَ سما بوگ ءَ اَت کہ منی ءُ ودار جان ءِ نزیکی چے پیم بوتگ۔

لھتیں روچ ءِ گْوزگ ءَ پد من ءَ نمبرے ءَ ھال کت کہ “چے ھال اِنت پُل ؟” ، نمبر منی گْور ءَ نیست اَت ءُ من زانگ ءَ ھم نہ اَت آں کہ کئی نمبر بیت۔
وش ءُ ھیر اِنت ، گوں تو چے ھال بوتگ۔ بکش کہ من ترا زانگ ءَ نہ آں ، تو وتئی پجار ءَ کت کن ئے ، من پسو دات۔
“واہ یار واہ! یکیں ھپتگ ءَ من ءَ شموشت ، ھاھاھا” پسویے دیم دات۔ گڑا من زانت کہ ودار جان اِنت ، اے ساھت ءَ من سک گل بوت آں کہ ودار جان ءِ گوم ءَ ھالے بوت سلامت اِنت ، بلے دل ءَ جیڑ اِت کہ نوں باریں من کد ودار جان ءِ بچکندگاں بہ گنداں ءُ پہ دابے وتی دوست ءِ دیدار ءَ بہ کن آں۔
” او پُل توئے! ھالاں دئے چتور ئے ، نازُرکیں تبیت چون اِنت ، ھمراہ چون اَنت ، تو وش ءُ جوڑ بوتگ ئے ؟” من پسو دات۔
ودار جان ءَ پسو کت کہ ” من وش ءَ چٹ جکاس آں ، ھمراہ ھم وش ءُ سلامت اَنت۔ گوں تو چے ھال اِنت ھالاں کن ؟ “
کسانیں ساھتے ءَ پد
” انچیں راھے ءَ رھادگ بوتاں کہ ترا ھال دات ھم نہ کت ، بہ بکش پل باریں تو پہ من چے جیڑ اِتگ؟ ھاھاھا “دگہ کلوھے دیمے دات۔
ما داں دیر ءَ گپ جت ، کندگ ءُ مزاک کت۔ ودار جان ءَ چہ من ءَ موکل گپت ءُ گْوشت ئے کہ ” من گڑا سپر ءَ درکپگ ءَ آں ، زندگی بہ بیت ھال بیت دیمتر ءَ ” ۔
شر جان بس سلامت بات ئے ، سپر وش بات ، من پسو کت۔

وھد ھما داب ءَ روان اَت ، شال اَت ، ھما موسم ، رنگ ءُ داب مٹان اَت ، بلے نوں گْوش ئے شال آ پیسری نہ اَت ، بلکیں تاھیر بکشیں موسم بے کرار کتگ اِت اَنت۔ رولہ ءِ رنگ ھمک بیگاہ ءَ باتن ءِ درد جمبور کنگ ءَ اَت ، شال ءِ دگ مردم ءِ ورگ ءَ سر گپتگ اَت۔ سنگت ءُ دیوان ھم سست اَت ، بلے ھر دمان گْوش ئے ایوکی ءَ وتی بانزل پچ کرتگ اِت اَنت۔ ءُ راستی اِش اِنت کہ من ءَ ھرروچ ودار جان ءِ گیراں سر ءَ زرتگ اَت ءُ بے چاڑ کرتگ اَت۔

من گوں وھد ءَ دیم ءَ جزان ءُ آ دگہ کاراں دزگٹ اَت آں۔ وانگ ءُ زانگ اَت ، بلے پیسر ءَ کہ ھما سرھالانی سر ءَ ماں شپ سھب کرتگ اَنت۔ نوں آ سرھالانی سر ءَ گپ ءُ دیوان نیست اَت۔ من مدام ماھکانی ءِ شپ ءَ دیم پہ بی ایم سی ءَ رھادگ اِت آں ، ماہ ءِ گوم ءَ ایوک ءَ گپ تران اَت منی۔ ودار جان ءِ گستا بوگ ءَ من ھچ بژنیگ نہ اَت آں ، پرچا کہ انچیں کشکے رندگ ءَ اَت۔ ودار جان دیر دیر ءَ کاردامگ ءَ اتک، ھال اھوال ، گپ ءُ تران بوت۔ میتگ ءِ مھلوک ءِ بابت ءَ گپ ءُ ھبر بوت، چاگرد ءِ بابت ءَ سوڑگ بوت۔ ودار جان سکا جپاکش ءُ پہ زمین ءَ دیوانگے اَت۔ وتی ھچ سُد ءُ سما ءَ نہ اَت ، ءُ ھمک توار بند ءِ تہ ءَ کندگ ءَ اَت۔ سک گل اَت۔ من روچے ءَ گْوشت کہ یار پرتو سک زھیر کنت کدی تئی گندگ ءَ بہ یا آں ، گڑا پہ بچکندگ توار بندے دیمے دات کہ ” ھر وھد ءَ تئی دل لوٹ اِیت پُل! بلے پاکستان کہ سھی بوت رند ءَ مہ گْوش کہ منی بٹوا گار اِنت ، ھاھاھاھاھا “
من پہ بچکندگ پسو دات ءُ گْوشت ، من ترا چہ شرتر نہ آں ، پاکستان وتی گیگ ءَ بہ چار اِیت۔ ھمد ءَ ودار جان چہ کاردامگ ءَ درکپت ءُ داں دیر ءَ ھال اھوال نہ بوت ، ءُ من گوں وت ءَ ملمہ بوت آں۔ لھتیں ھپتگ ءَ رند من ءَ ھالے کت کہ ” پلان جاگاہ ءَ من تئی ودار ءَ نشتگ آں ، وھد مہ زور ءُ زوت وت ءَ سر بہ کن “
بلے پُل ، من پسو دات۔

من لھتیں سامان زرت ءُ در کپت آں ، کلاکے دو کلاک ءِ پند بُرگ ءَ پد ھما داتگیں ڈس ءُ نشان ءَ سر بوت آں ، چاراں ودار جان ءَ وتی گُلگ داشتگ ءُ ریش ھم مزن اَنت۔ بچکندگ اِنت ، سگریٹے بُنے داتگ ، آئی ھمراہ ءَ ھم سگریٹے روک کتگ ، من کہ سر بوت آں کندگ ءَ لگ اِت۔

سلام ءُ دْروت ءَ پد گپ ءُ دیوان ، کندگ ءُ مزاک، ما تاں دیر نشت ءُ دیوان کت۔ وھد روزرد بوت ، من ءَ ودار جان ءَ گْوشت کہ “جان تو نوں در کپ کہ تئی راہ دور ءُ پد ءَ ایوک ئے۔”
من چہ سنگتاں موکل گپت ءُ درکپت آں ، وھد پد ءَ ھما داب ءَ دیم ءَ گام جنان اَت ، گوں ودار جان ءَ ھال اھوال ھم بْوان اَت۔

پروری ءِ ماہ اَت ، من ءُ دگہ لھتیں سنگت مچکدگ ءَ نشتگ اَت اِیں ، گوریچ ءَ ھم سرکش کتگ اَت ، ھمے دمان ءَ دگہ سنگتے اتک ءُ دْروتی بوت۔ سنگت سک دگہ وڑ اَت ، من جست گپت کہ ھیر اِنت؟ گْوشگ ءَ لگ اِت ” ھیر نہ اِنت ، ودار جان ءِ شھیدی ءِ ھال اِنت۔ بلکیں ودار ءُ یھیا جان اَنت۔

گوں سنگت ءِ اے ھبرانی اِش کنگ ءَ پد ، انچو سما بوگ ءَ اَت کہ اے ساھت ءُ دمان گْوش ئے منی زند ءِ گران تریں ساھت اَت ، منی دست ءُ پاداں لرزگے بندات کت ، پد ءَ وت وت ءَ تسلا دات کہ جنگ اِنت شھیدی الم بیت۔
بلے! زند ءِ ھمک ساھت ءَ ودار جان گیر کئیت ، پمیشکا ودار جان ترا گپے گْوشگ لوٹ آں کہ تئی ھمراہ رھادگ اَنت ، اے ھون کہ شما پہ ماتیں گلزمین ءِ آجوئی ءَ رتکگ اَنت الم سبز اَنت۔ روچے الم ڈیک وریں ءُ ماھکانی ءِ شپ ءَ ھور نندیں ءُ پہ تبے کوش وریں۔
گڈی ءَ سھریں دْروت ودار جان ترا ءُ تئی راج ءِ کلیں شھیداں۔