مرچی ھما راج یک آزاتیں ڈیھے ءِ ھدابند اَنت ، آیاں وتی جھد ءُ جنگ ، راج ءِ درد ھواری ءَ مار اِتگ ءُ دیم ءَ برتگ۔ اگاں وتگڑیں سیاسی پندلے بوتگ گڑا آ راج ءِ کلیں سراں وت ءَ یک مشت کتگ ءُ ھما پندل ءِ دیم داشتگ ءُ آئی ءَ را بے سوب کتگ۔ پمیشکا یک مشتی تئی راجی توان ءَ گیش مھکم ءُ بدواہ ءَ پروش دنت ، اگاں تو چو بے شپانکیں رمگ ءَ سست ءُ جتا جتا بوت ئے گڑا تئی پروش دیگ ءُ ایرموش کنگ پہ دژمن ءَ گْرانیں کارے نہ اِنت۔
مرچی اگاں ما آزاتیں راجانی گْوست ءِ سر ءَ چمشانکے بہ دے اِیں ، گڑا مئے چماں ھما بامردانی جھد ءُ دیمونی کئیت کہ آیاں وتی نام راجدپتر ءِ تاکاں گوں سھریں لبزاں نبشتگ کتگ۔ بلے چر ایشی ءَ ھمے سھرا بیت کہ آیاں وتی تنگوئیں سر پرے واستا نْدر ءُ کولیگ کرتگ اَنت کہ آیانی باتن ءَ وتی لگتمال ءُ ایردستیں راج ءِ درد ءُ تورشت بوتگ ، ءُ آیاں ھمے نہ سھڑوکیں درد جوانی ءَ مار اِتگ۔
دومی ھمے گندگ ءَ کئیت کہ آیاں وتی راجی جیڑہ تھنا گوں یکے ءَ بندوک نہ کتگ ، بلکیں ھم کوپگ ءُ ھمکار بیتگ اَنت ءُ دیم پہ منزل ءِ پاند ءَ جز اِتگ اَنت۔
پمیشکا درآمد ءَ را اے ھبر وش نہ بیت ءُ آ ایردستیں راج ءِ میان ءَ وتگڑیں اڑ ءُ جنجال ودی کنت دانکہ آ نزور بہ بیت ءُ من آئی ءَ پہ مجتی وتی گلامی ءِ بندیگ بہ کناں۔
انچوش کہ ما کل بلوچ سرپد اِیں مئے سر ءَ چونیں زلم ءُ زوراکی بوگ ءَ اِنت ، گڑا مئے راجی زمہ واری بیت کہ ما آ زلمانی دیم ءَ میلانک بہ بہ اِیں ءُ بدواہ ءَ اے کلوہ ءَ بہ دے اِیں کہ تو مارا زندانی ءُ کشت کن ئے بلے مارا پروش دات نہ کن ئے۔ پمیشکا مرچی دژمن وتی پروش ءِ چیر دیگ ءِ ھاتر ءَ بلوچ ءِ لوگاں دور کنت ، بلوچ پسگاں آوار جنگ ءَ ھوار سالانی سال بیگواہ کنت ، ٹپ ءُ ٹوریں جوناں چگل دنت دانکہ منی ترس ءُ بیم برجاہ بہ مان اِیت ، بلے اے توامیں کارپد ایردستیں راج ءَ مھکم ءُ راجی جز ءَ توان بکش اَنت۔
ھمے رنگ ءَ ما اچ بدواہ ءِ دست ءَ وتی راجی چکچینی ءَ چار اِیں ، گڑا مئے گلزمین ءِ ھمک زیبداریں ھلک ءُ میتگ اے رستر ءَ ویران کرتگ اَنت۔ ھر نیمگ ءَ کہ چماں شانک دئے ترا ابتکیں یاتے گیر کئیت ءُ گوں بارت۔ بلے! ما پہ جزم بہ زان اِیں کہ اے توامیں کارپدانی چہ ھنڈالاں ولگوج کنوک راجی جز ءِ مھکمی ءُ مئے تپاکی اِنت ، ما کہ تپاک ءُ ھمدست بہ اِیں گڑا بدواہ ءِ ھر ساز اِتگیں رپک ءُ پندل بے سوبی ءِ ارجان بہ اَنت ءُ سوب مئے بیت ، پمیشکا مارا وتی ھر گام ءِ ھیال ءُ دلگوش دارگی اِنت دانکہ نکس ءُ تاوان ءِ بدل ءَ سیت ءُ نپ بہ رس اِیت۔
ھمے رنگ ءَ اگاں ما لوٹ اِیں کہ وتی ڈیھ ءُ جتائیں پجارے ءِ ھدابند بہ بہ اِیں ، گڑا مارا گھگیری ءِ چیدگ ءُ یک مشت بوگی اِنت ، چی ءَ کہ اے یک مشتی مئے راجی جز ءِ لوٹ ءُ گزر اِنت کہ مارا پیلو کنگی اِنت۔
بیا اِت ھواری ءَ زلم ءُ زوراکی ءِ بگیر ءَ ھمتوار ءُ گھگیری ءِ مھکمیں چیدگ بہ اِیں داں بدواہ کدی سوب مہ کنت۔
بہ کول ء بابا ھیر بکش کہ آ گْوش اِیت ” تو زلم ءِ بگیر ءَ ھمینچو دیر ءَ پاد کائے ، ترا ھمینچو گیش دیمونی دیگی اِنت “۔
