دْرھباتے!
چہ دْروت ءُ دْرھبات ءَ پد امیت کن آں کہ شما ھر کجا اِت وش ءُ سلامت ات۔
سنگتاں! ھدا زانت کہ من ھر وھد ءَ چہ ھاوند ءَ پہ شما دوا لوٹ آں کہ شما دائمی سلامت بات اِت۔ بزدلیں دژمن ءِ دیم ءَ وت ءَ رکین اِت ءُ بدواھاں پروش بہ دیات اِت۔
ھمبلاں! من زان آں ماں کوھاں زندگی کنگ گْران اِنت ، بلے اے چیز ءَ ھم سرپد آں کہ شما پہ وشی ماں کوھاں نہ شتگ اِت ، بلکیں وتی ماتیں گلزمین ءُ نیلیں زر ءِ پھازگ ءَ ھر سکی ءُ سوریاں اوپار کنگ ءَ اِت۔ شمئے درداں کسہ گون ءُ ھر کسہ ءِ پشدر ءَ یک مکسدے ھست۔ شمئے مکسد کوھانی آ نیمگ ءَ لھتیں سیمسر اَنت ، ھما سیمسرانی آ دیم ءَ روگی اِنت بس۔
تمردیں سراں! یک گپے مدام منی مجگ ءَ کئیت کہ توپک ءُ ند ءِ سیادی ءِ ارزشت ءَ بائد اِنت ھر یک کوہ گردے بہ زانت ءُ وتی ساچشت ءُ ریتگیں ھید ءُ ھونانی سرچمگ ءَ ، وتی لبزاں ماں تاکاں شون بہ دنت۔ اے گْواچن اِنت کہ جنگ چہ کسھاں پر اِنت ، بلکیں سریچ اِنت ھم ، بلے ھزاراں کسہ ماں سرمچارانی جبین ءَ کَل اَنت۔ اگاں آ کسہ ند ءِ زبان ءَ دیگ مہ بہ اَنت ، گڑا آ مداں مدان ءَ بیگواہ بہ اَنت۔
راجپاناں! جنگ ءُ لبزانک یکے دومی ءَ ابید نہ بہ اَنت ، پہ درور مائیگ بیدے آپ ءَ نہ بیت ، انچو جون بے ارواہ ءَ۔
سنگتاں! لبزانک ءَ شمئے درد ءُ دور ، سکی ءُ سوری ، بے وابی ، گژنگی ، بے وسی ، سردی ءُ گرمی ، ءُ ھر ھما ناگیگیں جاور ءُ ساھت کہ شما گندگ ءُ سگگ ءَ اِت، پکار اِنت۔ یک راجے ءِ مردم آئی ءِ زبان ءُ لبزانک ءِ سرچمگ ءَ شمارا زانت۔ لس بلوچ ھما وھد ءَ شمارا زانت وھدے کہ شما وتی جاوراں ماں کسہ ، نمدی ، سرگوست ، سرنامگ ، آزمانک ، نبشتانک ءُ ایدگہ لبزانکی بھراں وت ءَ زاھر کن اِت۔ بائد اِنت ھر سرمچار وتی کتہ کاریانی سر ءَ نبشتہ بہ کنت۔ انچوش کہ میجر کاسم ءَ وتی جنگی کتہ کاری ءِ تہ ءَ شھید بالاچ ءِ کارست نبشتہ کتگ اَت۔
ارواھاں! چو و ھپتگ ، ماہ ءُ سال ءِ سر ءَ سرمچارانی جنگ ءِ بابت ءَ تامر ، پنتاک ، کتاب ءُ کتابک دیم ءَ آرگ بہ اَنت ، بلے من گوش آں شما وتی کسھاں رسانکدر ءِ سرچمگ ءَ شنگ بہ کن اِت دانکہ لس بلوچ شمارا شری ءِ سر ءَ بہ زانت کہ شما سرمچار اِت۔ سرمچار بوگ تھنا یک لبزے بائد اِنت مہ بیت ، بلکیں یک داستانے بہ بیت ءُ ھر داستان ءِ تہ ءَ دگہ ھزاراں داستان مان بہ بیت۔
نپساں! اے گپ و تچک ءُ راست اِنت کہ کربانی دیگ جنگولاں نمیران کن اَنت ، بلے یک جستے اد ءَ سرُک دنت کہ چوشیں ھزاراں شھید ھست اَنت آیاں ما انگت نہ زان ایں۔ آیاں مئے ھاتر ءَ وتی ساہ کربان کرتگ اَنت ، آیاں ما نہ زان ایں۔ منی نز ءَ ایشی ءَ چہ دگہ دردناکیں چیز بوت نہ کنت۔
سنگتاں! وت ءَ وت نبشتہ کن اِت ، من زان آں ھزاراں زمہ واری شمئے کوپگان ، بلے پد ءَ ھم وڑے ناں وڑے ءَ وھد کش اِت ءُ وت ءَ نبشتہ کن ات۔ اگاں کسے نبشتہ نہ زانت گڑا دومی سنگت پہ آئی ءَ چندیں گال نبشتہ بہ کنت ، پرچا کہ من زان آں ھر سرمچار وتی سرمچاری زند ءَ چہ دوئیں جاوراں گْوستگ ، بزاں شوکیں ءُ بدیں کتہ کاریاں گْوستگ ءُ آ پہ ھر بلوچ پسگ ءَ سبک بہ اَنت۔
جگرانی ٹکڑاں! شما گپے زان اِت؟ من گوش آں شھیدانی گوم ءَ ناانساپی بوگ ءَ اِنت ، ءُ ھمے ناانساپیاں شھیدانی جند گوں شھیداں کنگ ءَ اَنت۔ یار شھید سنگت رامین گنوگ ءِ کارست بس ماں یک کسانوکیں تامرے ءِ تہ ءَ بند کنگ بیت؟ آئی ءِ مسکرا ، کار ءُ سپر ، درد ءُ جکانسری ءِ کسہ ءُ شھیدی دْراہ یک تامرے ءِ تہ ءَ بند بہ بہ اَنت ، آ ھم پنچ ملٹ ءِ تہ ءَ بیان بہ بہ اَنت۔ من گوش آں ایشی ءَ چہ دگہ ھچ ناانساپی نیست ، بلے ھمے ناانساپی رامین پل ءَ وت گوں وت کتگ۔ آ دگہ کارستاں بل انچوش کہ شھید ملا بھرام ، شھید پیرک ، شھید سلمان ، شھید گنجل ءُ ایدگہ دْراھیں سرمچاراں گوں ناانساپی کتگ۔
یار پمیشکا درد بیت ، ھدا ءِ نام ءَ گوں وت ناانساپی مہ کن اِت۔ من ھمے پھم آں شما وتی گوم ءَ ناانساپی کنگ ءَ ، ءُ مئے گوم ءَ ھم ناانساپی کنگ اِت۔ یار ما گلام اِیں ، بلے ایشی ءِ متلب اے نہ اِنت شما گوم ءَ ناانساپی بہ کن اِت۔ وت ءَ نبشتہ بہ کن ات۔ وتی شوکیں دْروشم ءَ نبشتہ بہ کن اِت، وتی گڈی ساھت ءَ نبشتہ بہ کن اِت ، وتی گڈی نان ءُ چاہ ءَ نبشتہ بہ کن اِت ، ءُ وتی ھر درد ءَ نبشتہ بہ کن اِت۔ من سرمچارے نہ آں ، بلے اگاں من بہ بہ آں گڑا وتی ھر ساھت ءَ ، ھر درد ءَ ، ءُ ھر کتہ کاری ءَ نبشتہ کن آں۔
من نہ زان آں منی نمدی شمارا سر بیت یا نہ بیت ، بلے امیت کن آں کہ سر بہ بیت۔ پرچا کہ رسانکدر یک انچیں آسراتی یے کہ ملٹ اِنا ، بلکیں کترھانی تہ ءَ چیزاں بارت ءُ سر کنت۔
پلیں ارواھاں! شمئے وھد ءَ برگ نہ لوٹ آں ، پرچا کہ شمئے کار چہ مئے کاراں ھزار وار گیشتر اَنت۔ بوت کنت مگرب ءِ وھد اِنت سنگت چاھے اڈ کنگ ءَ بہ اَنت ، لھتیں پہ دار ءِ شوھازگ ءَ ماں کور ءُ گٹاں ویل ، لھتیں اِنگر آنگر دوربین کنگ ءَ ، لھتیں استاد مھناج مکتار ءُ میر اھمد ءِ سوتاں گوش دارگ ءَ ، لھتیں گوں نان ءِ پچگ ءَ دزگٹ ، لھتیں ھکّل ءِ کتابانی وانگ ءَ ملمہ ، ءُ باریں دگہ چے چے کنگ ءَ بہ اَنت۔
گڈی ءَ نپساں من شمارا سوج ءُ پنت دیگ ءَ نہ آں ، بس ارزے کنگ ءَ آں کہ وت ءَ نبشتہ کن اِت۔ بلوچی زبان ءُ لبزانک ءَ زیبا کن اِت ، پرچا کہ ابید شمارا مئے لبزانک ھورک اِنت۔ بس وت ءَ نبشتہ کن اِت۔ سلامتی پہ شما ، ھر کجا اِت بس مدام وش ءُ گل بات اِت ، دژمن ءَ تباہ کنان بات ات۔ بلوچستان آجو بات۔
