نمدی یے پہ مھروان ءَ نبشتہ کار: میرک بلوچ

دْروت منی مھروانیں دوستار!
من وش ءُ جوڑ آں ، امیت کن آن کہ تو ھم وش ءُ جوڑ بہ ئے۔

مھروان! انوں اے ساھت ءَ کہ من پہ ترا اے نمدی ءَ نبشتہ کنگ ءَ آں ، شپ ءِ ساھت دو ءُ بیست ملٹ (2:20) اِنت۔ ھور ءَ گْورتگ ، کورانی آپ تچگ ءَ اَنت۔ لھتیں سنگت وپتگ ءُ لھتیں نشتگ ءُ گوں وش گپی ءَ ملمہ اِنت ، ءُ لھتیں گوں وتی موبائلاں سر ءُ چیر اِنت۔

من سر پہ واب ءَ ایر کت ءُ چادر پر دات ، بلے اناگت ءَ من ءَ تئی یات ءُ ترانگاں گْورجت۔ یک برے و من ھیران بوت آں کہ شش (6) سال ءَ گوں زمین ءِ اشک ءَ ، گوں جنگ ءَ انچو دزگٹ بوتگ آں کہ وتی ھم یات نیاتکگ۔ چہ وت ءَ بے ھیال بوتگ آں ، مروچی تئی یات چون اَتک؟

بلے مھروان! من ءَ ھما اولی روچ یات اتک کہ ھشت (8) سال ءَ پیسر من ءُ تو چون میتگ ءِ ھما دمک ءَ دچار کپت اِیں ءُ تو گوں من ءَ وتی گپ کرت اَنت ، بلے من ءَ اوں گوں ترا مھر اَت۔ انچو مئے مھر دیم ءَ روان اَت داں سالے ءَ پد مئے زاماتی بوت ، اے درگت ءَ منی ءُ تئی مھر ءُ نزیکی روچ پہ روچ گیش بوت۔

بلے مھروان! من ءَ زمین ءُ راج ءِ گماں نادْراہ کتگ اَت ، ترا چہ پیسر من زمین درچتگ اَت۔ پمیشکا گْوش آں کہ من نادانی کت کہ ترا وتی نام ءَ کت۔ مئے زاماتی ءَ سالے سرجم بوت کہ چہ پارٹی ءِ نیمگ ءَ کلوھے اتک بہ یا پارٹی ءَ را تئی ھاجت اِنت۔

من کہ دلگوش گوں کلوہ ءَ گْور کت ، گڑا کس ءَ ھال نہ دات ءُ در کپت آں۔ شش (6) سال من ھمے زیبائیں کوھانی تہ ءَ گوں ابیتکی ءَ ، گوں تُن ءُ گُژن ءَ ، برے ما دْراجیں پند ءُ برے گوں ٹپی ئیں بالاد ءَ سارتیں شپ سبا کت اَنت ، ءُ برے آسشانیں لوار ءَ گوں ھون ءُ ھیداں جان ششتگ ، پرچا کہ اے ساھتاں من زمین ءِ مھر ءَ گوں انچو کمار بوتگ آں تئی ھچ سما نہ بوتگ ، بلے مرچی اے شوکیں موسم ءَ را تئی ترانگ گون اَت اَنت۔

مھروان! من ءَ یات اِنت تو گْوشت کہ ” تو یک روچے من ءَ چہ دور بہ بہ ئے ، من بے تو زندگ نہ باں “۔ مرچی شش (6) سال گْوستگ ، باریں تو زندگ یا مرتگ ئِے من ھچ ءَ سرپد نہ آں۔
بلے مھروان! من ءَ پھل کن کہ من پہ ترا نوں ھچ ھساب ءَ واتر نہ بہ آں ، من گوں لُمہ پزیلہ ءِ بچاں ھواراں پہ زمین ءِ پھازگ ءَ۔ کپن سر ءَ بستگ ءُ کجام ھم ساھت ءَ وتی ھک ءَ ادا کن آں۔

مھروان! اگاں منی اے نمدی ترا سر بوت ، گڑا منی ھاتر ءَ ودار مہ کن۔ من پہ ترا سالونک نہ بہ آں ، بلکیں من پہ زمین سالونکی ءِ مرادیگ آں۔ اگاں ترا گوں من ءَ راستیں مھر بوتگ ، گڑا منی مھراں منی زمین ءَ بہ دئے ءُ پہ زمین ءَ چیزے بہ کن۔

منی مھروان! اے منی گدی نمدی اِنت ، امیت کن آں کہ مروچیگ ءَ پد تو من ءَ کدی ھم یات نہ یا ئے ، ءُ اے ھم امیت کن آں کہ تو منی ھبراں زورے ءُ منی راہ ءَ درکپ ئِے۔
سلامت بات ئِے
تئی مھروان: میرک بلوچ