سمی منی اھد ءِ چراگ نبشتہ کار: منزور آدل

من چوشیں جھدکارے نہ آں کہ وت ءَ راجی جھدکارے سرپد بہ بہ آں ، ءُ من ھما وھد ءَ گوں وتی ھب ءُ واھگ ءَ گون کپتگ ءُ ھمراہ آں۔ راجی جھدکار من ھمایاں سرپد بہ آں کہ پہ راج ءَ گرم ءُ سرد ، شپ ءُ روچ ، نکس ءُ تاوان ھچ رنگ ءَ نہ چار اَنت ، بلکیں مدام گوں راجی کاراں دزگٹ ءُ گلائیش اَنت۔

من ھر وھد ءَ کہ بلوچ ءِ جنگ ءَ چہ نزور ءُ دلپروش بوگ ءَ بہ آں ، گڑا کلاں پیش من ءَ (منی اھد ءِ چراگ) سمی دین ءِ جھد ، پند ءُ کربانی دیم ءَ کا اَنت۔ من سمی دین ءِ کلیں گپاں گوشدار آں ، نبشتھاں وانان ءُ دوبر مھکم بہ آں۔

پمیشکا من ء نابزانت ھمے ماران ءُ سرپد بہ آں کہ سمی ، سمی نہ اِنت ، بلکیں سمی یک اھد ئے، چراگ ئے ، درتہ پچ ءُ ایردستیں راج ءِ راجی توکل ءُ ھاٹی اِنت۔ مرچی اگاں بلوچ ءِ مات ءُ گْوھار ، زھگ ءُ زالبول دگ ءُ چارراھاں در اتکگ ءُ وتی وتی زور آوار جتیں مردمانی گْوانک ءُ توار جوڑ بوتگ اَنت ، گڑا اد ءَ سمی دین ءِ بلاھیں کردے ھست ءُ سھرا اِنت۔

منی دل لوٹ اِیت کہ پہ سمی ءَ ھر وھد ءَ نبشتہ بہ کن آں ، بلے من ھمے کہ پہ سمی ءَ نبشتہ کنگ ءَ بندات کن آں گڑا من ءَ منی لبز دْروہ اَنت ءُ من نبشتہ کت نہ کن آں۔ بس! ھمے نبشتہ کن آں کہ سمی منی اھد ءِ چراگ۔
گڈی ءَ اے شَیر (شئیر) نْدر پہ منی اھد ءِ چراگ ءَ

راج ءِ رھبریں سمّی دین
دُرساں پیسریں سمّی دین

منی اھد ءِ چراگ سمّی اِنت
پہ جوراں انگریں سمّی دین

مات ءُ بزّگیں گْوھارانی
کُلانی سریں سمّی دین

ھرجاہ بزگیں پہ راج ءَ
کیچ ءُ گوادریں سمّی دین

سردر مئے نہ باں پیریں مات
کہ شار ءُ چادریں سمّی دین

مھکم چو مدام البُرز ءَ
انگت مُھرتریں سمّی دین

ھرکس سرپد ءُ ھرکس زانت
مھرانی دریں سمّی دین

مارا آپسرے بارت سر کنت
ستک ءُ باوریں سمّی دین

پہ راج ءَ گوں وتی مھر ءَ چو
مات ءُ مادریں سمّی دین

ھاوند ھر وھد ءَ بانکیں سمی دین ءَ سلامت بہ کنت گوں وتی راج ءِ ھمراھی ءَ۔