نمدی یے پہ کمانچر ءَ نبشتہ کار: ھمل اسھاک

منی ارواہ ءَ گوں ھمگرنچیں بالاد!
من امیت کن آں تئی ارواہ آسودگ ءُ ابدمانی ءِ داستان راجدپتر ءِ تاکاں پہ مجتی مان اِیت ، پرچا کہ تو گوں وتی اکس گری ءَ بلوچستان ءِ توکا جتائیں دودمانے رواج دات۔

منی ارواہ! من کہ وھدے وتی ند ءَ پہ نبشتہ کنگ ءَ چست کن آں ، گڑا پیسر ءَ چہ اے ھبراں وتی زرد ءِ اندر ءَ نکش کناں ءُ گْوش آں کہ او ابرم ءِ مھروانیں چیدگ تئی روگ ھدا بہ کنت دروگے بات۔ بلے پد ءَ کہ گوں وت ءَ جیڑاں تہ سما بیت کہ مرگ ھر بنی آدم ءِ دائم ءَ ھمراہ اِنت ، ءُ روچے نہ روچے بنی آدم ءَ گوں وتی ھمراھی ءَ بارت ءُ چر اے گیدی ءَ سپر کنت۔
پمیشکا راستی اِیش اِنت کہ من چے پیم وتی
دِل ءَ تسلا بہ دے آں ھچ کت نہ کن آں ، تھنا چم ارس بہ اَنت ، تئی اکس منی زرد ءِ سر ءَ بیت ءُ من ترا جیڑاں کہ تئی روگ ءَ سرجمیں بلوچستان پرسیگ کت۔

بلے!
من جزماں تئی درور ءَ ھمک زیبائی دنت ، تئی ستا ءَ بالی مرگ ھم کن اَنت۔ برز بالادیں ورناہ ترا من وتی گلامیں راج ءِ ھما کارستانی تہ ءَ شوھاز آں کہ آیاں گلامی مار اِتگ ءُ پہ وتی راج ءِ واستا زند ءِ گڈی ساھتاں جنگ کتگ داں منی بزگیں راج ءِ ابدمانی دائم ءَ مھکم بہ بیت۔
پمیشکا من گْوش آں کہ تو ھما جنگانی کارست جوڑ ئے کہ تئی پادانی برمش شاھد اَنت تو بلوچستان ءِ ھمک جاھاں سیل کتگ ، ءُ آ جاھاں زمین زادگانی سھریں ھون رتکگ اَنت۔

ھما جاھاں کہ تئی کدم پہ بلوچستان ءِ زیبائیں اکسانی کشگ ءَ کپتگ اَنت ، آ جاہ ءِ مھلبیں ھاک وتی شھیدانی سر ءَ پھر بند اِیت۔ پمیشکا کمانچر ترا گوں ابرم ءَ سک مھر اَت۔ ھمک ھلکانی سپر تو پہ شات ءُ گل بندات کت۔ من اگاں تئی گپاں بہ کن آں ، گڑا الم جیڑاں کہ ترا ھما زیبائی ءَ گوں مھر بیتگ کہ آ زیبائی ءِ سیادی گوں گلامیں راج ، بزاں گوں بلوچستان ءَ بوتگ۔
من سدکاں بلوچستان ءِ زیبائی الم ترا وتی مولماں گیر کار اِیت۔

کمانچر!
یک گپے من سک دل ءَ کار آں ، منی ھب ءُ واھگ بیتگ کہ گون تو دچار بہ کپ آں بلے وھد ءَ موہ نہ دات۔ ھر وھد ءَ تئی جست کت اے کمانچر کے اِنت؟
کج ءَ نشتگ؟ کج ءَ دست کپ اِیت؟ پرچا کہ اے وھد ءَ من سک اشتاپ اَت آں کہ ترا بہ گند آں ءُ جوانیں نیادے بہ کن آں ، بلے۔۔۔۔۔۔

ھمک سال یا کجام وھد ءَ نودربر گلاں کہ وتی مراگشے برجم داشت ، گڑا تئی کارانی سپت ءُ ستا ، ساڑاھگ جوانیں رنگے ءَ بوت۔ پریمانی تہ ءَ زبیائیں اکس مھلوک ءَ را پیشدارگ بوت اَنت۔ پمیشکا ترا اے وھد ءَ لس مھلوک ءَ گیش ءَ گیش دلبڈی ءُ سکین دات داں تو وتی اے سپر ءَ برجم ءُ دیم ءَ جزان بہ بہ ئے۔

اے درگت ءَ من تئی کجام اکس کہ دیست ، سکا دوست بوت۔ ءُ من مدام تئی اکسانی مراگش ءَ بھر زرت داں ترا بہ گند آں، بلے چے کن ئے منی ءُ تئی گند ءُ نند نہ بوت۔
ھیر! منی گڈی واھشت ناسرجم بوت ءُ تئی درد بکشیں مرگ ءِ ھال ءَ کہ سھیگ بیت آں ، گڑا زرد بے تاھیر بوت کہ من ترا زند ءَ پرچا نہ دیست؟
بلے زند ءَ گون تو وپا نہ کت ، تئی اکس ءَ وتی کشتگیں واھشتانی کِر ءَ واب گیجاں ، ترا ابدمانی ءِ یاتانی کارست جوڑ کن آں۔ ءُ ارواہ پہ دائمی آسودگ بات۔