رکست اپ ھواراں سنگت(شیھد پدائی سوالی پنام ء میران)

چارمی ءُ گڈی بھر:

نبشتہ کار: سنگت بلوچ ھان

ماھے کپے ءَ پد من دیم پہ وتی دمگ ءَ جز اِت آں ، ما کہ ھندے ءِ نزیک ءُ گور ءَ سر بوت اِیں گوں لھتیں سنگتاں ڈیک وارت۔ من ءَ ھال رس اِت کہ میرو ھم ھمے ھند ءُ دمگان اِنت ، گڑا من سنگتاناں گوشت میرو ءَ ھال بہ دئے اگاں دزگٹ نہ اِنت بہ گْوش بہ یا سرے بہ جن کہ ما تئی وداریگ۔
ایندگہ روچ ما نشتگ اِیں داں میرو اتک ءُ دْورتی بوت ، ھال اھوال ءَ پد شپ ءَ من داشت کہ دیریں ندیستگ اَت۔

دومی روچ ءَ میرو جان واتر دیم پہ وتی بندر ءَ جز اِت ءُ من وتی ، بلے تْرند رواجیں وھد ءِ ھمراھی ءَ مئے ھال اھوال برجاہ اَت۔ دو سے ماہ گوستگ اَت کہ ما یک دومی ءَ را نہ دیستگ اَت ، بلے یک روچے اناگت ءَ میران ءَ گوں ڈیک وارت۔ شپ ءَ ما داشت ، ھال اھوال ، مجلس ءُ نیاد ، کندگ ءُ مزاک ، برے راجی جھد ءِ درگت ءَ مئے گپ ءُ رپ بوت۔
اے گپ ءُ رپاں ابید میرو یک دیوان داریں سنگتے اَت ، پمیشکا دل کدی سیر نہ بوت کہ اچ آئی دیوان ءَ پاد بہ یا آں۔ پرچا کہ میرو گوں وتی جوانیں تب ءُ میل ءَ جتا ءُ چیدگیں سنگتے اَت ، پمیشکا گندگ ءَ ھوار وت ءَ دل ءِ تہ ءَ جاگاھے دات۔

اے منی ءُ میرو جان ءِ گڈی دیوان اَت۔ وھدے کہ میرو سرگپت پہ روگ ءَ ، گڑا گْوشت ئے کہ ” موکل نہ کن اِیں ، ھواریں پل “۔
وھد گوزان اَت، زورگریں پاکستان ءِ نام گپتیں گچینکاری نزیک بوت اَنت۔ ھرکس وتی کاراں گلائیش ، تر ءُ تاباں دلگوش اَت۔ ھمے دوران ءَ میرو من ءَ سک گْوشگ ءَ اَت کہ ” الم بہ یا منی نیمگ ءَ “۔ من
گْوشت کار ھست سنگتے دیم دیاں ، گوشی ” ناں! بس تو بہ یا چکرے بہ جن ، ترا پنیر واریناں، شیر چاہ اِنت۔ من انوں شوکیں جاگھے ءَ آں ” ۔ گڑا من گْوشت چہ کاراں گیش آں ، الم وت ءَ تئی بندر ءَ سر کن آں۔ پہ بچکندگ میرو ءَ پسو دات ءُ گْوشت ” دیر مہ کن کرباناں،  الم بہ یا “۔ من گْوشت شر ، بلے دزگٹیانی سبب ءَ موہ نہ رست۔

مئے لھتیں سنگت ءَ پروگرام کت کہ ما رو اِیں میرو جان ءِ اوتاک ءَ ، اے درگت ءَ من ءَ ھم سلاہ اِش جت بلے دزگٹیانی سبب ءَ من گْوشت شما برو اِت من پد ءَ رو آں۔ گڑا سنگت سرگپت ءُ شت اَنت ، وھدے واتر اتک اَنت میرو جان ءِ گلگ ءُ پیگام اِش گون اَت اَنت۔ میرو جان ءَ گْوشتگ اَت کہ ” تو شر نہ کتگ نیاتکگ ئے گوں “
من گْوشت میرو جان ءَ بہ گْوش گلگ مہ کن من کا آں تئی کر ءَ ھپتگے ءَ نند آں۔ بلے من چو نہ زانت کہ وھد وتی دلیگاں کنت۔

من سرگیر بوتاں پہ میرو جان ءِ اوتاک ءَ ، گڑا من سنگتاناں گْوشت مرچی بیگاہ ءَ درکپ اِیں۔ بلے ھمے بیگاہ ءَ انچیں ھورے بندات بوت کہ اے ھور ءَ سے روچ ءَ داشت ، پمیشکا روگ ءِ وڑ نہ بوت۔  یک روچے جمر کمیں تنک بوت اَنت ، گڑا من گوں لھتیں سنگت ءَ در کپت آں پہ میرو جان ءِ نیمگ ءَ۔ من ایندگے روچ ءِ ساھت سے ءَ وت ءَ سر کرت ، میرو جان ءِ اوتاک ءَ گوں سنگتاں دست ءُ دورت بوت آں۔ سنگتاں شیر چاہ ءِ پر کتگ اَت ، ما چاہ وارت ءُ وت ءَ کمیں گیگ ءُ گْوم کت۔ کسانکیں ساھتے ءَ پد من چہ سنگتے ءَ جست کت کہ میرو جان گندگ نہ بیت ، کج ءَ اِنت؟ سنگت ءَ پسو دات کہ ” میرو
سپرے ءَ شتگ ” ، من گْوشت کدی شتگ” گوشی ” مرچی سے چار کلاک پیسر ” ، گڑا من جست کت کہ باریں باز وھد جنت ، سنگت ءَ درائینت کہ ” زانگ نہ بیت “۔

من لھتیں روچ اوتاک ءَ داشت سنگتانی کر ءَ کہ اے دم آ دم  ، مرچی باند ءَ میرو چہ سپر ءَ واتر کئیت داں من میرو ءَ گْوش آں من اتکگاں تو گار ئے ، بہ یا گوں وتی شوکیں دستاں مارا چاھے وارین کہ تو شیرچاہ ءِ جوڑ کنگ ءَ سک زبر ئے ، بلے وھد گوزان ءُ میرو ءِ ھال نیست اَت۔ کاردامگ ءَ ھم سھرا نہ بوت۔

یک بیگاھے ما وادریگ اَت اِیں کہ سنگت کاردامگ ءَ شتگ اَنت الم ھال اھوالے کار اَنت ، ساھتے ءَ پد کاردامگ ءِ سنگتاں زاھری کت۔ پہ گل ءُ شادان پیداک اَنت ، انچو سر بوگ ءَ ھوار سنگتے ءَ گْوشت ” مئے دپ ءَ شیرکن کن اِت مارا وشیں ھالے گون ” ، من گْوشت شما ھال ءَ بہ دئے اِت نوں شمئے دپ ءَ شیرکن کن اِیں۔ گْوشگ ءَ لگ اِت ” ناں پیسر ءَ دپ ءِ شیرکن کنگ ” ، گڑا من دست راہ دات کیسگ ءَ لھتیں پودینی کش اِت ءُ دات۔
ھاں سنگت! نوں بہ دئے ھالاں ، سنگت ءَ پہ بچکند گْوشت ” گوادر ءَ پدائی ارش بوتگ ، جنگ انگت برجاہ اِنت ” ، ما کُل گل ءَ بال بوت اِیں ، گڑا منی دپ ءَ پہ شاتمانی درکپت کربان! اڑے کربان پدائیاں کربان۔

بس ھمے ودار اَت کہ شپ کدی روچ بیت ءُ کسے کاردامگ ءَ روت ءُ ھالے کار اِیت۔ سھب ءِ سر ءَ مھلہ نان وارت ، گڑا من گوں سنگتے ءَ تیاری کت کہ کاردامگ ءَ رواں ھالے کاریں۔ ما کہ کاردامگ ءَ سر بوت اِیں ، گڑا سنگتاں گوں ھال اھوال کت۔ من چہ سنگتے ءَ جست کت سنگتانی ھالاں دئے چون اِنت جنگ ءُ چوپ؟
سنگت ءَ گْوشت ” شھید بوتگ اَنت ، پارٹی ءَ اکس ھم شنگ کرتگ اَنت “
ھو! باریں سنگتانی نام ءَ بہ گر کے کے اَنت؟ ، سنگت ءَ نام گران ءَ گْوشت ” یکے میران اِنت “۔
انچو من پہ اشتاپی جست کت کجام میران ؟  ” ھمے میران کہ مئے اوتاک ءَ اتکگ”۔
من کہ اِش کت اے میران ، چہ زبان ءَ ناگھانی درکپت اڑے کربان ، اڑے کربان ۔
بلے! منی دل ءَ ھمے وسوس چست بوت ءُ ھیال سرجم ءَ گوں میرو ءَ شت ، اڑے یار تو یک روچے سبر بہ کت اِیں من اتکگ اِت آں؟ ، پرچا من یک روچے ساری نہ اتک آں کہ تئی گڈی دیدار بوتگ اَت ، مئے گڈی مجلس بوتگ اَت۔
بلے ھیر! اے شھیدی ءُ دیمونی ءِ راہ اِنت۔ مرچی توئے باند ءَ من ، الم منی ءُ تئی مجلس بہ اَنت۔ مرچی شپ ءَ چاردہ ءُ ماھکانی اِنت ، من اے ھیالاں کہ درشان کنگ ءَ آں تو گونے گوں سیاہ چاہ ءِ ترماس ءَ۔ من وتی کش ءُ گور ءَ ترا مارگ ءَ آں ءُ ماہ ءِ توکا تئی اکس سھرا اِنت۔
من ءَ پھر اِنت کہ اے راہ ءَ من ءَ تئی وڑیں سنگتے ءِ مجلس نسیب بوتگ ، چہ ترا سک باز در برتگ ، تئی مھر اے راہ ءَ پمن توکل ءُ سکین ءِ چیدگ اِنت۔ تئی راج پہ تو پھر بند اِیت ، تئی کماش ھمک بیگاہ کئیت تئی مانش ءِ سر ءَ ترا دْورت نْدر کنت۔ تئی کامریڈیں بانک تئی یاتاں وت ءَ سینگار اِیت ، تئی پگر ءَ دْروت ندر کنت۔ تئی ھمبل گوں مھکمی ءَ تئی پیش داشتگیں راہ ءَ جزان اَنت۔ نمیران ئے ھمبلو، رکست اپ ھواراں سنگت ، رکست اپ ھواراں سنگت۔