من ایوکیں انسانے آں ، من “شال” ءَ یک تھنائیں مردمے ءَ گوں دُچار کپت آں ، گْوش اِیت ” لیکھی ھساب ءَ من اے وھد ءَ تھنائیں انسانے آں ( بلے بے مردمے نہ آں ) “۔ من ھما مردم ءَ گوں گیشتر رتک ءُ ریچ یا آسودگ بہ آں کہ آ زمین زادگے بہ بیت یا وتن ءَ گوں آئی ءِ ھاموشیں دوستی یے بہ بیت ، ناں کہ ھر کج ءَ زندگ بات مردگ بات (زندہ باد مردہ باد ) بہ کنت۔ اے رنگیں مردماں گوں دل گْوش اِیت سرشپ ءَ بہ گر داں بانگواہ ءَ شال ءِ چاہ ءِ ھوٹلاں تران بہ کن ، ھما مارشتاں درشان بہ کن کہ ھما سکی ءُ جنجالاں سرجمیں چاگرد گْوزگ ءَ اِنت۔
مرچاں من ءَ “ شال” ءَ گیشتر ھمے تب ءِ شوکیں مردم دُچار کپ اِیت۔ وھدے گوں اے وڑیں مردماں دُچار کپاں ، دمانے ءَ رند من آیاں جھلانکی ءَ دربرگ ءِ جھد ءَ کن آں۔ من کہ ھمنچو تجربگ کتگ داں رد نہ بوتگ آں ، پرچا کہ ھر یکے ءِ سنچ ءُ لیکہ پہ زمین ءَ ھمنچو جُھل اِنت کہ ھچ اندازگ جنگ نہ بیت ، بلے کس ھچ گْوشت نہ کنت۔ چی ءَ کہ اد ءَ زمین ءِ سرے لگتمالیں مھلوک ءِ بزگی ءِ بابت ءَ گپ جنوک درست اے اھد ءِ زوراکی ءِ سانکلاں بندوک اَنت ، ءُ آیانی مکھیں مات ءُ لاڑکیں گْوھار ماں دگ ءُ چارراھانی سر ءَ گوں وتی سالونکیں بچ ءُ براتانی اکساں نشتگ اَنت۔ اے بیم اِنت کہ ما وتی زمین ءِ مھلبیں پُلکاں گوں مھرانی درنگازی ءَ کت نہ کن اِیں۔ وتن چینچو زیبا اِنت اے کے نہ زانت؟ بلے کے ءَ گوں مھلبیں پُلک ، ھشک ءُ گیمرتگیں درچکاں چینچو مھر اِنت ، اے بس ھرکسی اندری کسہ ءُ مارشت۔ اے رنگیں زمین زادگیں انسان چینچو ٹھل اَنت ، ءُ اے باز کم مردم ءَ گندگ ءَ کا اَنت۔
ھرکس ءَ گوں آسودگ بوگ ھر بنی آدم ءِ تب ءُ میل نہ اِنت ، ھمے ھیال ءُ لیکھانی سبب اِنت کہ من ایوک آں ۔ءُ دومی ھمے سرپد بہ اَنت کہ اے چینچو شاہ تبیں مردم ئے ، بلے چوش نہ اِنت۔ اے ابرمی جلشکے کہ ھرکس گوں وتی ھم پگراں گیشتر آسودگ ءُ گیگ بیت۔ اے اھد ءَ مئے میتگاں چوشیں بنی آدم نہ گواھیت ، بس لھتیں انچیں انسان ھست کہ مردم گوں آیاں وتی کتارسساں کت کنت ، بلے آ ھم لنککانی سر ءَ ھسابی اَنت۔ آ ھم اے اھد ءِ ناگیگیں جاوراں گوں انچو مانگیش اِتگ اَنت کہ وتی وتن دوستی ءُ زمین زادگی ءَ گوں ھرکس ءَ بیان کت نہ کن اَنت۔
بس! ما یکے دومی ءَ انچو مار اِیں ءُ ھمے ھیالانی تہ ءَ زندگ کہ ما گوں ھم پگراں ھمنیاد اِیں ، بوت کنت چوش ھم نہ اِنت۔ ما وتی ھم پگر دیر اِنت کہ بار داتگ ءُ اے پش کپتگیں داں کد مئے ھمراہ بہ اَنت۔
مئے چاگرد ءِ یک کچلیں راستی یے اِش اِنت کہ ما یکے دومی ءَ گوں نند اِیں گپ کن اِیں ءُ وتی وھد ءَ ابید چیزے ءِ دربرگ ءَ تیلانک دئے اِیں ، بلکیں انسان وتی ھیالاں گوں یکے دومی ءَ درشان ءُ بھر (شئیر) کنگ لوٹ اِیت۔ نوکیں ھیال ءُ مارشتانی سر ءَ گپ کنت ، بلے مئے کِر ءَ چیز دگہ دْروشمے ءَ اَنت۔ اے مئے مزنیں نزوری یے ، چوش کہ لگتمال ءُ گلامیں راجانی پسگاں پہ بے تھمبلی بائد اِنت کہ ایبے زانگ بہ بیت۔ آ بائد اِنت کہ دائم وتی سر ءِ زورکانیانی کسھاں گوں دومی ءَ بیان بہ کنت۔ چر ایشی ءَ سیت ھمے بیت کہ تئی جنگ آماچ ءُ آیوکیں پدریچ رستریں ھاکم ءِ زورکیاں شیوار ءُ پہ وت گچینیں راھے در بہ چنت۔ داں ھر کج ءَ کہ وس روت بائد اِنت کہ ایردست وتی سر ءَ ھاکم ءِ برجائیں زوراکیانی سر ءَ گپ بہ کنت۔ اے ھچبر مہ جیڑ کہ من ایوکاں ، منی گپاں بہ گندئے ھچ مہ بیت ، بلے گپ کنگ ءُ آیوکیں پدریچ ءِ شون دیگ وت یک بے ملیں کارے۔ ءُ اے ھم مہ جیڑ کہ تو تھنا ئے ، بلکیں تئی پشت ءَ ھاموشیں کار کنوک ءُ ملنگانی یک لڑے نشتگ۔ تئی ھمے گپاں چہ ھزاراں بلوچ پسگاں سکین رس اِیت ءُ آیانی دلبڈی بیت۔
درست گپ زان اَنت ، زورکیاں سرپد اَنت۔ اے ھم راج ءِ مروچیگیں ھر پسگ زانت کہ پہ آئی ءِ ننگ ءَ چینچو ھیشی سر نْدر بوتگ ، ءُ دگہ چینچو ھمے دیمونی ءِ دگ ءُ پڑ ءَ رھادگ اَنت۔ ءُ چر اے ھبر ءَ ھم آشنا اَنت کہ مئے وتن دیوانگاں گوں وتی نزوریں بالاداں چے چے نہ سگ اِتگ پہ مئے لج ءُ ننگ ءِ پھازگ ءَ ، پمیشکا ھاکم ءِ زوراکیانی ایرجنگ سیت مند اِنت کہ آیوکیں پدریچ وتی بدواہ ءَ پجا کار اِیت ءُ گْواچنیں دگ ءِ راھی بیت۔
چوش کہ “شال” ءِ مجلسانی شوکیں شون ءُ دلبڈی اِش انت کہ راجانی وتواجھی ءِ مارشتاں ھچبر تمردیں ھاکمے زوراکی ءِ سانکلاں کید کت نہ کنت ، ناں کہ اے اھد ءَ راج ءِ پسگ چہ وتی مسام ءُ کولاں بج اَبت۔ اے درستیں شون مارا چہ “شال” ءِ دمک ءُ دمگاں رستگ اَنت ، شال پمن سکا مھروانیں شھرے ءُ ما درست ماں گنجیں شال ءَ مساپر ، بلے چہ آئی زیبائیں مجلساں اے سما کدی نہ بیت کہ ما درآمد اِیں۔ آپرین بات درستاں۔
