نبشتہ کار: لیاکت کے بی
چہ سنگتے ءَ دوستیں سنگتے جتا بہ بیت سک تور اِیت ، بلے مات ءُ پت ءَ گیشتر زھگ ءِ دوری تور اِیت۔ من چو ھم نہ زاناں تئی مات ءُ پت کجام ھال ءَ اَنت ءُ چتور وتی شپ ءُ روچاں گوازینگ ءَ اَنت، بلے من ھردیں کہ وتی موبائل ءِ گیلاری ءَ رواں تئی اکس منی دیم ءَ کیت۔ تئی یات پد ءَ رد اَنت نوک بہ اَنت۔ ھواری ءَ وانگجاہ ءِ روگ ءُ آیگ، سنگتاں گوں لیب کنگ ، کندگ ءُ مزاک کل گیر کا اَنت۔
اے درگت ءَ من سک جیڑاں کہ تو پرچا اشتاپ کرت؟، اے جوانی ءِ تہ ءَ مارا چی ءَ یلہ دات؟، تئی سر ءَ باز زمہ واری ھست اَت۔ ترا بازیں کارے کنگی اَت۔ براتانی وانینگ ءُ پیریں پت ءِ سر ءَ یک بارے ھست اَت آ ترا زورگی اَت ، بلے اپسوز تو ساری ءَ شت ئِے ءُ برداش نہ کرت۔ من ءَ یات اِنت من ملکاں کار ءَ اِتاں تو وانگ ءَ شت ئِے ءُ چُٹی ءَ منی کر ءَ اتک ئِے۔ ما نشت دیوان کرت ءُ تو گْوشت” پل تو وتارا تیار کن ائید ءَ پد وانگ ءَ رو اِیں“ من گْوشت وانگ یار گوں مئے ڈولیناں نہ بیت۔
تو گْوشت ” وانگ جوڑ بوتگ مئے واستا، گڑا گوں مئے وڑیناں چون وانگ نہ بیت۔ من دگہ نہ زاناں بس ترا گوں وت براں وانگ ءَ “۔
تو مدام گْوشت مارا وانگ ءَ چہ ابید دگہ ھچ راہ ءُ در نیست، بس مارا وانگی اِنت۔ سک اپسوز بیت کہ نیزگاری ءِ سبب ءَ تو وتی وانگ سرجم کرت نہ کرت۔ تو گْوشت من کار کناں وتی برات ءَ وانگ ءَ دیم دیاں دانکہ آ وتی وانگ ءَ دیم ءَ بہ بارت، بلے اے وڑ ھم نہ بوت۔ تو گوں وتی بے ملیں واھگ ءُ ارماناں مارا یلہ دات ءُ پہ دائمی شت ئِے۔
باریں دگہ چینکس ورنا ھمے وڑ گوں وتی واھگ ءُ ارماناں شتگ ، بلے مارا بہ بکش ما ھچ کرت کنگ ءَ نہ ایں۔ روچے مئے سداں ورناہ ھمے روڑ ، آس ءُ نیلیں دریا ءِ دپار بیت کہ انچو ترا اچ مارا جتا ءُ گستا ئِے کرت مئے دست نہ رست۔
بلے! من نہ زاناں ایشی ءِ آسر چے بیت ءُ دگہ چینکس ورناہ اچ ما سِد اِیت۔ تو ھما اِنت کہ اچ ما گسر کپتگ ئِے من ھم پد ءَ شمئے میتگ ءَ نہ شتگ آں ، اگاں من بہ رواں تئی پت ءَ چون گْوشت کناں کہ تئی برات ءَ وانگ ءَ دیم بہ دنت۔ اگاں دیمے بہ دنت، بلے تئی پت ھم نوں کماش اِنت گڑا لوگ ءِ ھرچ ءَ کے دنت؟ اے جستاں تئی روگ ءَ پد وتی پسو شموشتگ اَنت ءُ من پہ ترا مدامی مونجا۔
