سمو ءَ چتور درنگاز بہ کن آں، چے بہ نویساں پہ وتی مھروان ءُ دلیریں سمو ءَ۔ وھدے اولی رند ءَ من گوں سمو ءَ دچار کپت آں، زیبا ءُ ھاموشیں میل، وش تب ، یک مھر ءُ مھبت کنوکیں جنکے اَت۔ ھچبر نہ جیڑ اَتگ اَت کہ سمو منی گْواچنیں دوستے جوڑ بیت ءُ مئے دوستی یازدہ سال ءِ سپر ءِ پند بر اِیت۔ گْوشگ ءَ و اے یازدہ سال اَت اَنت، بلے نوں من ءَ سما بیت کہ اے بے کساس کمیں وھد اَت اَنت کہ گوں سمو ءَ گوست اَنت۔ نوں ھمے گمان بیت کہ بس لھتے ساھت گوں سمو ءَ گوستگ۔
سمو تئی آ کندگ ، تئی آ وشیں گپ ءُ ھبر ، آ مسکرا ، آ منی تکانسر کنگ ، سرجمیں شپ آگاہ بوگ ءُ داں سبا ءَ دیوان ءُ مجلس کنگ۔ سمو منی زند ءِ یک زیبا ءُ ھاسیں بھرے ، پگر ءُ لیکھی سیادی درستاں چہ شرتر ءُ دوستر بہ اَنت۔ وھد گوں وتی ترندیں گاماں دیم ءَ جزان ءُ گوں سمو ءَ اے سیادی انگت ءَ مھکم تر بْوان بوت۔ سمو ءَ ھرچ چیز گوں جھلانکی ءَ چار اِتگ اَت۔ آئی ءِ پگر، آئی ءِ لیکہ ھمینچو مھکم اَت کہ آئی ءِ کچ چہ آئی ءِ گپاں کیل کت کتگ اَت۔
وھدے ریھان جان شھید بوت ، من نہ زانگ ءَ اَت آں کہ گوں سمو ءَ کجام وڑ ءَ گپ بہ کن آں۔ نہ زاناں کجام جاورانی تہ ءَ بیت ، بلے سمو ءَ گوں چوش گوشگ ءَ من ءَ اجکا کت کہ ” من ھچ بژنیگ نہ آں۔ من و باز گلاں کہ ریھان ءِ وڑیں ھمسپرے من ءَ رس اِتگ، ریھان ءَ وتی راجی ھک پیلو کت کہ اچ ما درستاں پیسر اَت “۔
سمو من گوشاں ریھان جان ھم وش بھتے اَت کہ آئی ءَ تو رس اِتگ ئے ، شما ھردوئیں گوں یکیں سیادی ءَ بندوک۔ زندگی ءِ یک نوکیں سپرے بندات کت ، بلے وھدے گپ گلزمین ءِ اتک گڑا شما ھردوئیناں وتی ھک ادا کت۔ گلزمین ءَ چہ مستریں دگہ ھچ نیست ، اے گپ بلوچ شھیداں کردانکی دْروشم ءَ پدر کتگ۔
سمو ءَ کدی ھم پروش نہ من اِت، آئی ءَ ھرچ وڑیں جاوراں گوں جنگ کت۔ وتی کاروائی ءِ ھاتر ءَ پنچ سال ءِ چکاس برداش کت۔ بہ گندئے پہ اے راہ ءِ درچنوکاں ودار درستاں چہ تورنانک تریں امل بیت، گڈی ءَ آ وتی مول ءُ مکسد ءَ سر بوت ءُ پہ مدامی ابدمان بوت۔
سمو ءَ وتی وتن ءِ درد بے کساس جھلانکی ءَ سما کتگ اَت۔ آئی ءَ گوں گلامی ءَ بے کساس نپرت اَت۔ آئی ءِ لوٹ اَت کہ دژمن ءَ انچیں سبکے بہ دیاں آ ھچبر بے ھیالے مہ کنت ءُ سمو ءَ انچوش کت۔ دژمن ھم پریشان اِنت کہ بلوچ پہ وتی آجوئی ءَ داں کجام سیمسراں شت کنت ءُ آیوکیں روچاں اے جنگ ءِ ترندی چہ وڑ بیت۔
اے مئے ایمان اِنت کہ سمو ءُ بلوچستان ءِ شھیدانی ھون روچے ءَ الم ءَ رنگ کار اَنت۔ بس مارا جیڑگ ءُ پھمگی اِنت کہ پہ یک ٹوھیں مکسد ءُ آجوئی ءِ ھاتر ءَ مارا چہ وتی زاتی زندگیاں در آیگ ءُ راجی ھک ءِ نیمگ ءَ ھیال گورکنگی اِنت، گڑا ما سوبین بہ اِین ءُ وتی آیوکیں پدریچ ءَ یک آجو ءُ وشھالیں زندے دئے اِیں۔
سمو ھما کتاب اِنت کہ درستے وانگ ءَ اَنت ءُ پہ بلوچ راج ءِ آیوکیں پدریچ ءَ اے کتاب راہ ء راست ءِ شوندات بیت، بلکیں چر اے کتاب ءَ جھان ءِ دراھیں ایردستیں راج سیت مند بہ اَنت۔
