من ھچ بر چہ ترا بے ھال نہ بوتگ آن ءُ نہ کہ بہ آں پرچا کہ تو پہ من چوش مات ءِ وڑ ءَ ئے ، تئی رنگ ءِ تہ ءَ من مات ءَ گند آں۔ چوش گلزمین ءِ رنگ ءَ دوست ئے، پہ گلزمین ءَ نْدر بوگ ءَ ھچ چک ءُ پد نہ بہ آں ۔ اے ھبر ءَ تو شر تر زان ئے کہ من ءَ گوں تو چینچو مھر اِنت۔ ھبرے زان ئے انو من دروائیں کاراناں یک کر ءَ کرتگ ءُ پہ تو کاگدے نبشتہ کن کنگ ءَ آں۔ مروچی ماہ چو ڈولدار اِنت، مکسک تب ءَ ورگ ءَ اَنت__ھاھاھاھا ، شیلانچ وارتگ ءُ سگریٹ ءَ کشگ آں تو مدام من ءَ گْوشتگ کہ گنوگ گٹے آپ ور ئے، پودنی ور ئے ءُ سگریٹ کش ئے ھاھاھا۔ منی پسو مدام ھمے بوتگ ناں ؟ ، ’’ من باز نہ کش آں شنک آں ۔‘‘
تو مدام گْوش ئے ’’ کدی کائے منی چارگ ءَ ، من ءَ وتی امبازاں زور ئے ءُ پہ من شیلانچ کارئے۔‘‘
منی واتر بوگ ءِ ھبر دروگے من وتی واتریءِ بوجیگ مان داشتگ تاں ھما وھد ءَ کہ ماتین گلزمین آجو نہ بیت۔پد ءَ تو من ءَ مدام گْوشتگ ’’ گنوگ لگور نہ بہ ئے ، من اے گپ ترا ھزار رند ءَ گْوشتگ ءُ انگت گْوش آں لگور مہ بہ ئے ، آجو بہ بہ ئے ءُ بہ یا۔‘‘
تو مدام گْوشتگ تئی ماتین گلزمین گْوشگ ءَ اِنت۔بہ یا من ءَ آجو کن کہ من گلام آں ، بندیگ آں من ءَ چہ زوراکانی سانکلاں آجو کن۔ تو اے ھبر ھم گْوشتگ تو منی سر ءَ پھر بند ءُ گْوش ئے ’’ منی گنوگ اِنت کہ پہ ماتین گلزمین جنگ ءَ اِنت ۔‘‘
گپے زان ئے من گوں تو وادہ کرتگ تئی سرجمیں ھبراں زیر آں بلے پھل کن من پہ ترا اتک نہ بہ آں ۔ زند ءَ وپا کرت کایاں گوں تو جنگ ءِ سرجمیں کسھاں کن آں۔
من گوں تو اے ھم وادہ کرتگ کہ وھدے آجو بہ آں پر تو کایاں گڑا ماھکانی شپاں تئی سر ءَ وتی زان سراں ایر کن آن ءُ ٹھک دے آں، دست ماں دست بہ آں ، تئی گردیں سر ءَ وتی دلبند ءَ کن آن ءُ داں سھب ءَ بس ترا چار آں ۔ من گریو آں تو وشان بہ کن ، تو گریو ئے من ترا وشان کن آں۔
من انو تئی اکس چار اِت ، چک اِت پد ءَ وتی دلبند ءِ سر ءَ ایر کرت ھمے سما کت تو منی دلبند ءِ سرءَ چون وش واب ئے ءُ من ترا بس چارگ ءَ آں ھمے جیڑگ ءَ آں ، اے واب کدی سرجم بیت ۔ من بے ترا سک تھنا آں۔
گلزمین اچ من ءُ اچ ترا گیشتر بزگ اِنت ، بندیگ اِنت توار جنگ ءَ اِنت، من ءُ ترا وتی وشی کربان کنگی اَنت ۔سما بہ کن تئی گنوگ امشپی پد ءَ نہ وپتگ۔من ھردیں کہ گوں تو پون ءَ ھبر کرتگ تو مدام گْوشتگ ’’ نان وارتگ بہ یا ترا واپین آں۔ تو من ءَ پہ زندگ بوگ ءَ باز واب پیش داشتگ۔ نہ زان آں اے واب سرجم بہ اَنت یا کہ ناں بلے من ھرچ وڑیں جاوراں گوں تو ھمراہ آں ،یک جاہ آں منی ءُ تئی زند ھم یکیں راہ ءَ سپر کناں بہ اَنت۔ تو پرچا بژنیگ ءے گنوک من ءَ ءُ ترا کس جتا کرت نہ کنت ۔ من تئی راستیں کشءَ آن ءُ انچوش زان آں کہ تو منی اکس ءَ چارگ ءَئے ، گپ کنگ ءَ ئے ءُ داوا ھم۔
ھبرے زان ئے من پہ ترا بلوچی چادر ءُ دگہ باز نشانی ایر کرتگ۔ شھیدی بدیں واھگے نہ اِنت منی واھگ اِنت ، اگاں منی شھیدی ءِ ھال ترا سر بوت تو مہ پرش بلکیں پھر بہ بند ءُ بہ گْوش بہ چار اِت اے منی گنوگ اِنت۔ منی نشانیاں ترا یکے سر کنت چادر ءَ بہ زور ءُ منی گڈی واب جاہ ءَ پر دئے ءُ سلوٹے بہ جن، آدگہ نشانی ءَ بہ زور ءُ وتی دلبند ءَ بہ دار۔
من ترا مدام گْوشتگ شھید بہ آں تو چوں گریو ئے ، پدا تو مدام زھر گپتگ ءُ گْوشتگ کہ اے وڑیں گپ مہ کن ۔ بلے تو گوں من وادہ کرتگ کہ ترا گڈی واب جاہ ءَ دست ء وت سر کن آن ءُ دپءِ پر ءَ اوگام جن آں ۔ تئی گڈی واب جاہ ءَ تئی داتگیں نشانی چادر ءَ پر دے آں ، پد ءَ تئی راستیں کش ءَ وپس آن ءُ ترا وتی امبازاں زور آں ، تئی سر ءِ جپت ءَ ناز بو کش آں ۔ داں سرجمیں جھان سرپد بہ بیت کہ من ءَ گوں گنوک ءَ چوش مھر بوتگ ۔
_مئے مھر ءَ کسے بدیں نامے نہ دنت ، انشااللہ۔
تو مدام من ءَ گْوشتگ اگاں من چہ ترا پیسر پہ راج ءَ شھید بہ بہ آں ، تو چون بہ ئے گنوگ ۔منی پسو ھمے بوتگ من پرتو پھر بند آن ءُ گْوش آں کہ منی جگرک بوتگ، منی مھر بوتگ ۔
من ترا گڈی واب جاہ ءَ سر کن آن ءُ تی واب جاہءِ سر ءَ آزاد بلوچستان ءِ بیرک ءَ مک کن آں، سلوٹ جن آں، سئے دانگ تیر جن آں، تئی راستیں کشءَ وپس آن ءُ ترا وتی امبازاں زور آں، تئی واب جاہ ءِ سر دیم ءَ ناز بو کش آں ، ھمک شپ آپ اش دے آن ءُ گوں تو ھبر کن آں، کند آں، داوا کن آں کہ جگرک پادا، جگرک پادا۔۔۔ من یک رندے دلءِ تب ءَ گریو آں، پھل کن تو مدام من ءَ گْوشتگ کہ لگور مہ بہ ئے ھچ چیز ترا پروشت مہ کنت ۔
پمیشکا جگرک! تئی گنوگ پرتو واتر نہ کنت ۔ تئی سرجمیں ھبراں گر آں وھدے کہ ماتین گلزمین آجو بیت، تئی گنوک ترا وتی امبازاں زور ایت ءُ پشت کپتگیں کسہ ءَ دیم پہ دیم کن آں ۔
سلامت بات ئے تئی گنوک دگہ ھچ نہ لوٹ ایٹ نو وپس ایت، سھبءَ پہ سپر ءَ روگی اِنت ، مدام پہ منی سلامتی ءَ دوا بہ کن۔ من زان آں ، وھدے ترا منی کاگد سر بیت تو کاگدءَ وان ئے، یک برے پہ دل ءِ تب ءَ گریو ئے بلے ھیال کن وت ءَ پروشگی نہ اِنت، پھل کن من پہ تو اتک نہ کرت۔
