ماہ ءُ روچ ءُ باریگ ءِ بارو ءَ منی یاداشت چو سک ءَ نزور اِنت پمیشکا ماہ ءُ رمس من سک کم نبشتہ کن آں، منی ھیال ءَ دوھزار بیست اَت من ءَ پہ دومی اوتاک ءِ سنگتاں کارے کپتگ اَت۔ من ءُ گرانڈک ءَ چاھے وارت ءُ دیم پہ سنگتاں سرگپت ایں، ما نیم راہ ءَ سنگتاناں ھال کرت کہ مئے دیم ءَ سنگتے روان بہ دے اِت کہ ما شمئے جاہ ءَ نہ زان ایں، یا شما وتی جاہ ءِ ڈس ءُ نشانے دے اِت، آ سنگتاں وتی ڈس ءُ نشان دات۔
ما ھم پاداناں ترند کرت ، ما شپ ءِ نیم ءَ شت ءُ اوتاک ءَ سر بوت ایں، سنگتاں مارا چاہ ءُ آپ کرت ، مارا نان ءُ ورگ کرت ،برت ءُ کور ءَ برز ءَ سارتیں سکے ءَ واپینت،
من داں دیر ءَ برے اے دیم ءُ برے آ دیم ءَ لیٹ جت ھما گْوربام ءَ واب شت آں۔ سُھب ءِ سر ءَ بام ءُ ساپی ءَ پاد اتک آں داں سنگتاں چاہ تیار کرتگ ءُ تاپگ ءِ آس جمبور اِنت ءُ سنگتے آرت ءَ تر کنگ ءَ اَت۔
من اتک ، سلام دات ءُ نشت آں شھید سکے ءَ چاھی کوپے آؤرت ءُ منی دیم ءَ دات، میٹر ءَ ھم آرت ءِ تر کنگ ھلاس کرت ءُ سنگتاناں توار جت کہ آرت تیار اِنت، میٹر ءَ چانگ ءِ جَنگ بندات کرت، نول شت ءُ تاپگ ءِ نزیک ءَ نشت ءُ پہ نان ءِ پچگ ءَ ساڑی بوت، شھید شیر الی شو زرت ءُ گوں نان ءِ پاشینگ ءَ دلگوش بوت، گپ ءُ کچاری برجاہ اَت، وھدے کہ نان ءِ پچگ ءُ پاشینگ ھلاس بوت، شھید شیر الی اتک منی بڈ ٹپ اِت ءُ گْوشت ئِے ’’ تو چون ئے ؟ ‘‘
من گْوشت ’’ سکا ژند ءُ ژول آں، دو روچ بیت سپر ءَ آں۔‘‘
شھید شیر الی ءَ گْوشت ’’ گڑا سک وش اِنت، من ءَ گپت ءُ ڈگار ءَ جت ئِے ، زونڈانی چیر ءَ کرت ئِے، برے اینگو ریماشت ئِے ، برے آنگو ریماشت ئِے ، من پریاد کرت چوش مہ کن ڑے زالمیں شیرو چو مہ کن ، زالمیں شیرو بلے آ ناسرپد سرپد نہ بوت۔
گُڈی ءَ من ءَ شلنگ ءَ پچ گپت ءُ گْوشت ’’ اے بزگ ءِ جنگ بوتگ۔‘‘
شھید شیر الی ءَ کند ات ءُ گْوشت ’’ مھمانے کہ کئیت مردم مھمان ءَ داوت ءُ بیل دنت، اے منی داوت اَت، من سنگت ءَ را دات، باند ءَ روچ سنگت گلہ مہ کنت کہ من ءَ سنگتاں داوت نہ داتگ۔‘‘
چہ من سست ءُ شت گوں شھید سکو ءَ گوک مڑ بوت، شھید سکو پد ءَ ھماھی ءِ مٹ اَت، دوئیں دوچار بوت اَنت۔ برے شھید سکو چیر ءَ اَت ءُ برے شھید شیر الی گُڈی ءَ دوئیناں دم برت ءُ نشت اَنت۔
شھید شیر الی ءِ کہ دم بالا بوت پد ءَ گوں نول ءَ دوچار بوت، نول ءَ گپت ءُ زونڈانی چیر ءَ کرت ءُ زور دات۔شھید شیر الی سکا بےوار اَت بلے دپ ءَ ٹیٹ اَت ، گْوشت ئِے ’’ من لگوری نہ من آں ، من ٹیٹ اوں، گُڈی ءَ سنگتاں سَلاہ کرت اَنت۔‘‘
سھتکے ءَ پد شھید شیر الی پد ءَ گوں ساپ سر ءَ دوچار بوت، پد ءَ گوک مِڑ بوت اَنت۔ شھید شیر الی سرجمیں روچ ءَ انچوش برے گوں یک سنگتے ءَ دوچار اَت، برے برے تلار ءُ شورانی دیم ءَ تتک ءُ ھمے گْوشت ئِے کہ من کمانڈوے آں، برے ھنرے کرت ئِے، سرجمیں روچ ءَ مئے وھد ئِے ھمے وڑ ءَ پہ شگل گوازینت۔اے پیمیں سنگت ھرچ وھد ءَ مردم ءَ را یاد کا اَنت۔ یا پہ ماتیں سرڈگار شھید بوتگ اَنت یا کہ ھمے راہ ءِ مُساپر اَنت۔ دل نہ گْوش ایت کہ مردم چہ اے وڑیں سنگتاں بہ سد ایت ءُ دور ءَ بہ بیت، بلے ما انچیں راھے ءِ مُساپر ایں کہ مار ءَ الم جدا ءُ گسر کپگ لوٹ ایت ءُ ما الم چہ یک دومی ءَ جُدا ءُ گسر بہ ایں۔
