شھید لیپٹینینٹ زھور پنام اسھاک | رستم گواش

منی استاد اسھاک! من ھر وھد ءَ کہ چماں چست کن آں چار آں تو استادے ءِ دْروشم ءَ درا بہ ئے پرچا کہ تو بودشتی ئیں مردمے اَت ئے،من نہ زان آں چہ وڑ تئی کردار ءُ ستا ءَ نبشتہ بہ کن آں۔ جیڑگ ھلاس بہ اَنت ءُ زبان گنگ بیت بلے تئی کرد بیان کنگ نہ بیت۔تئی داتگیں پنت ءُسوج مئے دلانی توک ءَ چو سنگے ءِ سر ءِ لکیر ءَ اَنت ءُ ھچ بر گار نہ بہ اَنت، ترا گوں گلزمین ءَ انچیں مِھرے ھست اَت ءَ چوش کہ مات ءَ گوں چک ءَ بیت۔

تئی برداشت چوش البرز ءِ کوہ ءَ اَت تئی مِھر پہ ھرچ بنی آدم ءَ یک ھساب اَت۔تو پہ زمین ءَ شیدا اَت ئے انچوش کہ شےمرید پہ ھانی ءِ مھر ءَ، تو پہ زمین ءَ شے مُریدے اَت ئے۔ تئی لیکہ ءُ ھیال مدام پہ وتی کاروان ءَ اَت مارا انچوش گمان بوت کہ ترا اللہ ءَ پہ زمین ءَ پیداک کرتگ پرچا کہ شپ ءُ روچ تئی جھد ھمیش اَت کہ من کج ءَ ناں کج ءَ دژمن ءِ سر ءَ چوش گروک ءَ شھم بہ کن آں۔

من سری رند ءَ ستمبر 2013 ءَ گوں تو ڈیک وارتگ اَت تو باز مھروان اَت ئے گوں ھرچ سنگت ءَ مسکرائی، دیوان، گوازی۔تئی نام ھرچ سنگتے ءِ دپ ءَ اَت وتی ھرچ کار گوں زمداری ءَ سرجم کرت، ھرچ کارے کہ ترا دیگ بیتگ اَت تو اَلم کرتگ اَت۔تو سند ءُ سالاں ھم سک کسان اَت ئے، بلے ایمانداریں جھد کارے اَت ئے۔مارا مدام سر ءُ سوج کرتگ اَت۔

وھد گوزاں بوت تو روچ پہ روچ مھکم بوان اَت ئے، 2019 ءَ ترا زمہ واری دیگ بوت پرچا کہ تئی تہ ءَ زمہ داری ءِ ھاٹیگ ھست اَت، مدام مارا سوج داتگ اَت کہ وت ءَ مھکم بہ کن اِت، وتی توک ءَ ھچ وڑیں کمی مہ یار اِت ، راج ءِ چم مارا ءُ شمارا سک اَنت چوش مہ بیت کہ باند ءَ مارا یکے شِگانے بہ جنت۔

وتی ھرچ کار ءَ گوں ایمانداری ءَ بہ کن اِت نوکیں سنگتے کئیت چوش مہ بیت کہ دل پروش بہ بیت ھرکس کہ کئیت بلائیں امیتے دار ایت ، اے راہ ءَ در کپ ایت اِد ءَ کہ سر بیت گُڑا کمزور مہ بیت ما وت ءَ را ھمینچو مھکم کن ایں گڑا کستریں ھم مھکم بہ اَنت پرچا کہ آ چہ مارا دربر اَنت۔

مئے توک ءَ ھچ وڑیں کمی مہ بیت مئے توک ءَ سکا مھر بہ بیت۔ اگاں ما یک ءُ دومی ءِ درد ءَ مہ ور ایں گڑا کستریں سنگت ھم انچوش بہ اَنت ھمے وڑ ءَ باند ءَ دگہ سنگتے کیت ھمے سنگت مئے وڑ ءَ بنت آ ھم رُدوم زور اَنت گُڑا مئے شمئے منزل نزیک بیت پرچا کہ ما تپاک بہ ایں مئے کار گوں مھکمی ءَ دیم ءَ رو اَنت۔

انسان ءِ توک ءَ نِزُوری ءُ کمی بیت بلے ما جھد بہ کن ایں دوبر آ کمزوری ءَ مہ کن ایں ما ھر کج ءَ رو ایں مردمے گند ایں انچوش ازت ءُ اھترام ئِے بہ دے ایں، کہ آ مئے سر ءَ سِتک ءُ باور بہ کنت کہ ایشانی توک ءَ زانت ھست۔ راج مارا جست کنت مارا پسو دیگ لوٹ ایت مئے امیت ءَ نشتگ اَنت ۔راج ءَ انچوش بہ دار اِت کہ ھرچ وڑیں بزگی ءَ برداشت بہ کنت ءُ مھکم بہ بیت گوں مئے کسانیں کمزوری ءَ راج دل پروش مہ بیت مئے توک ءَ مھر بہ بیت مردمگری ( انسانیت) بہ بیت گڑا راج مارا الم وتیگ کنت داں راج مئے ھمراہ مہ بیت ما ھچ کرت نہ کن ایں مارا وتی راج وتی سنگت درست دارگ لوٹ اَنت۔

مروچی ما شر مہ بہ ایں ، مئے روشت ھراب بہ بیت آیوکیں باسک ھم انچوش بہ اَنت، جنگے ءَ بوت کنت ما شھید بہ بہ ایں انچیں راھے۔ آیوکیں سنگت اے کاراں دیم ءَ بَر اَنت ھمایانی زمہ واری اِنت۔

استاد! پھل کن کہ من ءَ ند ءَ نزور کرت کہ گیشتر پہ تو نبشتہ کنگ نہ بوت پرچا کہ اے ساھت ءَ تئی یات ءُ جیڑگ دوئین منی دیم ءَ اَنت ءُ چمانی ارس ریچگ ءَ اِنت، ند ءَ منی دست یل کرت۔

تو نمیران ءُ ابدمان ئے ، تئی کرد ءُ جھد راھی اَنت تئی توپگ انگت نہ کپتگ داں گڈی ساہ ءَ مارا گون اِنت۔