زمین گوں تو ھم سنگ نہ بیت | میرک

ھانل : مرید تو گپے زان ئے ، تو من ءَ سک دوست ئے، چوش زمین ءِ وڑ ءَ دوست ئے ، من لوٹ آں تو منی سالونک بہ بہ ئے ، بلے اگاں تو زمین ءِ سالونک بہ بہ ئے ھم ،من سک گل بہ آں ، ھچ ارس نہ ریچ آں پرچا کہ منی دل ءَ تئی ءُ زمین ءِ مانا یک اِنت۔ تو ھمے زمین ءِ بچ ئے ، تو اوں ھمے زمین ءِ بو ءَ کن ئے۔ مھروان! من زان آں ترا ھم من چوش زمین ءِ وڑ ءَ دوست آں۔

مرید: ھانل! بہ بکش بلے تو من ءَ زمین ءِ وڑ ءَ دوست نہ ئے ءُ ناں کہ بوُت کن ئے پرچا کہ من زمین ءَ گوں انسانے ءَ یا گوں جنکے ءَ ھم سنگ کرت نہ کن آں۔ منی دل ءَ زمین ھما شے اِنت کہ ھُدا، مھر دنیا __کلیں شے چہ زمین ءَ بندات بہ اَنت ءُ چہ زمین ءَ ھلاس۔ ھانو! پہ تو من بوت کنت اے زندگی ءَ ءُ اے ساہ ءَ کربان کرت بہ کن آں بلے چہ اے زندگی ءَ ابید دگہ انسان ءِ یا دگہ دوستے کربان کرت نہ کن آں پرچا کہ من ءَ ھک نیست کہ من دگہ انسانے تئی سر ءَ کربان بہ کن آں بلے ھانو تو زان ئے من پہ زمین ءَ ھرچ شے ءِ کربانی ءَ دات کن آں، توری من ھزار بر ودی بہ بہ آں انگت ءَ وتی زندگیاں پہ زمین ءَ کندان ءَ کُربان کن آن ءُ پہ اے زمین ءَ من ھرچ انسانے ءِ کربانی ءَ دات کن آں ، وتی مات ءُ پت ءِ ءُ تئی ھم کربانی ءَ دات کن آن ءُ اگاں من ءَ گْوشگ بہ بیت کہ تو زمین ءِ جنگ ءَ زور ئے یا ھانو ءَ ، ءُ گوں وتی کھول ءَ وشین ءُ شوکیں زندگی ءَ گڑا من ابید جیڑگ ءَ یک دم پسّہ دے آں ’’ بے شک زمین ءِ جنگ ءَ زور آں ‘‘ ، ھانو! تو من ءَ سک دوست ئے بلے چوش زمین ءِ وڑ ءَ ھچ بر دوست بوت نہ کن ئے ، بہ بکش۔

ھانل : مرید من اے ھبر ءَ وتی بد بھتی نہ پھم آں بلکیں وش بھتی سرپد بہ آں کہ منی مرید زمین ءِ ھم مرید اِنت، آ زمین ءَ اے پیم دوست دار ایت۔ مرید! من زان آں کہ کہ ترا زمین چینکس دوست اِنت ءُ من زان آں کہ تو پہ زمین نْدر بوگ لوٹ ئے بلے پہ من ھم کمیں بہ جیڑ من ھم تئی دوستدار آں ، گوں من ءَ ھم گندوکے بہ کن گوں من ءَ ھم نیادے بہ کن شنکوں۔

مرید: ھانو! تو کہ زان ئے ابید زمین ءَ من ءَ دگہ ھچ ارمان نیست اِنت، تو زان ئے من گوں ترا گندوک کرت نہ کن آں ، تو زان ئے من تئی بوت نہ کن آں، گڑا تو پرچا دگہ زندگی یے بندات نہ کن ئے؟ من ءَ یل کن ءُ نوکین زندگی یے بندات کن ، من پہ ترا واتر نہ بہ آں ، من بس زمین ءِ سالونک بہ آں۔

ھانل : مُرید! من ءَ اے ھبر ءَ بھ مہ گْوش کہ دگرے بہ زور، مرید! تو و وت ھم اشکے ءِکرگ تو زانئے ترا گوں زمین ءَ چینچو مھر انِت ، تو پہ آئی ءَ ھر چیز کرت کن ئے۔ تو اے زمین ءَ یل کرت کن ئے ؟ اناں ناں ، گڑا تو اے ھبر ءَ ھم بہ پھم کہ من ءَ ھم گوں تو ھمے زمین ءِ وڑ ءَ اشک اِنت، من ھم پہ تو ھرچی کرت کن آں۔ ساہ! من بے ترا دگہ کسی بارہ ءَ جیڑ اِت نہ کن آں۔ بس من تئی آں ، من گوں تو ھوار آں ، اگاں تو پہ زمین سالونک بہ ئے ، من ھم ھمے راہ ءَ تئی پُشت ءَ گون آں، من ھم چہ تو پد پہ زمین ءَ بانوُر بہ آن ءُ دائمی گوں ترا ءُ گوں زمین ءَ ھوار بہ آں جان۔

مرید: ھانل ! من سک گل آں کہ تو ھم زمین دوستے ئے ترا ھم زمین ءِ دوستی ھست ءُ تو ھم پہ زمین ءَ کربانی دیگ ءَ ئے۔ ھانل! مروچی اگاں من ءُ تو پہ زمین ءَ وتی ساہ ءَ ندر مہ کن ایں۔ من تو سور بہ کن این ءُ وشیں زندگی یے بہ گوازین ایں ، گڑا اے شھیدانی ھون ، اے زمین ، اے ماتانی رتکگیں ارس من ءَ ءُ ترا بھ پھل نہ کن اَنت کہ زمین ءَ جنگ ءَ گپتگ، من ءُ تو سور کرتگ ءُ گوں وتی وشیاں ملار بوتگ ایں۔ ھانل! اے زندگی مرگ ءِ امانت اِنت ءُ مردم بھ زانت نہ کنت کہ مرگ کدی کئیت ءُ مارا امباز کنت۔گھتر ھمیش اِنت کہ من ءُ تو پہ زمین ءَ کربانی بہ دے این، وت ءَ مرگ ءِ امباز بہ کن این ءُ پہ دائمی گوں راجی شھیداں ھوار بہ بہ این ءُ نمیران بہ بہ ایں ،گْوستانک ءَ منی ءُ تئی نام گوں زمین ءِ آشکاں ھوار بہ بیت۔

ھانل: مرید! تو راست گْوش ئے ، ارواہ! من ءَ ءُ ترا پہ اے زمین ءَ کربانی دیگی اِنت ءُ من پہ ھرچ وڑیں کربانی ءِ دیگ ءَ ساڑی آں ، بہ یا ھواری ءَ رو ایں۔

مرید: ھو ھانو! بس جوان اِنت گڑا من نوں چہ نیٹورک ءَ در کاھاں کہ موسم ھراب انِت سلامت بات ئے ساہ۔

ھانل : شر جان سلامت بات ئے۔