تو ھما رژنائیں استار ءُ گلاب ئے کہ گام گام ءَ تئی وشبو تالاں بوتگ۔ تو ھما چاگرد سھی کرتگ کہ زمین ءِ مھر چی اِنت۔ مروچی تئی گامانی پشت ءَ چاگرد سھی بوتگ کہ وتن چی ئے ، مئِے دژمن کے اِنت ، ھما چاگرد کہ مدام دژمن ءِ ھم کوپگ بوتگ نیی چہ تئی جھد ءَ پد چک چک زانت کہ مئے دژمن کے اِنت۔تو سھی ئے کہ چہ ترا پد من سک ابتیک آں۔
وھدے کہ تئی ترانگاں کپ آں گڑا ھما لیب جاہ ءِ سر ءَ ایوک ءَ نند آن ءُ ترا یاد کن آں۔انچوش سما بیت کہ تو گْوشگ ءَ ئے لیب بہ کن من ترا چارگ ءَ آں ۔من مدامی تئی ھمرا آں۔
بلے ، نو من لیب نہ کن آں کہ تو گوں من ءَ دست ماں دست نہ ۓ۔ پل جان تو سک گیر پیداک ئِے۔من زان آں تو چوش مدامی منی ھمراہ بہ ئے۔ تو سرپدے پد ءَ ھور بُوتگ۔مستانی ءِ ریک ترا لوٹگ ءَ اِنت۔دیگر ءِ وھد ءَ کہ اھوتی جڈی ءِ تیاب دپ ءَ نند آں ، انچوش گْوش ئے تو گُوں تیاب ءِ چولاں گپ کنگ ءَ ئے ،چار آں بلے تو اد ءَ نہ ئے۔
چہ ترا پد چک چک وتی سرزمین ءَ چک ایت ءُ ھاکاں چم ءِ سرمگ لیک ایت، نو مات ھم وتی گْوانزگی چکاں لیلو دے اَنت ءُ الھاں کن انت :
’’ لیلو لیل بچیگ ءَ
بچیگ منی رد ایت مردے بیت
توپگے دے آن ئِے بڈ ءَ
شھر ءِ لشکر ءِ پروش دنت اِنت
گوں بیت گون مزاریں بچاں
دار ایت دائمی آجنگ ءَ
کُربان بیت نزام ءِ رنگ ءَ ‘‘
پُل جان! چہ تئی روگ ءَ پد تئی چاگرد ءِ مردم سرپد بوت اَنت کہ ما گلام ایں، مئے زمین گلام اِنت۔ھما مردم کہ ناوانندگ ءُ ناسرپد بوتگ اَنت ، مروچی ھما ھم ھاک ءِ وشبواں ھوار بوگ لوٹ اَنت کہ ما وتی سرزمین ءَ آجو بہ کن ایں۔ تو گوں من ھمراہ بہ ئے نزام جان پرچا کہ من انگت تئی ھمراہ نہ دیستگ اَنت۔
