نشہ ءِ برورد | منزور آدل

ھست اَت میتگے ، میتگ ءَ بادشاھے۔ بادشاہ گوں وتی مردماں سکا شر اَت۔ ھر وھد ءَ ھر وڑیں مردمے ءَ کارے کپت ۔ آ بادشاہ ءِ گور ءَ شت ءُ بادشاہ ءَ ھرچ وڑیں وازمندگیں مردمانی کمک کرت۔

بلے بادشاہ ءَ ھرابیں ھیلے ھست اَت ، بادشاہ نشہ ءِ آماچ اَت۔ بلے مردماں پیش ءَ نہ زانتگ اَت کہ بادشاہ نشھی یے ۔ بلے رند ءَ بادشاہ ءِ وزیر بادشاہ ءِ نشہ ءَ سرپد بوت۔ وزیر ءَ بادشاہ ءَ را گْوشت ’’ واجہ بادشاہ تو مئے میتگ ءِ بادشاہ ئے ، تو وت ءَ را چہ اے سلگتیں نشہ ءَ پھریز کہ باند ءَ روچ اے مردم سرپدبہ بہ اَنت، تئی بستار چی بیت؟ ‘‘

بادشاہ ءَ گْوشت کہ ’’ من نشہ ءِ آ وڑا آماچ نہ آں ، من کوشست کن آں کہ نشہءَ یل بہ دے آں، چہ مروچی ءَ پد نشہ من یل کرتگ ، تو ھمے سرپد بہ ئے۔‘‘

بلے روچ پہ روچ بادشاہ گیشتر نشہ ءِ آماچ بیان بوت ءُچہ وتی مردماں شموشت۔ وزیر ءَسکا ءَ باز کوشست کرت بادشاہ چہ نشہ ءَ پھریز بہ بیت بلے بادشاہ روچ پہ روچ گندہ تر بیان بوت۔ بادشاہ ءِ مردم چہ بادشاہ ءَ سدان بوت اَنت۔ وزیر ءَ مردم وتی دست ءَ کنان کرت اَنت ءُ مردم پہ رد دے پد دے ، داشت اَنت۔ بلے لھتے سری ایں مردم ءُ کماش بادشاہ ءِ نشہ ءِ بارہ ءَ سرپد بوت اَنت۔ آیاں ھم چہ وت کوشست کرت کہ بادشاہ چہ اے نشہ ءَ دیر بہ بیت بلے بادشاہ ءَ را وڑ نیست اَت۔ داں جاور چوش بوت اَنت کہ بادشاہ انچیں جاھے اتک ءُ سر بوت کہ میتگ ءِ چک چک بادشاہ ءِ نشہ ءِ بابت ءَ سرپد بوت۔روچ پہ روچ بادشاہ کم منگہ بیان بوت ، داں ایش کہ بادشاہ ءَ را کس ءَ سلام ھم نہ دات۔

یک روچے بادشاہ ءِ وزیر ءَ میتگ ءِ لھتے کماش یکجاہ کرت اَنت ءُ کماشاناں گْوشت کہ مارا بادشاہ دارگ ءُ درمان کنگی اِنت۔ لھتے کماشاں من اِت ءُ لھتیاں گْوشت کہ بادشاہ نوں برباد اِنت ، بادشاہ ءَ را ھچ وڑ نیست، ھمایاں کہ وزیر ءِ گپ من اِت آیاں بادشاہ گپت ، بست ءُ دارگ ءُ درمان ءَ برت۔

چیزے وھد ءَ پد بادشاہ درمان بوت ءُ بادشاہ پد ءَ ھما پیش ءِ بادشاہ بوت۔ لھتے کماشاں گوں وزیر ءَ گْوشت ’’ اے بادشاہ ءَ را وڑ نیست بادشاہ ءِ تھت ءِ سر ءَ تو وت بہ نند ما ترا وتی بادشاہ کن ایں۔‘‘

وزیر ءَ گْوشت ’’بادشاہ اینچو وھد ءَ کہ مئے بادشاہ بوتگ بہ ھل اِت انگت مئے بادشاہ بیت۔ نوں شر بیت وتی بدیں ھیل ءَ یل دنت۔‘‘ لھتے مردماں وزیر ءِ اے کار دوست نہ بوت ، بلے اوپار اش کرت ءُ ھچ اش نہ گْوشت۔

بادشاہ ءِ دارگ ءُ درمان ءَ سالے گْوست بادشاہ ءَ پد ءَ وتی نشہ بندات کرت، بادشاہ ءِ وزیر ءُ داور (کازی /جن) پد ءَ ھشک ءُ ھیران منت اَنت کہ ما بادشاہ ءَ چون بہ کن ایں کہ بادشاہ چہ اے نشہ ءَ بہ رک ایت۔

اے رند ءَ بادشاہ گوں نشہ ءَ ھچ ئیگی نہ اَت۔ پھک ءَ روڑانی سر ءَ کپوک اَت۔ وزیر ءَ پد ءَ بادشاہ چت ءُ برت درمان کرت ءُ آؤرت۔ بلے اے رند ءَ مردماں تچک ءَ تچک بادشاہ ءِ بادشاھی نہ من اِت ءُ گْوشت ’’ اے بادشاہ برباد انت ، اے بادشاہ ءَ را ھچ وڑ نیست اے بادشاہ پد ءَ وتی نشہ ءَ بنا کنت ءُ برباد بیت مارا اے وڑیں بربادیں بادشاہ نہ لوٹ ایت۔‘‘

چہ ھمد ءَ بادشاہ ءِ بادشاھی آسر بوت ، بادشاہ وتی وڑ ءَ ھمے ھلک ءِ تہ ءَ یلہ چر بوت ، نشہ ئِے کرت اے رندی بادشاہ ءِ دلدوستیں سنگت ءُ وزیر ءَ بادشاہ ءَ را دیم پہ دیم ءَ گْوشت ’’ تو برباد ئے ترا ھچ وڑ نیست۔ پہ تو مردم وت ءَ را بزگ مہ کنت ءُ وتی پرارزشتیں وھد ءَ پہ تو زوال مہ کنت۔‘‘