کسے اگاں مھر ءِ بارہ ءَ سرپد بہ بیت کہ مھر چی شے یے گڑا آ الم گوں وتی پرگنجیں سرزمین ءَ بے کِساس مِھر کنت، پرچا کہ زمین وتئی شیدا ءَ بھ بیھال نہ کنت زمین وتی شیدا ءَ چہ ھر شے ءَ گیش دوست دار ایت، زمین وتی پرکیپیں ساھگ ءَ ترا جاہ دانت تئی سینگ ءَ تاھیرے بکش ایت ءُ زمین وتی امبازاں پچ کنت بے کراریں دل کرار گر اَنت، اے وشی گوں زمین ءِ مھراں بندوک اِنت۔
مردم اگاں مھر ءِ ساھگاں زندگی کنت گڑا الم ءَ گوں زمین ءَ بندوک بیت گوں زمین ءَ ھوار بوگ ءِ کِشک چہ مھر ءَ بندات بیت۔ما اگاں بہ زان ایں مھر گوں زند ءَ بندوکیں شے یے ، ھر بنی آدم ءَ گوں چیزے ناں چیزے ءَ مھر ھست، آ مھر ءِ وتی کش ءُ کیساس بہ اَنت مھر گوں کے ءُ کجام شئے ءَ اِنت ، بلے وھدے کہ زمین ءِ مھر ءِ گپ بیت گڑا آ دگہ ھچ بستار نہ دار اَنت۔
زمین ءِ مھر مردم ءَ دیوانگ ءُ شِیدا کنت ، زمین ءِ مھر مردم ءَ گنوک کنت ، زمین ءِ مھر مردم ءَ را لاچار کنت ، زمین ءِ مھر نوکیں پجارے بکش ایت ، زمین ءِ مھر ءَ کچ ءُ شمار نیست زمین انچیں شے یے کہ ترا ھر وھد ءَ ھمے گْوش ایت تو اگاں گوں من مھر کن ئے گڑا منی مھر پہ تو بزیں ساھگے بیت۔ ترا چہ روچ ءِ پیلوشگ ءَ پھریز ایت ، زمین ءِ مھر ترا زندگ بوگ ءِ سکین ءَ دنت ، زمین ءِ مھر زرد ءَ تاھیر دنت ، تو زمین ءِ زیبائی ءَ ھما وھد ءَ دیست کن ئے وھدے ترا گوں زمین ءِ اندر ءِ ھر شے ءُ گوں زمین ءِ سر ءِ ھمک ساھدار ءَ مھر بہ بیت ، چوناھا ترا اگاں گوں زمین ءَ سک باز مھر اِنت، گڑا ترا گوں زمین ءِ سر ءِ ھر ساھدار ءَ الم مھر بیت ۔ گوں آئی ءِ ڈوک ءُ ڈَل، کوہ ءُ کوچگ ءُ ھشکیں داراں ترا مِھر بیت ، پد ءَ زمین چہ ابرمی رنگ ءُ زیبائی ءَ گوں دگہ ڈولیں دْروشمے ءَ سنگار اِتگ، ھر نیمگ ءَ تو چماں شانک دائے چم پہ چارگ ءَ سیر نہ بہ اَنت۔
برے برے من گوں وت ءَ جیڑ آں پہ ھما سنگتاں کہ پہ بلوچ ءِ وشیں باندات ءَ ، پہ وتی ماتیں زمین ءِ پھازگ ءَ وتی زند ءِ ھر وشی نْدر کرتگ اَنت اِش، آ چہ وتی جند ءِ واھشتاں سر گْوستگ اَنت۔ مروچی آ چینچو سکی ءُ سوری گندگ ءَ اَنت ، آ چینچو واری ءُ بزگی گندگ ءَ اَنت، شپ ءُ روچ پہ بلوچ ءِ وشیں باندات ءَ پند برگ ءَ اَنت، آیانی مول ایوک زمین ءُ زمین اِنت آیاناں گوں زمین ءَ مھر اِنت ، وھدے کہ مردم ءَ گوں زمین ءَ مھر بہ بیت ، آئی ءِ درستیں واھشت ھلاس بوان بہ اَنے ءُ ایوک زمین ءِ مِھر پشت کپ ایت، زمین ءِ مھر چہ ھر شے ءَدیم ءَ تر اِنت، زمین ءِ مھر گام پہ گام دیمونی دیگ ءِ سکین ءَ دنت ، زمین ءِ مھر چہ ساہ ءُ سراں سرگوزگ پرمائیت، زمین ءِ مِھر پہ ساہ ءُ سرانی نْدر کنگ ءَ ھل کنت۔
وَھدے کہ راج ءِ بامرد گوں وتی سما ءُ سسا ءَ راجی آجوئی ءِ جنگ ءَ ھمگرنچ بہ اَنت ، گڑا راجی بامرد دلجم بہ اَنت ءُ زان اَنت کہ مئے زند ءُ مرگ گوں ھمے زمین ءِ آجوئی ءِ جنگ ءَ بندوک اِنت، پرچاں کہ اے انچیں جُزے کہ اد ءَ مَرگ ءُ زند ھمراہ اَنت، وھدے کہ ستک ءُ دل اے مھر مردوم ءِ اندر ءَ جاہ بہ کنت گڑا مھر داں زند ءِ گڈی ساھت ءَ تئی ھمراہ اِنت، زمین ءِ مھر ترا مدام چہ گیش ءَ چہ گیش مھکم کنت، زمین ءِ مھر ترا مدام جنگ ءِ سِکین ءَ دنت، ترا مدام گْوش ایت من ءَ بہ بہ پھریز من تئی رژنائیں باندات آن ءُ اے زوراکانی دست ءَ لگتمال آں۔
گوں زمین ءَ مھر کنگی اِنت ءُ وتی زمین چہ زوراکاں آجو کنگی اِنت، مارا گوں زمین ءَ مھر کنگی اِنت بے مھر ءَ کے اِنت کہ وتی ساہ ءُ سراں بکش ایت ءُ تراولیں ساھتانی ھمراہ بیت۔
