پدائی ھمل مومن ءِ چندے یات | مھراب

لھتے انچیں سر بہ اَنت کہ آ بھ شموشگ نہ بہ اَنت پرچا کہ مئے زند ءِ مستریں مڈی وَ ھمے سنگت اَنت کہ ھرچ گم ءُ سکی ءُ وشی درستاں گوں مارا بندوک اَنت بلے چون کن ایں سپرے کہ انچیں ما در چتگ پہ وت ءَ کہ مَرگ دو گام ءِ سر ءَ اوشتاتگ ءُ مئے وش اتک ءَ چاڑکا اِنت ءُ ما پہ ھلو ھالو تچان اِیں پہ مَرگ ءِ امباز ءَ۔

من نوک اوتاگ ءَ شتگ اَت آں چندے ما بیتگ اَت من ءَ بلے تو زان ئے کہ بلوچستان ءِ کوہ ءُ شیپ پر اَنت چہ نرمزاراں ، ما ھر وھد گوں دومی سنگت ءُ کیمپ ءَ ڈیک نہ ور ایں ، برے برے مئے سر کپ ایت دگہ سنگتانی چارگ ءَ رو ایں یا کاری ءَ روگ ءَ بہ ایں گڑا ڈیک ور ایں۔ گڑا یک روچے ھمل جان گوں سنگتے ءَ اتکگ اَت مئے اوتاگ ءَ گڑا مئے سنگتے ءَ آواز دات کہ ’’ امیر او امیر! دو سنگت پیداک اِنت۔‘‘

گُڑا سنگت ءَ پسو دات ’’ کج ءَ ؟ ‘‘

من درائینت ’’ھمیش اِنت جھل ءَ ایر کپتگ اَنت ، دیم پہ اوتاگ ءِ نیمگ ءَ پیداگ اَنت۔‘‘

گُڑا سنگت پاد اتک اَنت ءُ اوشت اَنت داں سنگت اتک اَنت ءُ سر بوت اَنت۔سلام ءُ دْروت کرت ءُ سنگت نشت اَنت۔سنگتے پاد اتک ءُ شُت چاھے پر ئِے کرت۔ کمیں ساھت گْوست من درائینت ’’ سنگت وتی پجار ءَ بہ کن کہ من نوک شمارا گِندگ ءَ آں۔‘‘

گوں نرمیں آواز ءُ بچکندگ ءَ ھمل جان ءَ درائینت ’’ سنگت منی نام کلمیر اِنت ءُ اے سنگت ءِ نام ۔۔۔ اِنت۔‘‘

’’ھاں جْوان اِنت۔۔۔۔‘‘ من ھم وتی پجار کرت۔

داں دیر ءَ ما نشت ، گپ کرت ، پد ءَ چاہ وارت ، مسکرا ءُ کندگ اَت۔ ھمے روچ ءَ مئے اوتاگ سک وش اَت پرچا کہ سنگت وھدے درست یکجاہ بہ اَنت گْوش ئے دل ءَ تاھیرے رس ایت، آ وشی ءَ گوں لبزاں بیت کنت کہ من درشان کرت مہ کن آں بلے تو گْوش ئے اے تاھیر من ءَ بھ نہ رس اتگ۔

ھمل ءَ مارا جُست کرت ’’ شمئے کر ءَ کتاب ھست؟ مارا بہ دے اِت گوں ۔‘‘

من درائینت ’’ سنگت! چہ ترا پھلی لوٹ آں کہ مئے کر ءَ باز کتاب بیتگ بلے انی ھمے ھور اتکگ ما گیگ نہ بیتگ ایں کہ کتاب ءَ بہ کش ایں گڑا درست آپ ءَ برت اَنت ءُ نی ھچی نیست ھمیش اِنت سنگتے وش ءُ سلامتی بیئت گڑا کلوہ کن ایں کار ایت گوں۔‘‘

ھمل جان ءَ گوں کندگاں درائینت ’’ یار کتاب شما آپ ءِ میار کرتگ اَنت ، شمارا شاباش اِنت۔ یار کتاباں کے آپ ءِ دپ ءَ ھیر کنت کتاب مارا چوش چُکانی وڑ ءَ دوست دارگی اَنت پرچا کہ مئے ملمہ کنگ ءِ ھمے یکیں راہ اِنت۔ اے کوہ گر، شیپ ءُ کاھچراں ھمے کتاب اِنت کہ ھمراہ اِنت ءُ منزل ءِ ڈَس ءَ دنت بلے ھیر شمئے نسیب ءَ زاناں نہ بیتگ اَنت۔‘‘

سپر روان اَت ما ھم روان ات ایں گڑا پد ءَ گوں ھمل جان ءَ ما دیر ءَ ڈیک نہ وارت۔وھد انچوش گْوزان اَت ھر سنگتے گوں وتی کار ءُ زمہ واریاں دلگوش اَت، ما برے یک ھند ءُ جاھے ءَ سپر ءَ اَت ایں ، اے کوہ ءُ آ شیپ سپر جزان اَت۔

گُڑا یک روچے پد ءَ من چہ واب ءَ پاد اتک آن ءُ چم ششت اَنت ، دیم پہ دیوان جاہ ءَ راھادگ بوت آں ، چار آں ٹاک ءُ کندگانی بْرمش اِنت۔ من زانت کہ مروچی سنگتے اتکگ کہ درستیں سنگت چوش گل اَنت ءُ ٹاک دیگ ءَ اَنت گڑا من پاد تیز کرت اَنت پہ دیوان جاہ ءَ۔ من دیوان جاہ ءَ سر بوت آں چار آں ھو سنگت اتکگ۔

من سلام ءُ دْروت کرت اَنت ءُ نشت آں، گپ بوت مسکرا بوت۔ھمل جان ھم سنگتانی ھمراہ اَت گُڑا داں دیراں سنگت نشت اَنت، گپ ءُ ھبر ءُ مسکرا، کنت کنوکائی بوت۔گڑا ھمل جان ءَ من ءَ گْوشت ’’سنگت! ترا سگریٹ گوں ؟‘‘

من گْوشت ’’ جی ناں پل ، من سگریٹ نہ کش آں۔‘‘

، ھمل جان ءَ درائینت ’’ جی ھو جگر شر کن ئے سگریٹ مہ کَش پل، گڑا اے روچ چون شت من ءَ ھچ سماہ نہ بوت، داں مگرب ءَ دیوان ھلاس بوت ءُ سنگت راھادگ بوت اَنت، دیم پہ وتی مِنزل ءَ۔‘‘

گُڑا پد ءَ ھمل جان من باز کم دیست یک مگرے ما سپرے ءَ درکپتگ اَت ایں۔ تھار ماھی اَت گڑا مئے گوشاں آواز ے کپت مارا توار جنگ ءَ اَت ما چار اِت کہ بُرز ءِ ڈک ءِ سر ءَ مارا سنگتے گوانک جنگ ءَ اِنت۔ ما راھادگ بوت ایں سنگتانی نیمگ ءَ ۔ما سر بوت ایں ، چار اِت کہ باز سنگت اَنت ءُ ھمل جان ھم گون اِنت ۔ گڑا سلام ءُ دْروت بوت ایں ، نشت ایں ، دیوان کرت۔ گپ ، مسکرا ءُ کندگ شپ مئے ھمد ءَ گْوست ءُ سھب بوت گڑ ا سنگتاں شور کرت کہ مارا در کپگی اِنت ، ما سنگت اجازت کرت اَنت ، ھمل جان ءَ من ءَ کتابے دات، کتاب ءِ نام چیدہ اَت من اے کتاب زرت ءُ راھادگ بوت ایں۔

وھد ءُ موسم گوزان بوت اَنت ما پد ءَ دوچار نہ کپت ایں ، بس برے برے پون ءَ ھال اھوال بوتگ اَت۔برے برے من نہ زانت ھمل کج اِنت ءُ ھمل ءَ نہ زانت من ۔ بلے ھروھد ءَ دل ءَ گْوشت کہ ھر کج ءَ اِنت ، وش ءُ سلامت بات ، بلوچے بات۔

انچوش وھد گْوزان اَت اَنت، 29 جنوری ءَ موبایل ءَ ھالے اتک کہ مچ بولان ءَ بلائیں ارشے بوتگ ءُ جنگ انگت جاری اِنت۔کمو دیر ءَ پد چہ گل ءِ نیمگ ءَ ھال شنگ بوت کہ اے مئے سرمچاریں جند نْدر اَنت۔ سئے گروپ ءِ سرمچاراں مروچی بولان ءَ ارش کرتگ۔ اے آپریشن ءِ نام ’ درہ ء بولان ‘ اِنت، ما ودار ءَ اَت ایں کہ اے وش نسیب کے بہ اَنت کہ وتی گلزمین ءِ سینگ ءَ ، وتی تنگویں ھوناں ریچ اَنت ءُ نمیران بہ اَنت، داں اے جنگ دو روچ ءَ برجاہ بوت ، چہ گل ءِ نیمگ ءَ درشان اتک کہ من اے آپریشن کٹینتگ۔

دو روچ ءَ رند گل ءَ وتی پدائی سنگتانی اکس شنگ کرت اَنت ، گڑا چار آں ھمل جان تو ھم ھوار ئے ، ترا سلام اِنت گوں درسیں شھیداں! تئی رتکگیں ھون ھچ بَر ھشک نہ بہ اَنت داں کہ تئی دیستگیں واب مانا مہ بہ اَنت، راجی شھید نمیران اَنت۔

مرچی تِپلیں ارواھانی ھِیسکار بہ ھل ئے تھنا اَنت
‏باند ءَ ھمل واتر ایت ، تہ شاگ گوں زھماں جلوہ دنت

• ھمل مومن