زْرمبش نبشتانک » ھمل ترا شھیدی مراد بات | سمو

سال دوھزار ھژدہ اِنت ماہ من یات نہ بوگ اِنت روچ چارشمبے اَت۔ساھت سھب ءِ نوہ نیم اَت من ءُ دگہ سنگتے جیمڑی ءَ روگ ءَ اَت ایں۔ پانوان ءَ واھد چار راہ ءَ سر اَت ایں کہ دگہ سھرچکیں ورنایے سیکل ءَ سوار اَت ءُ چہ پانوان ءَ در اتکگ ءُ دیم پہ جیمڑی ءَ روگ ءَ اَت،
ھمداں ما دوچار بوت ایں۔

دْروت ءُ دْراھبات ءَ پد منی سنگت ءَ منی نیمگ ءَ دست شھار دات ءُ گْوشت : ’’ اے تئی گنگل اِنت ، شائر ے۔‘‘

آئی ءَ سر سرینت ءُ بچکند اِت :’’ چون ئے اڑے مئے شائر ؟ ‘‘

’’ وش آں ۔‘‘ من پسو دات۔

پدا ما دوئیناں کمیں بچکند اِت، پد ءَ منی سنگت ءَ گوں من گْوشت : ’’ اے ھمل اِنت ،ھمل مومن۔‘‘ ھمل ءِ نام من پیسر ءَ اش کرتگ اَت بلے نہ دیستگ اَت۔

من گْوشت :’’ھاں بلے۔۔۔ ‘‘

پد ءَ من دیم گوں ھمل ءَ کرت ءُ گوشت : ’’ ھمل تو ئے ، ھاں؟‘‘

آئی ءِ سر جھل اَت ءُ سیکل ءِ ٹانکی ءَ چونڈگ ءَ اَت : ’’ھو ۔‘‘

چہ ھمے روچ ءَ پد من ءُ ھمل ءِ پجاروک بوت ایں، پد ءَ ھر وھد ءَ کہ من پانوان ءَ شت آں ، گڑا ھمل ءِ دکان ءَ شت آں … ھمل بیگاہ ءَ مدام دکان ءَ نشتگ اَت ، کتاب ئِے ونتگ اَت ، ھمل ءِ دکان ءَ جْوانیں کتاب ایر اَت۔

ھمل بے توار اَت، ایوک جستانی پسو ئِے دات اَنت بلے کتابی سرھالانی سر ءَ مدام جوانیں دانک ئِے گْوشت۔

وھد انچوش روان بوت، چیزے وھد ءَ پد منی سر پانوان ءَ کپت۔بیگاہ ءِ سارتی ءَ من ءَ ھمل ءِ نیاد اومان بوت، من کہ ھمل ءِ دکان شت آں، دکان بند اَت ، دلمانگ اَت آں لوگ ءَ ھمل ءِ جست ءَ کن آں ، من انگت دکان ءِ دپ ءَ اوشتاتگ اَت آں کہ سنگتے اتک : ’’ ھاں اڑے ھالاں دئے تو اد ءَ؟‘‘

’’ من گْوشت گوں ھمل ءَ نیادے کن آں بلے ھمل ءِ مروچی دکان بند اِنت۔‘‘

’’ ھمل ءِ دکان دیر اِنت بند اِنت ھمل ءَ زھر کرتگ ءُ ایران ءَ شتگ۔‘‘ آئی ءَ گْوشتگ۔

’’ زھر ئِے کرتگ چی ءَ ؟ ‘‘

’’ بہ یا رو ایں مول ءَ ، ترا راہ ءَ گپ کن آں۔‘‘ من سنگت سوار کرت سیکل ءَ راھادگ بوت ایں ، دیم پہ مول۔

’’ تو ھمل ءِ ھالاں دے۔‘‘ من پد ءَ گپ بندات کرت۔

’’ ھمل گوں وتی کماش ءَ اڑ اتگ، زھر ئِے کرتگ، باز گْوش ایت سند ءَ باگانی سر ءَ شتگ مزدوری کنگ ءَ اِنت، باز گْوش ایت ایران ءَ شتگ، بلے شتگ ، نی من پکا نے آں کج ءَ اِنت۔‘‘ سنگت ءَ ھمے گپ ، یکشل ءَ جت اَنت۔

’’ گوں کماش ءَ چی ءَ اڑ اتگ ، ھمل چوشیں بچکے نہ بیتگ۔‘‘

’’ من نہ زان آں یار ! بازار ءَ انچوش ھال اِنت۔‘‘ سنگت ءَ گپ دگہ نیمگے ترینت۔

پد ءَ مدتے ءَ پد ھمل ءَ یک روچے من ءَ میسنجر ءَ کلوھے دیم دات ، سلام ءُ دْراھبات ءَ پد من پہ مسکرا گْوشت : ’’ “اڑے کے ئے تو واجہ من ترا پجا نہ یارگ ءَ آں۔‘‘

’’واہ اڑے مروچاں مارا پجا نہ یار ئے۔ ‘‘ ھمل ءَ کندگے راہ دات ءُ نبشتہ کرت۔

’’ ترا کے شموش ایت، اڑے چہ ترا گیش ، پہ تئی کتاباں من ءَ زھیر بیگ ءَ اِنت۔‘‘ من پسو دات بلے ھمل چہ لین ءَ در اتکگ اَت ، ھمل ءَ منی کلوہ نہ چار اِت، من باز وھد ودار کرت بلے ھمل لین ءَ نے اتک، دنیگت منی کلوہ ھما ھساب ءَ ایر اِنت۔

پد ءَ جنوری ءِ بیست ءُ نو ءَ ھمل ءِ کتاب (اشکدیں واھشت) ءِ شنگ بوگ ءِ ھال من ءَ سر بوت۔ من لوٹ اِت کہ ھمل ءَ مراد بات بہ گْوش آں بلے ھمل لین ءَ نہ اَت۔

پدا پروری ءِ سے ءَ من گوادر ءَ اَت آں ، من گوں سنگتے ءَ راھوت کرت ، کتاب من ءَ دست کپت۔ من زرت ھمے بیگاہ ءَ میتگ ءَ اتک ءُ یکیں جاگہ ءَ نشت ءُ ھمل ءِ اشکندیں واھشت ونت، کسانیں گدارکے ، بلے باز جوان نبشتہ ئِے کرتگ۔

پد ءَ من گوں گوانکو ءَ دلگوش بوت آں، اکسے منی دیم ءَ گْوست کہ نبشتہ اَت : ’’درہ ء بولان ءِ پدائی ھمل مومن پنام ءِ کلمیر۔‘‘

دل ءَ آھے در اتک ءُ من و یکبرے اجکہ بوت آں بلے پد ءَ جیڑ اِت کہ ھمل ھمک اھد ءَ نمیران بہ اَنت۔ بلوچستان ءَ گْوش ئے کہ ھمل ء جیھند دو بر زندگ بیتگ اَت بلے اے بری ھمل ءَ سنگر مٹینتگ اَت۔ ھمل ء جیھند ءَ ماں نیلبومیں زر ءَ گوں پرنگاں جنگ دات ءُ وتی نام پہ مدامی نمیران کرت۔ ھمل ء گْراناز ءَ ماں بولان ءِ سرمگیں کوھاں سوبمندیں جنگے ءَ پد وت ءَ پدائی کرت۔ ھمل ءَ پہ مدامی وتی نام ماں گْوستانک ءَ نگار اِت، چار پروری ءِ بیگاہ ءَ ھمل وتی میتگ ءَ ھاک ءِ میار کنگ بوت۔

ھمل جوانیں شائرے اَت، نبشتہ کارے اَت، مھروانیں سنگتے اَت۔

بلے نو ھمل مومن نہ اَت ، ھمل پدائی اَت ھر کج ءَ ھمل ءِ کسہ اَت، ھرکس ھمل ءَ ساڑایگ ءَ اَت۔

کول ء گل بلوچ ءِ ’’ ھمل شت انچوش کہ کس سھی نہ بوت، بلے ھمل اتک انچوش کہ درائیں بلوچستان سھی بوت۔‘‘

ھمل ترا گوں ھمراھاں شھیدی مراد بات۔