من مدام جیڑ آں کہ جمار ءِ وڑ وڑیں تھر اَنت، ما نہ زان ایں کہ کجام جمار ءَ نشتگ ایں، جمار ءَ ھم چر ایشی ءَ گیشتر ھچ نہ بیت ھمینچو زوراکی پاکستان ءِ زوراکیں لشکر گوں ما کنگ ءَ اِنت۔ مردمان ءَ جمار ءِ ودار و الم بیت پرچا کہ چہ اے گم ءُ زوراکی ءَ جان وَ رک ایت۔وتیگانی درد راستی ءَ چہ مرگ ءُ جمار ءَ کم نہ اِنت، مرگ وَ یک برے کئیت بلے گوں ھمے گم ءَ ھمک روچ مردم ھزار بر ءَ مرگ ءَ اِنت ، زوراکی وتی گڈی سیمسراں رس اتگ۔
اینچو زوراکی کس ھم سگ اِت نہ کنت۔مردم وتیگانی کنٹاں چوں چست کن اَنت ءُ چہ پیم گوں ھمے گم ءَ سرجمیں زند ءَ گوازین اَنت، من چوشیں مزنیں نبشتہ کارے وَ نہ آں بلے ھمے گال ونت اَنت۔آوان ءَ اے درد ءِ سما وَ الم بیت کہ چہ ھمے درد ءَ گْوستگ ءُ اد ءَ سر اَنت ۔ آوان ءَ سما ھست کہ آواں وتیگانی رتکگیں ھون دیستگ اَنت، آواں کنٹ کوپگ ءَ کرتگ اَنت۔ بلوچستان ءِ ھمک کس اے درد ءَ سما کنت پرچا کہ بلوچستان ءِ ھمک کس چہ ھمے درد ءَ گْوزگ ءَ اِنت ۔
بلوچستان ءِ ھمک کس ءَ دیستگ،سگ اتگ ءُ دیمونی داتگ بلے دژمن ءِ دیم ءَ سر جھل نہ کرتگ ءُ چہ دژمن ءَ مھربانی ءِ نہ لوٹ اتگ، آ اینچو ھمت ءُ مارشت وتی تہ ءَ دار اَنت کہ وتی جانانی نْدر کنگ ءَ ھم جاڑی اَنت۔بلوچستان ءِ ھمک مات ءِ سر پہ پھر برزاد اِنت ءُ وتی بچانی شھیدی ءَ پھر بند اَنت ءُ اد ءَ اوشتوک نہ اَنت۔ آ وتی اے دگہ چکاں ھم ھمے راہ ءِ راھیگ کن اَنت، شھید شیھک جان جھد ءِ پڑ ءَ جتائیں جاھے ءِ وھند بوت۔
شھید شیھک جان بے کساس سادگیں تبے ءِ واھند ءُ مھروانے اَت۔شھید شیھک جان ءِ زند ءِ یکیں مول اَت، آ راج ءِ آجوئی اَت۔
شھید ءَ جنگ ءِ گڈی وھد ءَ تامربندی کلوھے دات، آئی ءِ تہ ءَ گوں وتی راھشوناں دست بندی ئِے کرت ءُ گْوشت کہ چوشیں ھچ گامگیج مہ زور اِت کہ چہ آئی ءَ جز تاوانبار بہ بیت ، جز بہ پروش ایت ءُ آجوئی ءِ جنگ اوشت ءِ آماچ بہ بیت۔
دیمتر ءَ آوتی سیادان ءَ کلو دنت کہ شما منی سر ءَ پھر بند اِت پرچا کہ من گوں بے دلی ءَ نہ مرتگ آں، من اگاں بہ مر آں گڑا گوں جوان مردی ءَ مر آں، وتی پدریچ ءَ گْوش ایت چہ من پد دلپروش ءُ لاچار مہ بہ اِت، ھزاراں شیھک زندگ اِنت داں کہ چوشیں جْوان زندگ اَنت، اے راجی آجوئی جز ءَ کس تاوان دات کت نہ کنت، ءُ چشیں ھزاراں سرمچار ھست اَنت کہ دژمن ءِ دیم ءَ چوش کوہ ءَ مک اَنت۔
سوبین ما بہ ایں، پروش دژمن وارت ءُ وتن آجو بیت۔
