ھمّل پہ زمین دیونگ اَت ، پہ راستی ءَ مومنے اَت۔مدام گوں کتاباں سر ءُ چیر اَت۔مدام وتی دکان ءَ نشتگ ءُ کتاب وانگ ءَ اَت۔
بس کتاب ونتگ اَت ئِے گوں کسی کار ءَ کار ئِے نیست اَت۔
چیزے مدت ءَ پد ھمل چہ وتی میتگ ءِ مردمانی گور ءَ گار بوت ، وت ھرکس ابکہ اَت کہ مومن گار اِنت باریں کج ءَ شتگ کس ءَ
سرپدی نیست اَت ابید ھمل جان ءِ مات ءُ پس ءُ مومن جان ءِ وتی نزیکیں سنگتاں۔ھمل چہ وتی ھنکین ءَ بے تواری ءَ درکپت۔
گوں بلوچ راج ءِ آجوئی جز ءَ ھوار بوت ، انچوش وھد روان بوت چیزے ماہ ءَ رند من ھال ءُ اھوال کرت۔ مئے میان ءَ ھال ءُ اِھوال برجاہ اَت، وھد روان اَنت۔یک روچے وت ھال ءُ اھوال ئِے کرت ءُ میتگ ءِ مردمانی جست ئِے کرت : میتگ چون اِنت ؟ ، سنگت چون اَنت ، من گْوشت درس وش اَنت ، ھرکس وتی وڑ ءَ اِنت ءُ گوں وت ءَ دلگوش اِنت۔
من ءَ گْوشت ئِے : من ءَ مروچی پہ وتی بھشتیں پانوان ءَ زھیر بوگ ءَ اِنت پمیشکا ترا جست کنگ ءَ آں۔ ھمے کہ زمستانی شپ بہ اَنت من ءَ سک زھیر کنت ، پہ وتی ھنکین ءَ۔ کسانی ھمے ھنکین ءَ گوزاینت پدءَ گوادر ءِ باتیل ءِ زیبائیں ندارگ اے من ءَ سک گیر کاینت بے کساس۔ پد ءَ وت ءَ دگہ نیمگ ءَ ملمہ کن آں ، وت ءَ شموشکار کن آں۔
پد ءَ گپ گپ ءَ من گْوشت : جگر تئی کتاب کدی شنگ بیت ، گْوشت ئِے پہ چاپ ءَ جریدگ اِنت۔ھمے زیت ءَ شنگ بیت پہ وانگ ءَ ۔
گُڑا ھمے روچ ءَ مومن جان ءِ کتاب چاپ ءُ شنگ بوت ، بیست ءُ نو جنوری ءَ۔
من لوٹ اِت ھمل جان ءَ مبارک بات بہ گْوش آں بلے آئی ءِ نمبر بند اَت۔من پریشان بوت آں کہ سنگت گار اِنت ، نمبر ئِے ھم بند اِنت بلے من اے گپ ءَ زانگ نہ اَت آں کہ ھمل راجی بامرد بوگ ءَ اِنت۔
مبارکی ھمل ءَ سر نہ بوت ، بلے ترا ھمل جان گپے گْوشگ لوٹ آں کہ اے تئی وش بھتی اَت کہ وتی کتاب چہ نمیرانی ءَ پیسر راج ءِ دست دات ءُ پہ وانگ ءَ سر کرت۔ تو وت ءَ پہ زمین ءَ کربان کرت۔
منی واھگ ءُ لوٹ اِنت کہ ھر مات ءَ تئی وڑیں بچ بہ بیت ءُ ھر بچ ءَ چوش مات گْراناز ءَ مات بہ بیت۔ھمل جان نمیران اِنت ، دلانی تہ ءَ مدام زندگ ءُ ابدمان اِنت۔
