زرپھازیں بچانی دیمونیاں ما بہ چار ایں پہ زمین ءَ نْدر بوتگیں درائیں بچ ریھان اَنت ، درس زمین ءِ مرید اَنت پہ وتی ھانل ءَ شیدا اَنت۔ ایوک ءَ ایشانی کارست مٹ بوان اَنت یک چہ یک ءَ زبیا تر بوان اَنت۔ایشانی زیبائی ءِ ساچگ ءَ مئے گور ءَ لبزانی سیاھگ نزو اَنت ، پرچاکہ زیبائیں ندارگ ءِ چارگ ءَ چماں ھمiنچو رژنا تر بہ کن بلے آئی ءِ زبیائی ءِ چارگ ءَ تو سیر نہ کن ئے۔۔۔۔۔ اے کلکشانیں استالانی تہ ءَ تو ھم ھوار ئے من نہ زان آں۔ من وت ءَ وژبھتے سرپد بہ بہ آں یا منی تلے ءِ جنگ اِنت کہ من ءَ گوں چُشیں ھستیاں آشناھی ھست۔۔۔۔۔ بلے منی ھیالانی دنیا ءَ واھگے کپی اِنت کہ من آئی ءِ پیلو کنگ ءَ سرجنان آں۔ ھمے میدان ءَ تو گوں ھمراھاں تو دوچار کپتگ ئے ۔۔ بلے آ وھد ءَ منی ملوری پہ وت لبز شوھازگ ءَ بے سوب اَت کہ من ترا جست بہ کرتیں، (اے واھگانی منزل کجام کشک ءَ پدی بیت ؟) بلے من ترا جست کرت ھم نہ کن آں پرچا کہ گوں تئی گندگ ءَ من وت گڈ ءُ منجے ءَ کپتگ آں۔
گْوش ئے تئی ملوری وت کسہ کنگ ءَ اِنت۔۔۔۔۔۔ دیدگانی تہ ءَ جھلانکی زرے گْورم اِنت۔۔۔۔۔۔ لنٹانی بچکند ترا ساھت ءُ دمان بے تاھیر کنگ ءَ اَنت۔۔۔۔۔ انچوش من اے ھیالاں پدْرہ آں ، گوش ئے اے منی اولی ءُ گڈی ھیال اِنت۔۔۔۔۔ چہ ھیالانی سما کنگ ءَ پد من ترا باز جیڑ آں کہ اے چونیں مانگیش اتگیں کسھے کہ ترا وتی کید ءَ بندیگ ئِے کرتگ۔ باریں آجوئی ءِ واب اِنت اگاں شھیدی ءِ واھگ اِنت؟ مروچی رسانکدر ءَ گوں اکسے ءِ گندگ ءَ ، درائیں جستانی پسو مانا بوت اَنت ۔۔۔۔ ” کہ اے بچانی زند بس زمین اِنت۔‘‘ من ھم وتی ھیالانی راستیں دْروشم ءَ سھرا کنگ ءَ آں کہ ھو زندگی بس زمین اِنت اگاں زمین مہ بوتیں گڑا اے ورنا پہ زمین ءَ پرچا چوش شیدا بوتگ اَت اَنت۔
پد ءَ گْوشت اگاں کسے چوش جند نْدریں کنگرانی وڑ ءَ بزانت کہ منی زند ءِ روچ کجام ساھت ءَ ھلاس بہ اَنت۔ آ ھم انچوش بچکند ایت ؟ بلے منی ھیال ءَ نیست چوشیں دوستدارے کہ وتی مھر ءِ سر ءَ چوش نْدر بہ بیت۔چوش زمین ءِ دلبند ءَ ھزاراں پہ زمین ءَ شیدا بوتگیں دوستدار مارا دست کپ ایت بلے زان ئے اے دابیں گنوک نہ بہ اَنت کہ پہ وتی زند ءَ ھچ وڑیں وشی ءُ واھگ نہ مار اَنت بلے پہ زمین ءِ مھر ءَ درائیں اگبال ءُ ڈبواں مار اَنت ءُ زان اَنت داں ھمینچو وھد ءَ زندگی کرت کن اَنت پہ ھمے زمین ءِ بزگی ءُ واری ءَ کن اَنت داں پہ ھمے زمین ءَ ابدمان بہ بہ اَنت ۔ پمیشکا پہ مھر ءَ دیوانگ بوتگیں مھروان زرپھازیں گنوکاں گْوشگ بیت پرچا کہ داں مردم وتی زندگی ءِ بزانت ءَ مہ زانت گوں دومی ءَ مھر کرت نہ کنت بلے اے ھما مھروان اَنت کہ چہ وت ءَ گیش پہ وتی زمین ءَ جیڑ اَنت۔
اے کارستانی جیڑگ ءَ پد من گْوش آں ھمک بچ ریھان بوت کنت اے ٹاکانی توار کسے ءِ گوشاں بہ کپ ایت گُڑا آ زانت کہ گوں ملکموت ءَ نشتگ گنوکے ٹاک دیان ءَ سراں ندر کنت گڑا الم اے ھمے زمین ءِ مھر ءُ دیوانگانی رتکگیں ھونانی وشبو اَنت پمیشکا ایشانی سر ءَ شیدا بوگ ءُ ایشانی رندگیری کنگ ءَ ھمُک بچ ریھان بیت۔چہ جزگ ءَ ساڑی بوگ ءَ پیش آئی ءَ ھمے وڑیں گنوکانی دیمونی توکل بکش اَنت ءُ پہ جزگ ءَ سکین دے اَنت کہ بہ جز کہ ترا ھم جزگی اِنت۔گڑا پہ زمین ءِ پھریزگ ءَ در کپ اَنت دشمن ءِ بدیں تیراں چوش جند نْدریں ھمبلانی وڑ ءَ گوں سینگ ءِ اسپر ءَ دار اَنت داں ھما وھد ءَ گوں دشمن ءَ دیم پہ دیم بہ اَنت داں کہ سر اِش سجدگ ءَ بہ روت۔ پرچا کہ زمین وتی پسگاں سرجھلی ءَ نہ ھل ایت داں گڈی ساہ ءِ دم کشگ ءَ مات ءِ پر مھریں امباز پچ اَنت پہ وتی مزاریں بچّاں کہ بہ یا اِت منی کنگراں پھریز اِت وتی مات ءَ ، آجو کن اِت اے بدیں سپاھیگانی دیمپان اِنت پمیشکا ھمُک زمین گنوک ریھان بیت۔
دانک بزانت :
*پدْرھگ : گڑگ ، دْرپش کنگ
