آئی ءَ دزموش کنان ءَ منی دست گپت ءُ چک اِت۔اے وھداں آ سلال جان ءِ گماں سک نادْراہ کرتگ اَت۔بلے ھرکس ءَ گْوشت کہ ھبر نہ کنت۔ ناں کہ مردم پجا کار ایت۔بلے اے روچ ءَ گْوش ئے آئی ءَ سلال جان ءِ بو بیتگ اَت۔منی دست داں دیراں آئی ءَ وتی دست ءَ داشت ءُ ھچ نہ گْوشت۔
من ھم مارگ ءَ اَت آں کہ مات نورجان من ءَ دگہ کسے ءِ جست کنگ ءَ اِنت۔من پھمگ ءَ نہ اَت آں۔ اناگاہ ءَ چہ آئی ءِ زبان ءَ ھمے ھبر دراتک۔سلوو ……..من وتی اندر ءَ سک پرشت آں کہ من چی دروگے بہ بند آں۔بلے آئی ءِ کش ءَ نشتگیں گوھار ءَ وتی سر سرینت ءُ من ءَ ھمے اشارہ ئِے دات کہ مہ گْوش ئِے گوں کہ سلال جان چہ امان ءَ واتر اتکگ۔
من ھم دیر ءَ جیڑگ ءَ پد وتی دست آئی ءِ سر ءَ ایرکرت ءُ گْوشت۔ اماں سلال جان انگت ھمود ءَ اِنت من یکجا بیتگ آں وش ءُ سلامت اِنت۔
بلے منی ھبر آئی ءَ باور کنگ ءَ نہ اَت اَنت چی ءَ کہ سلال جان ءَ امان ءِ وھد ءَ ھمک روچ لوگ ءَ پون کرتگ ءُ مات ءِ ھال گپتگ. بلے اے وھداں آئی ءَ سال کبل اَت کہ ھچ ھال اھوال نہ کرتگ ئِے۔
گڑا منی دست ئِے مھر داشتگ اَت کہ بزاں من ءَ سلال جان ءِ راستیں ھال ءَ بہ دنت۔ھدا بہ زانت آئی ءَ شبینگ بیگ ءَ اَت یا من سلال ءِ چہ کسانیءَ ھمراہ بیتگ اَت آں ، ءُ ھمائی ءِ لوگ ءَ رستگ اَت آں پمیشکا من ءَ پجا آورت ئِے ……گڑا من دراجیں گینسارتے کش اِت ءُ آئی ءَ گْوشت کہ ’’ ماتی سلال جان پیداک اِنت۔دیر نہ کنت کہ تئی چارگ ءَ کئیت۔اے ھبر من ھم زانت کہ مات نورجان نوں چہ نپاد ءِ سر ءَ پاد نہ نیئت. بلے منی گوں ھمے ھبر ءِ اش کنگ ءَ آئی ءَ وتی لنٹ پہ بچکندگے زور دات اَنت۔ھمے ھال پہ آئی ءِ نادْراھی ءِ تہ ءَ وش تریں روچ اَت کہ سلال جان پیداک اِنت۔
بلے ماتی من ءَ پھل بہ کن من گوں تو آ روچی اے دروگ بست کہ سلال جان کئیت۔ بلے سلال جان ءَ وتی پیسلہ کرتگ اَت کہ من مات ءِ چارگءَ رو آں۔ نوں تئی ودار ھلاس بوت ءُ سلال جان پہ تو اتک۔گوں ھمے امیت ءَ کہ تو سلال جان ءَ اے دراجیں مدت ءِ سپرانی دوری ءِ جست ءَ کن ئے. تئی دل باز وش بیت کہ سلال جان ءَ ترا نہ دْرو اِت ءُ تئی جاہ ءَ اَتک۔مات ءُ چک گوں زمین ءِ مھروانیں گوانزگ ءَ ھوار چیکو وران اَنت ءُ مات گل ءَ بال اِنت کہ منی سلو پل اتکگ۔مات نورجان ءِ وش بھتی ھمیش اَت کہ سلال جان وتی ورنائی ءَ ماتءِ چارگءَ اتک۔
