پدائی سلال جان ءِ یات ءَ | نبشتہ کار: سازبان

سلو یار! منی کر ءَ لبز نیست کہ من تئی دیمونی ءِ سر ءَ گپ بہ کن آں بس ھمے گْوش آں کہ تو وتی ڈبو پیلو کرت پہ ماتیں گلزمین ءَ۔

سلو یار! تو مارا چورہ کرت، سلو تو چی ءَ اشتاپ کرت ؟ دنیگت ناسو ءِ روگ ءِ درد کم نہ بوتگ اَنت تو شت ئے، یار سلو! تو مارا ابیتک کرت۔سلو مات ءَ سلام کن۔

تو کہ گوں وتی سنگت ناسو ءَ دیوان کن ئے وتی جنگ ءِ کسھاں کار ئے کہ ما چِل ءُ ھشت ادار دژمن چون گٹگیر کرتگ، داں گڈی تیر ءَ جنگ داتگ ، گڑا منی ھال ءَ الم ناسو ءَ بہ دے ءُ بہ گْوش کہ چہ تئی روگ ءَ ناکو پروشتگ ءُ من اوں ناکو تھنا کرتگ!!

سلو یار تو بے وپائی کرت تو من ءَ گْوشت کہ من کا آں وتی مات ءِ چارگ ءَ ، بلے تو نے اتک ئے گپے زان ئے تئی مات تئی روگ ءَ پد کہ تھنا بوت سک ابیتک بوت ، مدام چم ئِے راھاں بوتگ اَنت کہ تو کدین کائے بلے تو دیر کرت گڑا تئی مات ءَ اے دنیا یل کرت۔

چیزے وھد ءَ پد تو پد ءَ ھال کرت کہ من کا آں ، من ترا بار بار جست کرت کہ تو کج ءَ ئے تو لوگ ءَ نہ ئے ، برے تو گْوشت من یک جاھے ءَ شتگ آں ، ادا کار نہ رس اتگ من دگہ جاھے شتگ آں پہ کار ءَ۔

بلے ترا اے گپ ھچ وش نہ بوت کہ من ترا جست کرت کہ کج ءَ ۓ بلے چی کن آں کہ مارا تئی گپ ءُ دیواناں مجبور کرت کہ ترا جست بہ کن آں کہ کج ءَ ۓ زوت بہ یا پرچا کہ بے تو ابیتک آں اے میتگ ویران اَنت!!

سلو ترا دگہ گپے ھال دیگ لوٹ آں ، تئی روگ ءِ ھال تئی گوھاراں سر بیتگ ءُ تئی گوھار تئی سر ءَ پھر کنگ ءَ اَنت کہ تو گوں وتی سنگتاں پہ گلزمین ءَ نْدر بوتگ ئے گوں وتی شھیداں ھوار بوتگ ئے۔

سلو ما ھچ بے ھیال نہ کرتگ کہ چہ اسکول ءَ واترگ ءَ وھدے کہ من ءُ تو پادانی اتک ایں گڑا من ءُ تو راہ ءَ گپ کنان کرت۔ ما مشکرا کرت کہ بلوچستان کدی آزاد بیت ما سیر بہ ایں مردم گاڑی ءِ سر ءَ اسکول ءَ روت ءُ کئیت ۔گڑا تو گْوشت کہ تو لوگ ءَ آرام کن بلوچستان آزاد بیت۔

سلو پھل کن ! کہ من تئی باز گپ نہ پھم اِت ءُ تئی زانگ ءِ من جھد اوں نہ کرت۔سلو ترا یات بیت کہ ترا یک اسکولے ءَ برت اِش ءُ شھید بلند جان اوں ھمود ءَ اَت۔تئی دل ھچ پر نہ اَت۔برے تو انچیں کارے کرت کہ من ءَ بلے چہ اسکول ءَ کش اَنت ۔تو وانگجاہ ءِ دیوالانی سر ءَ نبشتہ کرت بی ایل اے ، بی ایل ایپ زندہ باد ، پاکستان مردہ باد۔

سلو تو زانتگ کہ بلوچ راج ءِ چکچینی بوگ اِنت ءُ بلوچستان ءَ مردمی ساہ ءَ ارزشت نیست ءُ ھما سری روچ ءَ بہ گر داں مروچی بلوچستان ءِ بارہ ءَ ریاست ءِ وڑ ءُ ڈول یک ھساب اَنت ءُ ھرچ وڑیں سرکاری بیت بلے پہ بلوچ ءَ آئی ءِ پالیسی یک اَنت ءُ بلوچستان ءَ کالونی یے جوڑ کرتگ ءُ بلوچ ءِ سرزمین ءِ سر ءَ بلوچ راج ءَ اے اگبال نیست کہ وتی بارو ءَ وت شور بہ کنت۔ اگاں بلوچ راج وتی شوراں وت بہ کنت گڑا پکائیں گپے کہ چہ درساں پیش ھما کار ءَ کنت پہ راج ءَ المی اِنت۔ ’ وتی زبان ءِ دیم ءَ برگ ، وتی زانت ءِ دیم ءَ برگ ، وتی دود ءُ ربیدگ ءِ رکینگ ۔‘ اے ھما وھد ءَ بوت کن اَنت کہ ریاستے تئی بیت بلے بلوچ کہ مروچی اے جاہ ءَ سر اِنت گڑا ایشی ءِ مسترے سبب زورگر اِنت۔

وھدے کہ بلوچ ءَ وتی راج ءِ کسانیں اگبالے ءِ گپ کرتگ، وانگجاہ ءِ ، نادْراھجاہ ءِ ، آپ ءِ ، وتی نان ءِ گڑا بلوچ ءَ تیر وارتگ ءُ کشگ بوتگ۔ مستریں سبب ھمیش اِنت کہ بلوچ زیردست اِنت۔مردمی اگبالاں بہ گر داں سرجمیں زند ءُ زمین ءَ درا ھمے چیردستی ءِ آس ءِ تہ ءَ سوچگ ءَ اَنت۔

مروچی مات ءُ گوھار ءُ ھرچ بلوچ پسگ کہ پاد اتکگ ءُ دنیا ءَ پیش دارگ ءَ اِنت کہ ما زوراکی ءِ بگیر ءَ پاد اتکگ ءُ ھما بلوچ کہ زندانی اَنت یا ھما بلوچ کہ پہ وتی گلزمین ءَ کوھانی تہ ءَ نشتگ ءُ جنگ کنگ ءَ اِنت، آ ناشر نہ اِنت بلکیں آ بلوچ ءِ آجوئی ءِ سپاھیگ اِنت۔ آیاں وتی زند نْدر کرتگ، وتی آسیدگی اشتگ اَنت پہ بلوچ راج ءَ۔ آ پاکستان ءَ گْوشگ ءَ اَنت کہ ما دنیا ءَ پیش دار ایں کہ بلوچ زندگیں راجے ءُ تو من ءَ زیردست داشت نہ کن ئے۔

سلو! من زان آں اے کوہ ءُ زمین ءِ گم گوں اے جنگ ءَ ھوار ترا سک دوست بوتگ اَنت ۔وھدے کہ چہ درساں شموش ئے ءُ وت ءَ جیڑ ئے ، وتی ءُ زمین ءِ مھر ءَ مار ئے ءُ سما کن ئے کہ منی زند بے مول نہ اِنت ءُ تو گل بہ ئے کہ من سکیں شریں راھے در چتگ ءُ کنگریں بچاں گوں ھوار زمین ءِ آجوئی ءِ جنگ ءَ ھوار بوتگ آں۔

اگاں مرگ ھست اِنت گڑا پرچا من پہ وتی راج ءِ آجوئیءَ مہ مر آں؟