مدامی ھمے چن ءُ لانچانی توک ءَ اڑ اتگ اَت کہ من ءَ کنگی اِنت ، باریں چی ءَ دم کنگ ئِے نہ زانتگ اَت۔ پد ءَ وَ ھر کار ءَ اِشتاپی اِنت ، اِشتاپ اِشتاپ ءَ وت ءَ زمین ءِ میار ئِے کرت۔یک روچے من جست گپتگ اَت : ’ اڑے مروچاں تئی شئر گار اَنت۔‘
گْوشت ئِے : ’ شما وَ وت شوکیں شائر اِت ما و بس شمئے وانوک ایں۔‘ پد ءَ وتی شئر ئِے دیم ءِ داتگ اَت۔
سلال ءَ تھنا وتی شائری ءِ توک ءَ زمین ءُ جنگانی کسہ نہ کرتگ اَت ، بلکیں سلال وَ وت سرجمیں جنگولے اَت ، پگرے اَت ۔من زمانگے تھنا زانتگ اَت کہ سلال بس شائرئے ، سلال شوکیں نبشتانک نبیسگ زانت ، ندکارے ، بلے من وَ مروچی سلال ءَ جیڑ آں تہ سما بیت کہ ھو سمین ملنگے اَت ، گنوکویے اَت۔ بلوچستان ءِ شیدائیں گنوکو اَت۔ سلال ءَ ھما کِشک پہ وت گِچین کرت ءُ وت ءَ ابدمان کرت کہ پدائی نوتک جان ءُ سنگتاں کشّ اِتگ اَت۔ ھما کِشک کہ کماش اسلم جان ءَ پہ بلوچ ءِ آجوئی ءَ مارا پیش داشتگ۔
چوناھاں اگاں مھر ءِ گپ بہ بیت تہ مردم زانت کہ مِھر مردم ءَ زندگ کنت پد ءَ مھر وَ مات ئیگ اِنت کہ ساہ ءَ سرگْوز ایت۔ مات ، مروچی من پہ شانے ترا گْوش آں کہ سلال جان ءَ تئی دامن ءَ وت ءَ ندریگ کرت ، ھما بچ کہ تو رودینتگ اَت ،مروچی بولان ءِ سبزاوگیں کوھاں شاتکامی ءِ جار ئِے جتگ۔
مروچی بولان وتی سالونکاں پہ پھر نازینگ ءَ اِنت پہ پھر بانور اِنت ، ھما سراں کہ وت ءَ چوش کوہ ءَ مھکم کرتگ ھمایاں گوں وتی جان ءِ ھونانی روانی ءَ زمین نمبین کرت۔دژمن ھما اِنت کہ گوں تو دیم پہ دیم مِڑگ ءَ ساڑی بہ بیت بلے مئے دژمن وَ چہ ترس ءَ نہ زانت من کجام ھونڈ ءَ سر ءَ چیر بہ دے آں۔
منا سلال ءِ ھما گڈی ساھتانی گپ گیر پیداک اَنت کہ کند اِت ءُ گْوشت ئے : ’ دژمن وَ دراھگ ءَ نہ اِنت سر ءَ چست بہ کنت لانچر ءُ دہ شیکا ایر اَنت۔‘ پد ءَ کندگے جت ئِے ءُ جنگ ءَ گلاش بوت۔
ھو اڑے سمین پل ھمے ساھتاں کہ شما بولان ءِ گلیں دلبند وتی انگراں کرتگ اَت من سک گل اَت آن ءُ من ءَ ھما درستیں ساھت گیر اَت آں کہ من ھما زمانگ ءَ کہ زندانی کنگ بیتگ اَت آں، ایشاں من ءَ سک جتگ اَت۔ گندئے من گوں تو کسہ کرتگ اَت اَنت ، تو مدام گْوشتگ اَت : ’ ایشاں جنوک ھست دل ءَ مہ ور ۔‘
بلے من نہ زانگ ءَ اَت آں کہ ھمے جنوکانی میان ءَ تو ھوار ئے ، من ءَ اینچو اوں گمان نہ بوتگ اَت کہ تو وتی زمین ءِ ھمک زوراکیانی ھساب ءَ یک یک ءَ چہ دژمنءَ گِرگ ءَ ئے۔من وَ پھر بند آں کہ مارا انچیں اِشکے بوتگ کہ پہ ایشی ءَ زندان ءُ ھون ءُ جان اوں جریدگ اَنت ، اِشک بہ بیت گڑا تئی وڑ ءَ ارواہ ، کہ زمین اوں مروچی گواھی دیگ ءَ اِنت کہ منی سلالو ئیں شیدا پہ من چوں گنوک اَت اڑے بولان ءَ دژمن ئِے، چوں رسوا کرت ، چوش گڑا ؟
کربان منی ند وَ نزور اِنت پہ تئی توکل ءُ ھمت ءَ ھمینچو نبشتہ بہ بیت کم اِنت۔ بلے تئی کشک ءَ ورنا مھکمی ءَ روان اَنت پد ءَ ایش اِنت ھما واب کہ شما کلیں شھیداں دیستگ اَت، بلوچستان ءِ آجوئی ھم وتی گڈی سیمسران اِنت۔ بس مردم ءَ جزگ ءِ ھاٹیگ لوٹ ایت۔مروچی ھرچ زوراکیانی ھساب یک یک تو گپتگ پمیشکا بولان تئی چھرگ ءَ جَنت ، تو پہ مات ءَ ھمک وشی ببا داتگ اَت تہ مردم سما کنت کہ مات ءِ ھک ادا بوتگ ءُ پد ءَ تو وتی ھک انچیں وڑے ادا کرتگ کہ داں وتی ھپت پشت ءَ کول کماش ئیگ ءَ گیرار ایت کہ : ’ سلال ءَ سرین پروش کرتگ زوراک۔‘
انگت تئی جتگیں تیرانی بو ماں کوھسراں شنگ اِنت ءُ بلوچستان ءِ ھرچ کنڈ ءَ چوش پل ءَ ردان اِنت۔جزم آں کہ ھمے پل وتن ءَ گل ءُ گلزار کن اَنت ءُ پد ءَ منزل ءِ گڈ سر ءَ گوں ترا ڈیک ور اَنت تہ پش کپتگیں کِسوھاں کار اَنت۔
پِدا بوتگ ئے پہ زمین ءِ نگرھیں ھاک ءَ، پدائی تئی پدا بوتگیں جان ءَ پگرے رودینتگ ، ما کل ھمے پگر ءِ واھند این ءُ راھی ایں ، شھیدی ترا مراد ساہ ، ءُ بلوچستان ءِ ھر بچ چوش تئی وڑ ءَ پہ زمین ءَ گَنوک بات، ھوار ایں۔
