زھیروکے پہ سرمچاریں بالی ءَ | زینل

بالی دو سال سرجم بوت ترا زھیر نہ کنت پہ من ؟ ترا پہ وتی اے کوہ ءِ سرمچنڈیں سنگتاں زھیر نہ کنت ؟ ترا پہ اے لگوریں دژمن ءِ آسیگ کنگ ءَ زھیر نہ کنت ؟ تئی ھما تپنگ کہ تو ٹک تیر کرتگ آ انگت وداریگ اِنت۔بالی چو منی وڑیں چنت بانوری واب ءُ واھشت اَنت کہ پہ تو زھیریگ اَنت باریں دگہ چنت آجزیں واھگ اَنت کہ تئی لوٹوک اَنت چندے ناسرجم بوتگیں واب اَنت کہ پہ تو مانا کنگ ءَ پشت کپتگ اَنت لھتیں جنگانی داستان اَنت کہ ھلیگ اَنت چیزے شیئری بند اَنت کہ تئی کرار ءِ ساچگ ءَ اوشتوک اَنت ماتی لیلو ءَ اَنت پہ تو دپگال کنگ ءَ ارسانی ھوٹ اَنت گوھاری امیتے کہ پہ سمبھگ ءَ نیم بندگ اِنت تئی ھمراھانی کش ءَ تئی جاہ راھی اِنت پہ تو۔۔۔۔۔ اے درست شموشتگ اَنت تو ؟

من کدی جیڑہ آں کہ تو امروز ءَ پہ ما ودی نہ بوتگ ئے تئی لوٹ ءُ تماھانی تہ ءَ بس یکیں واھشت بوتگ کہ زندگ بہ بہ ئے پہ زمین ، بہ مر پہ زمین______ پد ءَ من جیڑ اِت کہ تو گڑا پرچا مارا انچو ناسگوکیں یات بکش اِتگ ، چنچو سال وھد ءُ موسم پدی بہ اَنت تئی یات نوکتر بہ اَنت بلے کْوھنی ءِ نام ءَ نہ زان اَنت ۔

من مروچی تئی یاتانی در ءَ پہ وت بنداں بلے تو زان ئے کہ اے و نہ بوتگیں گپے بیت یات چون دارگ بہ اَنت۔ پد ءَ نمیرانیں کارستے ءِ یات کہ وھدے ھمک سال ھمے ماہ ءُ روچاں کیئت گڑا درستاں پیش من ءَ ھمے تاھیر بکش اتگیں نمیرانیں ساہ گوش ایت : ’’ من ءَ مروچی سال سرجم بوتگ تو پہ منی سال ءِ سرجم بوگ ءَ چی تیاری کرتگ ؟ ‘‘

گُڑا من اے دمان ءَ گنگ بہ آن ءُ دل ءَ گْوش آں کہ من ترا بے ھیال کنگ ءِ جھد کرتگ من کجام دپ ءَ ترا گْوشت کن آں کہ تو نو منی یاتانی در ءَ دمانے گندگ مہ بہ ئے۔

پرچاکہ تئی بے ھیال کنگ پہ من مزنیں نزوری یے ، تو رژنائیں کندیلے ئے تئی درپشناکیں شھم چہ دور دور ءَ گندگ بہ اَنت۔ تئی کسہ ءُ کراد گْوستانک ءِ تاکانی سر ءَ سھرا اَنت من ترا چون شموشت کن آں کہ تو تھنا پہ من ءَ پشت کپتگیں یاتے ءُ ھستی یے نہ ئے ۔ سرجمیں راج ءُ ملکے ءِ تو۔ آسودگیں باندات ئے۔تو نہ رپتگ ئے بلکیں اچ منی چماں گستا ءُ زندگ بوتگ ئے ۔۔۔۔ ھمک مردم ءِ دلانی تہ ءَ بادشاھی کنگ ءَ ئے۔اے تئی زندگ بوگ ءِ مستریں نشانی اِنت من مروچی چار دانک پہ تو رند گ ءَ آں۔ اے ھم تئی بکش اتگیں یاتانی برورد اِنت گُڑا ترا من چون گْوش آں تو بے وپا بوتگ ئے پہ من ءَ نہ جل اِتگ ئے ، تئی نہ جل ءُ داتگیں دیمونی منی زندگی اِنت تئی یاتانی شپ پہ من نوکیں سھبے ءُ بانوری واھگے، بالی۔

پہ مُرتگیں ارواہ ءِ درپشوکیں بام ءَ زر ایت
پہ کُشتگیں بالاچاں دگہ ساھے زر ایت
پہ واھگانی منزل ءَ دل پد ءَ اومان کنت
پہ گُلزمین ءِ آجوئی ءَ ورنایے مر ایت

زینل

پہ زمین ءَ زیبا بوتگیں سر لبزانی مھتاج نہ بہ اَنت بلے یاتانی رودپتر وھدے کہ جبین ءَ شنگ ءُ تالان بیت گڑا گیمرتگیں زھیر جھ جنت پہ وت کسہ نبیس ایت۔ ھمے کسھانی تہ ءَ تو چو نوک مھر کنوکیں مھروانے ءَ چمانی دیم ءَ سھرا بہ ئے۔ تئی بچکند چو بانوری بو ءُ دناں آتار بہ اَنت۔ تئی شیرکنیں یات چو ماتی لیلو ءَ تاھیر بکش اَنت بلے من مروچی تئی ھما گْوستانک ءَ نبشتہ کنگ لوٹ آں کہ تو منی پاکیں دامن ءَ بستگ۔

زمین ءِ مھر ھم اجبیں مھرے پرچاکہ ھما سری روچ ءَ من ترا دیستگ من ءَ کدی اے گمان نہ بوتگ کہ تو بالاچے بہ ئے۔پہ دشمن ءَ کھرے بہ ئے ءُ آئی ءِ گٹ ءَ کپ ئے۔ چوش جنگول ءُ مھروانیں سپاھگے بہ ئے پہ وتی راج ءَ ۔زمین ءِ اِشک ءَ مریدے بہ ئے ءُ زمین ءِ ھمک چیھانٹ ترا چو بدانی گْوشتانک ءَ تور اَنت۔ بدوانی پلیتیں پاد ترا زمین ءِ پاکیں دامن ءَ ایر کنگ ءَ دل نہ بہ اَنت۔ من نہ زانتگ اَت کہ اے راج ءِ بزگی ءُ اے دگانی سر ءَ کپتگیں مات ءُ گوھارانی ارس ترا شدیگیں سرمچنڈیں کن اَنت۔ شپ ءَ تل پچیں آزمانے ءِ چیر ءَ گوں کھریں شپاں ھما بیمناک ءُ تھاریں کوھانی تہ ءَ گوازین ئے ۔ ھما رسترانی جنگل ءَ کہ نا شریں وردن ءُ وراک ھست نا آپی کانیگ ءُ سارتیں گوات۔

بلے اِشک ءِ واھند ءَ پہ وتی مھروان ءَ ھرجاہ چوش بھشت ءَ سما بیت انچوش کہ ترا پہ زمین ءِ اِشک ءَ ھچ وڑیں سکی ءُ دلسیاھی سما نہ بوتگ تو انچوش گل ءَ بال بوتگ ئے انچوش کہ چاردہ سالی جنکے ءِ ھبربندی بہ بیت۔ من ءَ اے شبینگ نہ بوتگ اَت کہ تو ھم اے گْوستانک ءِ تاکانی زیبائی بہ ئے وتی کسھاں اھد ءِ دلبند ءَ زندگ کن ئے ۔ اے زمین ءِ مھر ءَ ترا انچیں رژنائیں زندمانے بکش اِتگ ءَ کہ کم وھد ءَ تو سرجمیں اھدے وتی نام ءَ کرت ءُ رپت ئے۔ نو اگاں من ترا پھمگ بہ لوٹ آں گڑا اے گیدی ءِ ھمک گس ءَ من ءَ تئی ساچ اتگیں ھیال ءُ روکیں کندیلے مانا دنت نو من زان آں کہ بچ پہ ودی بوگ ءَ بالاچ نہ بہ اَنت بچاں بالاچانی رتکگیں ھون ءُ زمین ءِ درد ءُ مھر بالاچ کن اَنت۔ تو ھم مروچی ھمایانی رم ءَ ھوار ئے کہ اے گیدی ءِ ھمک زندگ کنوک پسگ وت ءَ چو تئی وڑ ءَ نامدار ءُ مزن شان کنگ لوٹ ایت۔پمیشکا تو پہ منی واھگاں نہ جیڑ اتگ بلکیں پہ منی زندمان ءِ وشیاں وت ءَ نْدر کرتگ۔ پمیشکابالی ! من مڑاھے وتی سر ءَ برز کن آں ترا یات کن آں کہ بالی زندگ اِنت بالی نہ مرتگ بس پہ زمین ابدمان بوتگ۔