نبشتہ کار: بابُل لتیپ
درد ءُ تورشت، یات ءُ گیراں آس اِتگ
زندگی! زند ءِ وداراں آس اِتگ
وھد ءُ موسم ، درد ءُ ھوشام، ودار ءِ شِنگ اِتگیں آس ءُ دْرانڈیھ ءِ رمیزیں ھیالاں جسدی دْروشم ءَ تھانگ ءَ کْواپگ کُتگ اَت، بلے لیکوی بالاد گیش توانمند ءُ چاڑکّہ اَت۔ جُنزگ ءِ ھاٹیگ چو سیائجی ءَ مھکم ءُ گیشکور ءِ ھار ءَ ملّان ءَ اَت۔ دْرانڈیھ ءَ دُژمن ءَ وتی رِپک ءُ پندل، زوراکی ءِ ھر رنگیں سیمسر چکّاس اِت اَنت، بلے بے سوب بوت۔ پرچا کہ آھنیں بالاد پہ آس ءِ گپگپ ءَ آپ نہ بیت، بلکیں گیش پیچ وارت ءُ تمرد بیت۔
ھو! ھمبلیں شوکت ھمے چکّاسانی دیمپانیں مساپِرے اَت ، آئی ءَ ھر ھمُک چکّاس گوں سبر ءُ اُوپار ءَ آسر کُرت اَنت۔ آ سوگہ ءُ کواسیں سرے اَت ، پمیشکا آئی ھر جیڑہ ءُ جنجال پہ بچکند گیگ ءُ گْوم کُرت اَنت۔ ھمے زانت ءُ داناکی ءِ برورد ءَ آ مدام راجی کاراں گلائیش اَت ، چونیں کہ اڑاندے رھسراں میلانک بوت آئی بگیر ءَ گھگیری یے کُرت ءُ راستی ءِ جارے پرّینت۔ ھمے راستی ءِ پُژدر ءَ زندمان ءِ ھر گام ءَ سکّی ءُ سوریانی دیمپان اَت ، بلے گوں آشوبی ئیں بالاد ءَ ھر سکّی ءُ سوری پہ آئی ءَ پنت ءُ درونت بوت اَنت۔
اولی رند ءَ کہ مئے روانک ءِ سر ءَ تیرگْواری کنگ بوت ، گُڑا چہ کیچ دمگ ءِ نیمگ ءَ بیانے شِنگ کنگ بوت ءُ ھمے تیرگْواری کنوکیں مردکار مرچی باندا ریاست ءِ جوڑ کُرتگیں کُشندہ ٹولی ءِ بھر ءُ راجی جُنز ءِ بگیر ءَ سلاہ بند اِنت۔ اے وھد ءَ کیچ دمگ ءِ کارمستِر سنگت شوکت بلیدی اَت ، پد ءَ کہ ما دو ھزار دہ ءِ سیشن ءَ ڈیک وارت آ پارٹی ءِ بُنجاھی کمیٹّی ءِ باسک گچین بوت۔ اے سپر برجاہ اَت ، دو ھزار چاردہ ءَ یک رندے پد ءَ بُنجاھی کمیٹی ءِ باسک گچین بوت ، بلے منی ءُ آئی ھال اھوال کزا کزا پہ کارے ءَ بوت۔ برے آئی ءِ جند ءَ کارے کپت ، برے ڈاکٹریں منّان ءَ گْوشت کہ شوکت بلیدی ءِ ھالے بہ گِر کہ پِلاں کار چون کُتگ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
وھد دیم ءَ جُنزان اَت ، دو ھزار ھژدہ ءَ منی ءُ آئی ھال اھوال یکشلی ءَ بندات بوت ، پارٹی کاراں ابید سنگر ءِ بازیں کارانی باروا من ءُ آئی ھال اھوال کت۔ اے سپر برجاہ اَت، شوکت ءَ نادْراھی ءِ ھم زنگ جتگ اَت ، بلے اے گُمان نہ اَت کہ چو زوت مارا یل کنت ءُ وتی ابدی جاہ ءَ روت۔ ما سَے سنگت نندوک ءُ ھرکس وتی موبائل ءَ گوں گلائیش اِت اِیں کہ ناگت ءَ سنگت ءَ درائینت ءُ گْوشت “سنگت شوکت بلیدی بیران بوتگ” ، بلے اے ھبر شِنگ ءُ تالان نہ اَت۔ ما کہ اے ھبر اِش کُت، سکا باز کُھت ءُ ارمانی بوت اِیں، بلے منی ھیال ءُ مجگ ءَ شوکتیں بلیدی چو لیکّھی تامرے ءَ وتی شیشاریں ندارگ ءُ کارِستاں ساٹان ءُ سھرا کنگ ءَ اَت۔ ھما کاروان ءِ کہ ما مساپر ءُ ھما کاراں گوں یکے دومی ءَ ھمکار بوتگ اِیں، آ گْوست چو زِبریں رودپترے ءَ تاک تاک بْوان اَت۔
ھمک تاک گوں پنت ءُ زانت بکشوکیں درونتے ءَ گُمان ءِ آپریچ ءَ مداں مدان ءَ سرجمیں بالاد ءَ ایرکپان ءُ جیڑگانی آسدان ءَ کُٹینگ ءَ اَت۔ چہ جیڑگانی آسدان ءِ کُٹینگ ءَ پد برے شوکت ءِ شیرکِنیں ٹھک ءُ کوکریں کندگ بُجان اِتاں ءُ برے پہ برنامگے ءَ ھلوتانی گُبار، برے گْوشگ ءَ اَت کہ تو کماش (ڈاکٹر اللہ نزر) ءِ شَیر ریکارڈ کُرتگ اَنت یا نہ ، برے گْوشگ اَت کہ تو واجہ شے ءِ کتاب ءِ ھالاں دے۔۔۔۔۔۔۔۔
ما ھرروچ نوکیں بُنگپّے ءِ سر ءَ گپّ ءُ تْران ءَ اِت اِیں۔ اے سپر ءِ مْیان ءَ شوکتیں بلیدی جھد ءِ بے توار ءُ چیدگیں کارِستے اَت۔ چہ نام ءُ نامداری ءَ بُرز جُھد ءُ جپّا ءِ منّوگِریں جھدکارے اَت ، ھر جکانسری ءِ پُژدر ءَ گوں راجی جُنز ءِ نِگاہ ءَ چارگ ءَ اَت ، پمیشکا آئی جُھدانی مُزّ ءُ شرپ راجی جُنز ءِ دیمروئی اَت۔ آ مدام کار ءَ اَت، چی ءَ کہ آئی وتی زندمان گل ءِ امانت زانت ءُ راجی ڈُبّہ ءِ پیلو کنگ ءَ مدام ساجو ءُ چاڑکّہ اَت۔
شوکتیں بلیدی!
وھدے تئی بیرانی ءِ ناوشیں ھال منی گُوشاں کپت، گُڑا چہ بازیں جیڑگ ءُ ارمانی بوَگ ءَ پد چہ زُبان ءَ در اتک ھو اَڑے شوکت! تو اُوں نمیران بوت ئِے ، بلے جزماں کہ تئی سنگر ابیتک نہ بیت۔ تئی سنگر ءَ نِندوکیں سپاھی داں دم کشّ اِیت ، اے گْرانیں بار ءَ کوپگ ءَ کنت ءُ دیم پہ منزل ءِ پاند ءَ جُنز اِیت۔ آ شیوار ءُ سرپد اِنت کہ منی ساسار ءِ بُندر کجام اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
چرے جیڑگ ءُ ھیال ءِ مانگیشگ ءَ پد تئی جھد ءُ جپّاھانی مُروارد ءُ مُھرگیں لڑ منی چمّانی دیم ءَ شِنگ اِتگ اَت ءُ من ترا جیڑگ ءَ اِت آں۔ ترا کہ جیڑگ ءَ اِت آں زیبائیں بلیدہ ءِ پیشانی ءَ مِیناز چو نتّہ ءُ ٹِکّ ءَ دْرپشگ ءَ اَت۔ ھما میتگ ءُ دوار کہ تو وتی کسانی ءُ ورناھی ءِ مزنیں بھرے گْوازینتگ، ھما بُندر ءُ ھنکین تو پہ راجی کارانی دیم ءَ برّگ ءَ چہ سالاں یلہ داتگ ءُ دْرانڈیھ بوتگ اِت ئِے۔
شوکتیں بلیدی!
من اے گپّ ءَ پہ سدک گْوشاں کہ تو دْرانڈیھی پہ وتی زِرد ءِ واھگانی پیلو کنگ ءَ بُندر نہ کُتگ اَت ، بلکیں تو پہ پارٹی ءِ کارانی دیمروئی ءُ راجی ڈُبّہ ءُ زمہ واری ءِ پیلو کنگ ءَ بُندر کُتگ اَت۔ من ءَ گیر اِنت کہ تو یک رندے کندگ کندگ ءِ تہ ءَ پہ ارمانی گْوشت: ” بابُل جان! اے دل برے برے ھُلّ کنت کہ من وتی ھند ءُ میتگ ءِ کوہ ءُ مچکدگاں بوتین آں ، بلے مئے پاداں پارٹی ءِ اِشکیل اِنت ،ھاھاھاھاھاھا۔ اے پارٹی ءِ داتگیں زمہ واری اِنت کہ ما وتی زِرد ءِ توامیں واھگ ءُ واھشت کشتگ اَنت، پہ راستی ماتیں ھاک ءُ باگیں بلیدہ ءَ چہ سِدگ ءُ گِستا بوَگ پمّن سکا گْران اِنت ، ھاھاھاھاھاھا۔ ءُ برے برے شھید اِلتاپ جان ءِ کبر ءُ ایدگہ ھمبلانی کُربانی کہ منی دیم ءَ کاینت ءُ اُوشت اَنت، اے دْرانڈیھی ھم من ءَ کرار بکش اِیت، پرچا کہ سما کناں من مُپت ءَ دْرانڈیھ نہ آں ، منی دْرانڈیھی پہ راجی آجوئی ءَ اِنت ، گُڑا اے ساھت ءَ من پد ءَ شوکت باں ءُ دْرنڈیھ پمّن ءَ بلیدہ بیت ، ھاھاھاھاھا۔”
شوکتیں بلیدی!
اے ساھت ءَ کہ تو کند اِت اِتگ ، پہ راستی من تئی کندگ ءُ ٹھکانی تہ ءَ ھزاراں درد ءُ اندوہ مار اِتگ۔ پرچا کہ چو تئی داب ءَ دْرانڈیھ بوَگ ھر بنی آدم ءِ کار نہ اِنت، اگاں کسے پہ پارٹی ءُ راجی آجوئی ءِ دیمروئی کارانی پیلو کنگ ءَ دْرانڈیھ بہ بیت ، گُڑا پہ جزم آ راجدوستی ءِ مُھکمیں پدیانک ءَ اُوشتوک اِنت۔ اے راجدوستی ءِ لیکہ ءُ گلامی ءِ ریزاں بستگیں گُلزمین ءِ مھر بوتگ کہ تو اَچ وتی کھول ءَ دُور درآمدیں دیارے ءَ راجی کارانی دیم ءَ برگ ءُ پارٹی ءِ داتگیں زمہ واریانی پیلو کنگ ءَ چاڑکّہ ءُ پہ مدامی ساجو ءُ ساڑی بوتگ ئِے۔ اے مھر ءِ ھُدابُند ءُ راجی لیکہ ءِ مھکمیں باسک پہ جیڑہ ءُ جنجالانی ودی بوَگ ءَ پدگرد ءُ وتی راہ ءَ کدی تاب نہ دے اَنت، بلکیں آ ھمے نگیگیں جاوراں مادنیں کِشک رند اَنت ءُ گاماں پہ منزل ءِ پاند ءَ شھار دے اَنت۔
سنگتیں شوکت!
تو ھمے مھر ءُ مھکمیں لیکہ ءِ راھدبرے اِت ئِے، تئی تمردیں بالاد وھد ءِ جاور ءُ زورگِر ءِ بیھاراں کروتک نہ کُت۔ تو آئی ھر رِپک ءُ پندل بے سوب ءُ وتی جھد ءِ کاروان دیم ءَ جُنزینت، مرچی پمیشکا اَچ تئی روگ ءَ پد تو انگت زندگ ءُ پہ مُجّتی نمیران ئِے۔ اے نمیرانی انچو پہ دیم ھرکس ءَ نسیب نہ بیت ، بلکیں اے نمیرانی تئی دابیں جھدکار ءُ راجی لیکہ ءِ مُھکمیں باسکاں نسیب بیت کہ آ وتی توامیں واھگاں پاھو دے اَنت ءُ راجی جنز ءُ گل ءِ ڈُبّہ ءُ زمہ واریاں زند ءِ مکسد ءُ منزل سرپد بہ اَنت۔ پہ ترا زند ءِ ھر گام گل ءُ راجی مکسد اَت ، ءُ ھمے راجی مکسد ءِ پیلو کنگ ءَ دانکہ ساہ ءِ گُڈّی دم کشّگ ءَ جُنزگ ءَ اِت ئِے۔ پرچا کہ تو اے دیدانک ءَ آشنا اِت ئِے کہ راجی جُنز تھنا پہ نِندگ ءُ بٹاک ءِ درشانگ ءَ منزل نہ کنت ، بلکیں پہ آپسرے ءَ سر کنگ ءَ جھد کنگ ءُ جُنزگ لوٹ اِیت۔ پمیشکا پہ ترا اے جکانسری، سکّی ءُ سوری زِرد ءِ اشکام ءُ کرار اِت اَنت۔
شوکت!
اے زند ءَ گوں کِرد ءَ گوناپ دیگ ءُ پہ مُجّتی ابدمان بوَگ ھر ھمُک بالاد ءِ کار نہ اِنت ، اے تئی کوھیں جگر ءُ تمردیں بالاد اَت کہ رُجگ (ڈُرَگ) ءِ بدل ءَ وت ءَ اے نگیگیں جاوراں ساٹ اِت ءُ زورگِر نپت جکسیں کلوھے دات کہ تئی ھیلہ ءُ مکر منی رھسر ءِ اڑاند کدی نہ بہ اَنت، پمیشکا پہ ترا سرڈگار ءِ مھر چو مات ھیر بی بی ءَ مدام ھمراہ ءُ ھونکّیں ساھگے اَت۔ ھر سکّی ءَ کہ تو دیمپان بوت ئِے، گُلزمین چو مات ھیر بی بی ءَ تئی دیم ءَ سھرا بوت ءُ جُنزگ ءِ سکینے دات۔ پمیشکا دُژمن پہ تئی کروجگ ءَ ھر گام ءَ بے سوب بوت ، ءُ تو وت ءَ گْوستانک ءِ تاکاں ھما چیدگیں کارِست ءِ دْروشم ءَ نبیسّ اِت کہ وھد ءِ ھر وڑیں شرتگ ءُ توپان پہ آئی کروجگ ءَ بے سوب بیت۔
کماشیں شوکت!
من ءُ تو کہ برے برے موبائل ءَ گپّ بِنا کُت گُڑا کلاک ءُ نیم کلاک الم آسر بوت، بلے ھمے مْیان ءَ برے برے کہ تو پہ بچکند من ءَ گْوشت ءُ شَیر وانگ ءِ تلب کُت ، اے گیر مرچی چو سگارے ءَ زِرد ءَ ایر کپتگ ءُ گْوشگ ءَ اِنت ” بابُل جان! نوں گُڈّی ءَ شَیرے الم بہ بیت ، ھاھاھاھاھا۔”
ءُ من ترا کدی جواب نہ کُت ، مرچی ھم گوں تئی شھد ءُ زپتیں ترانگاں ھمنیاد ءُ پہ ترا شَیرے وانگ ءَ آں۔
اُوست ءِ سُرمگیں چمّاں، شیپگیں اُمیتے روک
مھلبیں دل ءِ ھلک ءَ، ترانگے، زھیرے روک
زندگی دوارجاھے، لڈّ ءُ بار کنت ھرکس
موسمے بہ بیت سھرا، جمبرے، بھارے روک
رنگے ءَ گُبارینتگ مچکدگ ھیالانی
دلجمیں اُمیتانی، اِیمن ءُ کرارے روک
کُوکُواں کپوتانی، نالگاں زھیر نالیں
زندگی گیابانے، زیمل ءُ توارے روک
مارا بابُل بیلانی، ترانگاں مَلارینتگ
ڈنگریں لد ءُ کِشکاں، گورگیں سھارے روک
شوکت!
اے شَیر ءِ وانگ ءَ پد تئی کِرد شاھِگان ، منی ند کُنٹ ءُ ھیالانی جنگل ءِ توامیں مُرگاں بال کُتگ، پہ کلّھے شیزارگ ءُ چِری چِری یے ھم گُوشاں کپگ ءَ نہ اِنت۔ دل لوٹگ ءَ اِنت کہ تئی شیشار ءُ لسّھیں کِرد ءِ سِپت ءُ ستا ءَ انگت چندے لبز نبشتگ بہ کن آں ، بلے من ءَ لبزاں دْروہ اِتگ ءُ تئی کِرد چد ءُ گیشتِر جڑکّگ ءَ اِنت۔
پمیشکا! ترا گُڈّی ءَ سُھر چکیں دْروت گْوشان ءُ اے تاک ءَ چہ ھمد ءَ پیچاں ، بلے تو چہ ھیال ءُ گُمان ءَ کدی دَر نہ بہ ئِے ءُ پہ مُجّتی مان ئِے ، پہ مُجتی مان ئِے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
