ھون جوھاریں زمین ءِ پُسّگ

نبشتہ کار: بابل لتیپ

مھلبیں دشت ءِ جنگ ءُ چوپاں پد چار ٹپّ ءُ ٹور، ھون میچلیں جون ءِ اکس ماں چاگردی رسانکدر ءَ شِنگ ءُ تالان بوت، ھرکس ھمے گْوشگ ءَ اَت کہ اے زندانی ئیں ورنا بہ اَنت کہ اِیشاناں ھمے جنگ ءُ چوپانی پُژدر ءَ تیرباراں کنگ بوتگ۔ پرچا کہ اے ھون جوھاریں زمین ءَ چوشیں ویل ھرروچ بوَگ ءَ اِنت، پمیشکا پہ چیردستیں بلوچ راج ءَ یک سگاریں باورے رُستگ اَت۔
بلے! منی ھیال ءُ گُمان ءَ نہ اَت کہ تو ھم اے ٹپّ ءُ ٹور، ھون میچلیں جوناں چہ یکّے ئِے، پرچا کہ نُھ ءُ دہ ماہ ءَ پیسر کہ تئی آوار جَنَگ ءِ ناوشیں ھال من ءَ رستگ اَت گُڑا سک اجکّا ءُ ھیرانگی ءِ آماچ بوتگ اِت آں، چی ءَ کہ ھمے آوار جنوکاں مدام تئی گِس ءَ پون کُتگ ءُ ھمے گْوشتگ ” مارا اگاں اِنچو زر دے اِت شُمئے زھگ ءَ یل کن اِیں، اگاں ناں چہ وتی ورنائیں بچّ ءَ دل ءَ بہ شود اِت۔”
وھدے چہ آوار جنوکانی نیمگ ءَ اے ھبراں کہ منی گُوشاں ھلوت کُتگ من پھک ھبکّہ ءُ ھیران بوتگ آں، ھبکّہ ءُ ھیران اے ھاتِر ءَ کہ تئی پِت ءِ مال ءُ مَت پوریاگِری اِنت، گوں کُجام مِستِری ءَ بانے بند اِیت ءُ بلاک جنت پہ شُما نوں سرجمیں چارسد ءُ پنچ سد کار اِیت، اے ناھودگ کہ پہ تئی آوار جَنَگ ءَ زر لوٹ اَنت پھکیں جٹّ ءُ جٹّوراں۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
بلے گُمان کُت نا! اے جَٹّ ءُ جٹّور نہ اَنت، اے ھونواریں رستر اَنت۔ اِیشانانی دپ گوں ھوناں میس اِتگ، نوں اے تھنا پہ ھڈّ ءُ ھوج سیرلاپی نہ گِند اَنت، پمیشکا نام ء بلوچ ھڈّ ءُ پوست کنگ ءَ در کپتگ اَنت۔
ھو! ھمے مْیان ءَ کہ اِیشاں زر لوٹ اِتگ، زر لوٹگ ءِ ھواری ءَ بیھار ءُ پاتْراپ ھم داتگ ءُ گْوشتگ ” اگاں شُما لس مھلوک ءِ کِرّ ءَ مئے زر لوٹگ ءِ نام گِپت یا ماں چارراہ ءَ اتکے جاک ءُ شور کُت، گُڑا ما شُمئے زھگ ءَ کُش اِیں ءُ جون ءَ پہ شُما کار اِیں۔”

ھمے ھاموش ءُ بے تواری ءَ تئی مات ءُ پِت ءَ را تئی تیر سُپتگیں جون سوگات کُت، ءُ انگت ھر گْور ءَ بے تواری اِنت۔ بہ گِندے رسانکدر ءَ ترا کسے پجّا میار اِیت، بہ گِندے اِھوالکارے ءِ تاکدیم ءَ ترا جاہ مہ بیت، بہ گندے نبشتہ کارے ءِ ند پہ ترا چار لبز نبشتہ مہ کنت، بلے زمین ترا الم پجّا کار اِیت کہ تو رسترانی زندان ءَ پد گونڈلیں تیرانی دیمپان بوتگ ئِے، ءُ ھون جوھاریں زمین اے ھبر ءَ ھم پہ سِتک زانت کہ تئی ڈوہ تھنا بلوچ بوَگ اِنت، اگاں تئی نام ءِ گوم ءَ بلوچ ھمگْرنچ مہ بوت اِیں بہ گِندے تئی اجگیں ڈوبر گوں ٹیسریں تیراں دوچگ نہ بوت۔
اے گِلگے نہ اِنت، بلکیں گْواچن ءُ راستی ھمیش اِنت کہ تئی ھواری ءَ اے ھون جوھاریں زمین ءَ ھزاراں ماتانی تاسپیں بچّ، گْوھارانی لاڑیں برات، کماشانی پیری ءِ اَسا پْروشگ بوتگ اَنت ءُ انگت اے کارپد برجاہ اِنت داں ما وتی سانکلاں بندیگیں گُلزمین نہ موک اِتگ ءُ آجو نہ بوتگ اِیں، پرچا کہ اے توامیں سوگاتاں مارا راجی گُلامی شکساھگ ءَ اِنت۔ اگاں ما گُلامی ءِ جِنتِر ءَ مرچی دُرشگ ءَ مہ بوتین اِیں، بہ گِندے چو ایدگہ آجوئیں راجانی داب ءَ اِیمنیں زند ءِ بیٹ سراں شادان ءُ دیمشُتیں جھان ءِ ھمگامی ءَ کدم ماہ ءِ سر ءَ ایر کُرتگ اِت اَنت۔
بلے بژن کہ مارا گلامی ءِ ھوپ ءَ انچو ژند ءُ ژول، تھزد ءُ کْواپگ کُتگ کہ چہ وشیاں دور ھرروچ رنج ءُ گمانی دیمپان اِیں، پرے واستا راج ءِ یلیں ورنا وتی زمین ءَ بہ مار اَنت ءُ زندگی ءِ ارزشت ءَ سوگہ بہ بنت، اگاں ناں اے ویل ھرروچ پرارزیں ورناھاں اَچ ما پُل اِیت ءُ زندمان ءَ گیش جدیمگ ءِ کُنج ءَ چگل دنت۔ گھ ھمیش اِنت کہ ما وتی راجی بستار ءِ ساٹگ ءَ اے توامیں جیڑہ ءُ جنجال کہ مارا چیردستی ءَ بکشاتگ اَنت، اِیشانی دیم ءَ میلانک بہ بہ اِیں۔ اگاں ما ھاموش ءُ بے تواری ءِ لد ءَ وت ءَ گوں وھد ءِ دنز ءُ مُجاں بیگواہ کُت، بزاں کہ مارا آسر نیست ءُ سر ماں رُنگراھاں کشّ اِتگ۔ پہ سدک رُنگراہ مارا مادنیں دگ ءُ ھونکّیں منزل ءَ سر نہ کنت، بلکیں مئے گلامی ءَ گیش مھکم ءُ راجی زندمان ءَ چو رمیز ءَ وارت ءُ چہ تھانگ ءَ کْواپگ کنت۔ اگاں کجام راجے ءَ وتی راجی زندمان ساٹ اِت نہ کت، آ اے جھان ءِ پلو ءَ پہ آسری نہ مان اِیت ءُ زوت گار ءُ سْیاہ بیت۔ پمیشکا بلوچ ورناھانی ڈُبّہ ءُ زمہ واری روچ پہ روچ گیش بہ اَنت کہ اے چیردستیں راج ءِ وداری ئیں چمّ شُمارا سک اَنت، گُڑا اے الم اِنت کہ ما وتی راجی ڈُبّہ ءَ آژنا ءُ چہ زورگِر ءِ ھر پندل ءَ شیوار بہ بہ اِیں، گُڑا ما وتی ایردستیں راج ءَ چہ چیردستی ءَ گپچل ءَ رکّین اِیں ءُ رُوژنائیں آکبتے دات کن اِیں، اگاں ناں گلامی ءِ ویرانی مارا ماں انچیں ریگستانے ءَ گُبّاریت کہ ما وت ءَ کدی پَدجت نہ کن اِیں۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔