آشنائیں تیر ءُ گلامی ءِ بدّیں ھوپ

نبشتہ کار: بابُل لتیپ

مارا گلامی ءَ تھکُش ءُ چہ اندر ءَ کْواپگ کُتگ، پمیشکا اے نادْراھی مارا وڑ وڑیں کارپدانی سازگ ءُ کروجگ پرمائیت۔اگاں ما مرچی گلامی ءِ ساھگ ءَ زند گْوازینگ ءَ مہ بوتین اِیں، اے بالاد کہ گوں گونڈلیں تیراں دُرشگ بوتگ اَنت ھزار ارمان ءُ مرادانی ساھگ ءَ وژدل ءُ اِیمنیں زندے گْوازینگ ءَ اِت اَنت۔
بلے بژن کہ گلامی ءَ مارا پہ اِیمن ءُ اشکامی نہ کُتگ، بلکیں چہ زند ءِ ھر ھمُک واھگ ءُ واھشت ءَ زِبھر ملکموت ءِ پنجگاں چگل داتگ، اے نگیگیں جاور ءُ سکّیانی دیمپانی ءَ وتیگ ھم درآمد اَنت۔ وھدے وتیگ وتگڑیں لجّ ءُ ننگ ءِ نام ءَ درآمد جوڑ بہ اَنت، پہ درآمد ءَ گِلگے پش نہ کپ اِیت کہ پرچا منی گِدان ءَ ماندارگ ءَ اِنت۔۔۔۔۔۔۔

گوں ھمے گپّ ءَ گلامی پد ءَ کئیت ءُ دیم ءَ میلانک بیت، گُڑا مارگ ءُ مارِشت ھمے پنت دنت کہ گلامی ءِ گُباراں بیگواھیں بالاد اول چہ زانت ءُ زانگ، ھوش ءُ سار، سما ءُ سسّا، چہ وتی ھاٹیگ ءُ ھستگانی ءَ زِبھر ءُ دِگر ءِ دانکانی مھتاج بیت، چی ءَ کہ گلامی ھمے بدّیں اِلّت ءُ ھوپ اِنت کہ مجگ ءَ آراپ ءُ جیڑگ ءُ بودناکی چو ھوشام جتیں سید ءَ برے گٹّ ءُ ژیمبے ءَ سربتگ بیت۔
پمیشکا اے توامیں نادْراھیانی ھُنڈال گُلامی اِنت، اگاں ما گلامی ءِ اِلاج کنگ ءَ چاڑکّہ ءُ جاڑیگ مہ بہ اِیں اے اِلّت برے رنگے ءَ مارا ملکموت ءِ دپار جوڑ کنت ءُ چہ مانِشت ءِ بیٹ سراں جھل تھاردیمگیں کُورچاتے ءَ گُبّار اِیت کہ ما کدی پہ دوار ءُ بُندر نہ بہ اِیں۔

اگاں ما پہ سِتک لوٹ اِیں کہ اے نادْراھی چہ ھُنڈالاں ولگْوج ءُ مئے زیبائیں چاگِرد اِیمنی ءُ اشکام ءِ ھونکّیں ساھگ ءَ دم بہ کشّ اِیت، گُڑا مارا چہ دُرستاں ساری گلامی ءِ ریدگیں سانکل سِندگی ءُ آجوئی ءِ بیرک مِکّ کنگی اِنت۔
اے راستے کہ پہ آجوئی ءِ کٹّگ ءَ دیمونی دیگی اِنت، اگاں ناں انچو پہ ھلو ھالو کس ماں منزل ءَ سر نہ بیت۔ بلے اگاں ما پہ آجوئی ءَ جُھد ءُ کُوشست مہ کن اِیں اے گلامی پوچیں دُروشم مدام مارا ھمے رنگ ءُ داب ءَ وش آتک کنت، روچے یکے وتگڑیں لجّ ءُ ننگ ءِ نام ءَ شِپیں تیرانی آماچ بیت، ءُ روچے یکّے زورانسری دگہ جیڑہ ءُ ویلے ءَ دیمپان بیت کہ ما پہ وت تچکیں دگے نہ گِند اِیں کہ مارا منزل ءِ ڈسّ ءَ بہ دنت۔

ھمے رنگ ءَ اگاں ما مزن لجّ ءُ ننگ ءِ پاسپان اِیں، گُڑا ماجبین کَے اِنت کہ زندان ءِ بے ڈسّیں کوٹی ءَ درد ءُ رنجانی دیمپان اِنت؟
شیرزالیں مھرنگ، بیبو ءُ گُلزادی کَے اَنت کہ آ دُروگیں بُھتامانی دیمپان ءُ زندان ءِ تھاریں کوٹیاں بندیگ اَنت؟
زرینہ مری کے اِنت روچ ء مرچی بیگواہ ءُ کسے نام ءَ ئِے پہ دْرھگے نہ گیت؟
اِد ءَ تئی ننگ ءُ لجّ ءَ پُلنگی ءِ پوشاکانی بدل ءَ تولگ ءُ روباھی پوشاک گْورا کُتگ اَنت، زُبان تِرک جتگ، دست پہ تُپنگ ءَ لرز اَنت، بس وتی برجانک ءَ چاک بہ دے کہ من مزن جنگول ءُ لجّ پاسپانے آں۔
ھو!
تو لجّ پاسپان ءُ گھمردے ئِے، بلے گُلامی ءِ گرداباں گمسار ءُ پدمنتگی ءِ گُڈّی سیمسر ءَ اُوشتوک ءُ چہ زانت ءُ زانگ ءَ زِبھر ابید ء جند ءِ پیژگاہ ءَ دگہ ھِچّ تئی نِگاھاں سھرا ءُ گِندگ نہ بیت۔ پرچا کہ گلامی ءِ مارشت کسے ءِ باتِن ءَ سُرک مہ جنت گُڑا پہ آئی ءَ اے گلامی آجوئیں زندمانے ءُ آ وتواک اِنت۔
بلے! اے گلامی ءِ برورد اِنت کہ مرچی بانو ءُ اِھسان وتگڑیں دودانی دیم ءَ سوھانیں تیراں تلاریں ڈڈّر ءَ جاہ دے اَنت ءُ اُپّے چہ دپ ءَ نہ کش اَنت، بلے ما چہ آ دودانی پیلو کنگ ءَ یکِرّ ءُ وت ءَ چاگِرد ءر مزن مرد گْوش اِیں۔ بلکیں مارا ھما دودانی پاسداری کنگی اِنت کہ آ ھمّل ء جیئند، بالاچ بیرگیر، دادشاہ، مھراب ھان، ایدگہ وتن پھازیں سراں کُرتگ ءُ انگت ھمے دود راجی سرمچنڈوں برجاہ داشتگ ءُ دیم پہ منزل ءَ رھادگ اَنت۔

چوش کہ اے درگت ءَ ھمے اھوال ھم سر بوگ ءَ اِنت کہ بانو ءُ اِھسان ءِ کُشندھاناں سرکار ءِ کُمک ھم گون بوتگ، گُڑا اے درگت ءَ ھمے جُست سر کشّ اِیت کہ سرکار ءِ کُمک پرچا۔۔۔۔۔۔۔؟
سرکار ءِ کُمک اے واستا کہ تو مدام گوں ھمے رنگیں جیڑھاں گُلائیش بہ بہ ئے ءُ من ماں سوب ءِ سیمسراں، چی ءَ کہ آئی ءَ را چہ ترا گیش تئی ڈگار ءِ مال ءُ مڈّی، نیلبوئیں زِر ءُ بے مُلّیں گْواجنانی پکار اِنت تئی نہ، پمیشکا آ نہ لوٹ اِیت کہ تو پہ اِیمن ءُ اشکام بہ بہ ئے، بلکیں آئی واھشت مدام ھمیش اِنت کہ تو گوں وت ماں وت ءَ جیگ پہ جیگ ءُ گُلائیش بہ بہ ئے۔
بلے منی راج سما بہ کنت ءُ اے جیڑھانی دلجمیں گیش ءُ گیوار ءَ بہ زانت ءُ بہ کنت، اگاں ناں اے پندل سازیں دُژمن مارا مدام گوں وت ءَ مانگیشن اِیت ءُ وت سوب کنت۔ پرے واستا اے گلامی ءِ بدّیں ھوپ ءِ زانگ ءُ پجْارگ پہ ما ھژدری اِنت، اگاں ناں ما کہ اے رنگیں جیڑھاں گوں گُلائیش بہ بہ اِیں گُڑا مئے راجی مانِشت سان زور اِیت ءُ گلامی ءِ ریزیں ساد سِندگ ءِ بدل ءَ گیش مُھکم بیت۔

ھمے گپّ گپّ ءَ من ءَ گیر آھگ ءَ اِنت کہ ما وت ءَ گھمرد ءُ مزن لجّ پاسپان گْوش اِیں، بلے بژن پہ ھمے گھمرداں کہ بے سما نشتگ ءُ تھنا چوٹواں تاب دے اَنت۔ چرے ھبر ءَ ناسھی ءُ بے سما کہ زورگریں ریاست ءِ بُنجل اسلام آباد ءَ منی بلوچ برات ءُ گْوھار، کسانیں زھگ ءُ پیرزالانی گوم ءَ اے وتگڑیں ریاست ءِ روشت چی اِنت، پد ءَ واجہ انگت نشتگ ءُ وتی گدان ءِ سُچگ ءَ آس ءَ وت دار پِر کنگ ءَ اِنت۔ ” دریگتیں! وتی لوگ ءِ سوچوکاں اے گپّ بِہ زانتیں کہ پْر ءَ ھِچّ مُلّ (کیمت) نیست۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔”
بانو ءِ اے دردناکیں ویل ءِ کسانیں تامر کہ منی چمّانی دیم ءَ گْوست ، اے بے زِرد مُچّی ءُ بانو ءِ تیرباران کنگ، پد ءَ بانو ءِ گُڈّی جگر سِندیں دانک کہ تانسر ءَ گُلامی ءِ جدیمگیں اکس ءَ سھرا کنت ءُ ھمے بیھار دنت کہ اگاں شُما وتی راجی ھستمان ءِ ساٹگ ءَ جُھد نہ کُت ءُ انچو تماشائی بوت اِت، شُمئے آکبت چد ءُ گیشتِر تورناک ءُ بژناک بیت۔
اے ساھت ءَ کہ شیرزالیں بانو ءَ ھکّل ءُ بیھاراں بند اَنت، گُڑا بے وسیں بانو ھمے گْوش اِیت ءُ گاماں پہ مرگ ءِ امبازگ ءَ شھار دنت۔ آ گْوش اِیت: ” سم ائنا اجازت اے نمے پین ہچ اف” ، بزاں ایوک ءَ تیر ءِ جَنگ ءِ موکل اِنت دِگہ ھِچّے رزا نیست۔ بانو گوان ھمے گُڈّی دانک ءَ تیراں سینگءَ وارت ماتیں گُلزمین ءِ دلبند ءَ شکوندیم بیت، اے ساھت ءَ بانو ءِ جون جھل پہ زمین نہ کپ اِیت ، بلکیں ھانی ءِ ارواہ ءِ جکس اِیت ءُ سسّی ءِ رند پداں ھون پینژار بند اَنت۔ شیرین ءِ آس شنزیں ھلوت بُج اَنت ءُ سمّو ءِ سگار جُمب اِیت۔۔۔۔۔۔۔۔
بلے بے وسیں بانو ءُ گلامی ءِ آس ءَ سُتکگیں چاگِرد،
گُڑا ھمے ساھت ءَ منی چمّاں پد ءَ بانو ءِِ شِنگ اِتگیں شار ءُ اِھسانیں مست ءِ سوزمانیں گیرے سھرا بیت کہ شیشاریں مھر ءِ مُلّ چی اِنت۔۔۔۔۔۔۔
چے کن ئے گلامی اِنت، اگاں گلامی مہ بوتیں مرچی اے دیمروئی کُتگیں اھد ءَ ما پدمنتگی ءُ سِنگ ءِ زمانگ ءِ زندگی نہ گْوازینت، پرچا کہ گلامی ترا تھنا تئی ڈگار ءِ گْواجناں چہ زِبھر نہ کنت، بلکیں آ تئی زیبائیں زندمان ءَ پُل اِیت ءُ ترا ھورک ءُ کْواپگیں جونے کنت۔ اگاں تو انگت سما نہ کن ئے گُڑا پہ جزم دُژمن باج بر بیت، ءُ بشامیں اتا شاد ءَ گْوستگیں جاورانی درشان گوں وتی اے شَیر ءَ مُپت ءَ نہ کُتگ۔

مولا ءِ شھجو ءَ بہ گِند گیر آر تلّ ءُ تازیاں
چاکر ءِ ھاریں گورُم ءَ ملّ اِتگ کھچر وتی