نبشتہ کار: بابل لتیپ
دُژمن ءَ پہ بلوچ ءَ آئی جند ءِ زمین آسدانے کُتگ، بلے جزماں اے آسدان ءَ بدواہ ءِ جون پْر بیت ءُ پہ مُجّتی بیگواہ بیت۔ چی ءَ کہ بلوچ ءِ زھگ زھگ سرپد اِنت کہ اے دُژمن ءِ دْروھاپیں اُمیت مارا شیراپیں چمّگے ءَ کدی سر نہ کنت، آ کہ انگت ھمے دْروھاپ ءِ اُمیت ءَ زندگ اَنت آیاناں آسر ءُ باندات نیست۔
ھما کہ انگت وتگڑیں راجدوستی ءِ پوشاکانی توک ءَ زندگی کنگ لوٹ اَنت، آ دیری مُرتگ اَنت۔ بہ گِندے آیاناں وتی مرگ ءِ باروا سما نیست، بلے گْوستانک ءُ آیوکیں پدریچ آیاں اے الم ڈسّ اِیت کہ شُما مِرگ ءَ ھوار پہ دائمی مُردار ءُ رُزوا اِت۔
چی ءَ کہ کسے ءَ وتی راج ویل ءُ درآمد ءِ ھمراھداری کُتگ، آیاناں نہ بُندرے بوتگ ناں کہ نام ءُ دپترے۔ بلکیں وژنامیں نام ءُ دپتر ھما بالاد نبیسّ اَنت کہ آ گوں وتی راج ءَ راجدْروھی ءِ بدل ءَ مھر کن اَنت. شھیدیں ھوری لس بلوچ پُسّگ ءِ بستار ءَ گْوستانک ءِ تاکاں مدام زندگ مان اِیت کہ آئی زورگریں لشکر ءِ گونڈلیں تیر وتی بلوچستانیں ڈوبر ءَ جاہ داتگ اَنت۔
پمیشکا اے راستی ءِ دیم ءَ کسے میلانک بوت نہ کنت کہ آئی شِلسریں تیر وتی ڈڈّر ءَ جاہ داتگ اَنت، پرے واستا مرچی بلوچ راج وتی ھما بامردانی سِپت ءُ ستا ءَ کنت کہ آیاں وتی ادارُکی زندمان پہ راجی زندمان ءِ ساٹگ ءَ کولیگ کُرتگ اَنت۔
ھمے رنگ ءَ ھوری ھم وتی باتِن ءَ سرمچارے بوتگ ءُ زورگر ءِ زوراکیانی دیم ءَ میلانک بوتگ ءُ گھگیری یے کتگ، آ اے ھبر ءَ شرّی ءَ پوہ اَت کہ من اے زورگریں سِپاھی ءِ دیم ءَ کہ میلانک باں من ءَ الم ءَ تیر جنت، آیانی رستری ءِ کسّہ ءُ داستاناں ھم پوہ ءُ سرپد اَت، بلے پد ءَ ھم میلانک بوت۔
ھمے بلوچی زھرگ، توکل ءُ ھاٹیگ راجدوستی ءِ چیدگ اِنت۔ گوں ھمے راجدوستی ءِ چیدگ ءَ منی راج ءِ ھر زھگ وتی نام ءَ زیبائیں چیدگے راج ءُ گْوستانگ ءِ سینگ ءَ مِکّ بہ کنت، جزماں بدواہ کدی باج نہ بارت۔
بلوچ دودمان ءِ جلشکے:
شھیدی ھوری ءُ زیبائیں کرگیں، آس ءُ آسدان، آرت ءُ پتکینک، شیکن، تین ءُ نان، دْرتکگیں گِلیپ ءُ چاگل مردم ءَ ھما ھنکین ءَ سر کن اَنت کہ زندگی ءِ بندات چہ ھما ھاک ءَ بوتگ۔ آ ھاک ءِ مھر ءَ ھما مار اِیت کہ راجدوستیں دلے ءِ ھُدابُند بہ بیت، چو پہ نام وتگڑیں راجدوست ءُ سوداگِر باز اِنت کہ آ ھمے ھاک ءِ سودا ءَ گوں درآمد ءِ ھمراھی ءَ درآمدیں تاکتانی گوم ءَ جَنگ ءَ اَنت، بلے آ کہ ھاک ءِ شیدا ءُ دیوانگ اَنت پہ اِیمن ءُ اشکام کدی نہ نشتگ اَنت۔
جاھے کسے تیراں سوھان کنگ ءَ اِنت، جاھے کسے جاک ءُ جلّل، جاھے کسے مُرواردیں لبزاں تْراشگ ءَ اِنت، ھر یکّے گوں وتی وس ءُ واک ءَ ونڈ ءَ دیگ ءَ اِنت، بلے بژن پہ ھمایاں کہ آ انگت ھمے شیدا ءُ دیوانگانی رند پداں ھوار مدام اِیرجَنگ ءَ گُلائیش ءُ دُژمن ءِ سْرپ ءَ اُوشتوک اَنت۔
بلے!
اے ھبر ءَ دلجم ءُ ستک بہ بہ اَنت کہ راجدْروہ کدی بکشک نہ بہ اَنت، بلکیں آیانی گوم ءَ ھما رنگ ءَ پیش آھگ بیت کہ گوں دُژمن ءَ بوتگ ءُ بیت۔
پمیشکا وھد انگت پہ دزگرگ ءَ گْوانک جَنگ ءَ اِنت، اگاں وھد ءِ ھمراھی ءَ کسے ءَ وتی چپّیں دگ گوں مادنیں کِشک ءَ مٹّ نہ کُت۔۔۔۔۔۔گُڑا سر ءَ پہ جزم کورچات ءَ کشّ اِیت۔
گُڑا سوڑگ کن، مرچی سوڑگ کن کہ باندات تئی نہ اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
