دوست

دوست!
زندگی لیبجاھے، ڈاہ ھمائی ءِ بیت کہ پہ وتی لیکہ ءَ زند ءِ ھرچ ساھت ءُ دمان ءَ دیمونی دیگ ءَ چک ءُ پد نہ بیت، بلے تو وتی سر ءُ ارواہ ءِ ھمرائی ءَ گچینیں سوگات ھم پہ راج ءَ نْدر ءُ کولیگ کرت اَنت۔

دوست!
من ءُ تو اولی رند ءَ ملنگیں رامین ءِ ھند گڈگی ءَ ڈیک وارتگ اَت، ءُ ھمے رنگ ءَ وھد دیم ءَ کنزان بوت ءُ مئے سنگتی گیش بوت۔

دوست!
تئی دوستی ءُ مھروانی ءَ اچ من ءَ ابید سداں سنگت آشنا اَت، بلے باگی جان ءَ منی دیم ءَ پہ تو باز مھر درشان کرت۔ گرماگی شپے ءَ من ءُ باگی داں دیر ءَ ھم تْران اَت اِیں گڑا مئے بنگپ تو اَت ئے۔

باگی گْوشگ ءَ اَت کہ دوستا جتائیں انسانے، من ’ھو ‘ کرت ءُ دل ءَ ترا جیڑ اِت کہ باگی راست گْوش اِیت۔ تئی لنٹاں بچکند مدام چو بینگ ءَ رچگ ءَ اَت۔

دوست!
بدواہ کہ تئی جُھد ءُ راجکاری ءِ کاراں، سر پراں ناوش بوت گڑا پہ ترا جند ءِ میتگ ءَ نندگ مشکل بوت، پمیشکا تو وتی دوار مٹات ءُ راجی ڈبہ ءِ پیلو کنگ ءَ ھر ساھت ءُ دمان ساڑی اَت ئے۔
اے تئی مھر اَت گوں وشبوئیں ھاک ءَ دم برگ ءِ نام نہ زانت، بس جز ءُ جزگ اَت داں وتی آتارگیں منزل ءَ سر بہ بہ آن ءُ دمے ساسار بہ کن آں، بلے اے منزل ءِ کشک ءَ تو سھیگ اَت ئے کہ ھزاراں سکی ءُ سوری ءِ دیمپانی ءَ ابید مرگ ھم امبازگی اِنت داں راجی آکبت ساٹگ بہ بیت۔

دوست!
تو گوں زمین ءَ ھما کول ءُ اکرار کرتگ اَت، آ کول تو گوں وتی سر ءِ دیمونی ءَ پیلو کرت۔ پمیشکا تئی ءُ تئی کھول ءِ دیمونی گْوستانک ءِ زیبائیں تاکدیمے کہ ھر راہ گیر ءِ ھواری ءَ بلوچ ءِ ھر پسگ ءَ ڈس اِیت کہ راج گوں دیمونی ءِ دیدانک ءَ زندگ مان اَنت، اگاں آیاں دیمونی ءِ دیدانک سرگْوز کرتگ مروچی پہ آیاں نام ءُ نشانے پش نہ کپتگ کہ کسے آیاں گیر بہ یار اِیت ءُ کسہ بہ کنت۔

دوست!
منی ند چینچو کہ پہ تئی سپت ءُ ستاہ ءَ بہ نبیس اِیت، تو انگت پہ نبشتگ ءَ شاھگان بہ ئے۔ پرچا کہ تو گْوستانک ءِ ھما تاکدیم بوت ئے کہ مروچی تئی شموشگ ءُ بے ھیال کنگ چہ جھان ءِ وس ءُ واک ءَ در اِنت، چی ءَ کہ گْوستانک ءِ ھستی ھمے دابیں کارست اَنت کہ آیانی سان راج ءِ دِل ءُ ڈگار ءِ دامن ءَ مجتی جل اَنت۔

دوست!
من گڈی ءَ بس ھمے نبیس آں کہ تئی ءُ تئی کھول ءِ داتگیں دیمونی ءِ مل آجوئیں بلوچستان اِنت، ءُ اے مل بلوچ ءِ ھر پسگ ءَ ادا کنگی اِنت دانکہ آیوکیں پدریچ ھمے دیمونیانی ھونکیں ساھگ ءَ آجو ءُ ایمن، وتواک ءُ وتواجھیں زندمانے ءِ ھدابند بہ بیت۔

بلے! دوست تو گوں وتی گلزمین رنگیں مھراں کدی شموشگ نہ بہ ئے، انچوش کہ:

’’ موسم ءَ اھوال رسینتگ، کوکواں چینکے چتگ
دمک ءُ چار راہ، کشک ءُ جنگل، بے ترا بیگواھی اِنت‘‘