چولے بتک ءَ گیرانی

کماش!
تئی روگ ءَ پد گیرانی چولے بتکگ ءُ تھتالاں تانسریں بالاد پتاتگ ءُ زھیری زیمرے ساز اِنت، بلے تئی ھمے ھبر اچ دل ءَ کدی نہ روت۔ وھدے وپا ءِ شھمیری ءَ پد تو کہ اھوالی بوت ئے، گڑا درائینت کہ ’’ ما سراں کولیگ کن اِیں، بلے وتی رپتگیں سرانی کبراں کدی پولنگ نہ کن ایں، پہ جزم گْوش آں منی نمیرانی ءِ اھوال راج ءَ سر بیت سرجھلی ءِ ناں، ما وپا ءِ سگنت ایں ھاھاھاھاھا۔۔۔۔۔‘‘

کماش!
اے ساھت ءَ کہ من ترا جیڑگ ءَ آں، تئی شھدیں ٹھکانی توار گُوشاں پرشتگ ءُ کولواہ، کولواہ گْوشگ ءَ اِنت، من ءَ انچوش سما بوگ ءَ اِنت کہ تو سرجم ءَ کولواہ ئے، ءُ کولواہ تئی ساڑا ءِ چیدگ اِنت۔ پمیشکا کولواہ وتی باتن ءَ تئی دابیں سرمچنڈانی ابدمانی ءِ واناک ءُ جتائیں گْوستانکاں گْوپان ءُ دیم پہ سھار گوناپیں منزل ءَ راھادگ اِنت۔

کماش!
جھد ءُ جنگ ءِ پڑ ءَ ھر راجی آجوئی ءِ جنگول گوں ھمے لیکہ ءَ زندگی ءِ زیمراں شادان بہ بیت کہ اے منی گڈی ءُ دژمن ءِ زوال ءِ روچ اِنت، گڑا آئی ءَ ھچ وڑیں اڑاند پروش دات نہ کنت، بلکیں سوب آئی ءِ گاماں چک اِیت ءُ منزل چو روچ ءَ سھرا بیت۔

کماش!
مروچی تئی کردار رتکگیں ھوناں گیش نمادار کرتگ، بلوچ ءِ زھگ زھگ تئی سر ءَ پھر بند اِیت ءُ ترا وتی راجی بامرد گوش اِیت۔ اے گْوستانکی راستی یے کہ راجانی بامرد ھما بالاد بہ اَنت کہ آیاں وتی واھگانی زندمان ببا ءُ راجی زندمان ءِ رجگ ءَ دیمونی داتگ۔ تو مروچی ھما لڑ ءَ ھوار ئے کہ وتی سر پہ راجی آجوئی ءُ گلامیں سرڈگار ءِ پانپاھی ءَ کولیگ کرت، پمیشکا تو راجی بامرد گْوشگ ءُ گیر آرگ بہ ئِے۔

پرچا کہ تو راج ءِ پانپاہیں جنگولے اَت ئے، ءُ راجی آجوئی ءِ جنگولاں وت ءَ گوں راجدوستی ءِ لیکہ ءَ تْراشتگ ءُ توپک ماں کوپگاں دْرتکگ۔ چی ءَ کہ راجدوستی ءِ لیکہ راجانی بُنھشت ءَ مھکم ءُ توانمند کنت، ءُ راجدوستی بنی آدم ءَ گوں وتی گلزمین ءِ ھر چیز ءَ مھر پرما اِیت ءُ دیمونی دیگ ءِ توکل ءُ ھاٹیگ شکسا اِیت۔ ھمے راجدوستی ءِ لیکہ اِنت کہ تئی داب ءَ مات ءِ نازاکیں بچ پہ تلاھیں سرڈگار ءَ ندر ءُ کولیگ بوگ ءَ اَنت، ءُ بہ کول ء تئیگ ءَ کہ وھدے میجر وپا گوں ھمبلاں ڈیھ پانپاھی ءِ جنگ ءَ نمیران بوتگ اَت، گڑا تو پہ بچکند، پھر ءُ شان درائینت ’’ اے داتگیں دیمونیانی مز ءُ برورد مئے ایردستیں راج ءُ سانکلاں بندیگیں گلزمین ءِ آجوئی اِنت۔‘‘

کماش!
تو کہ مدام کاردامگ ءَ اتک ئِے، گڑا گپ گپ ءِ تہ ءَ گْوشت ’’ بلوچ راجی آجوئی ءِ جز ءَ ابید گوں ھزاراں اڑ ءُ جنجالانی دیمپانی ءَ گوں تْرند رواجی ءَ دیم پہ ھونکیں آپسر ءَ جزان اِنت۔ سرڈگار ءِ شیدائیں پسگاں گوں بے بھائیں دیمونیاں راج ءِ گرانیں بار کوپگاں زرتگ ءُ راھادگ اَنت۔ یک نیمگے بدواہ ءِ زلم ءُ زوراکی، دومی نیمگ ءَ راجی توار ءَ توامیں راج شیوار ءُ سوھو کرتگ کہ تئی باندات ءِ سرمگیں وابانی مانا راجی آجوئی ءُ وتواجھی اِنت۔‘‘ پمیشکا کماش راج ءِ کنگریں پسگ تئی داب ءَ ندر ءُ کولیگ بوان اَنت۔

کماش!
گوں آزردگیں ھیال ءُ مارشتاں راستے کہ نوں سبز شاھڑیں چنال پہ ترا ماسگاں نہ بند اِیت ءُ چماں پہ ودار راھچار نہ کنت، بلے اے ھبر ءَ پہ سدک گْوش اِیت کہ من یک انچیں رُژنے ءِ ھمسپر بوتگاں کہ آئی روگ ءَ پد ھم منی کرگین روژناہ اِنت، پرچا کہ آ پہ وتی راج ءُ ڈگار ءِ موکگ ءَ نْدر بوتگ۔ اے راستے کہ آئی ءِ یاتانی گْرنچ داں زندگاں کوپگ ءَ اِنت، بلے اے یات منی زندمان ءِ مڈی ءُ زندگ بوگ ءِ سکین ءُ مھکمیں ھاٹیگ اِنت۔

کماش!
الی شیر من زان آں گوں شیھک جان ءِ ھمرائی ءَ پہ تئی نمیرانی ءَ الم مونجا بیت کہ پت پہ زھگ ءَ اوست ءُ کوھیں کلاتے، بلے مزن کہ بیت گڑا پھم اِیت منی پت پہ زیر زندیں راج ءُ گلامیں سرڈگار ءِ آجوئی ءَ نْدر بوتگ۔ آ ھمے ھبر ءِ سر ءَ پھر بند اِیت ءُ وت ءَ راج ءِ میان ءَ وش بھتے زانت ءُ سرپد بیت۔
ءُ پیرک جان دنیگت اچ زندمان ءِ اڑ ءُ جنجال، وشیاں بے سما ابرم ءِ لد ءَ دم کشگ ءَ اِنت، بلے وھد ءُ موسمانی مٹ بوگ ءَ پد الم ترا گیر کار اِیت ءُ چیدگیں مانش ءِ سر ءَ کیئت ءُ وت ءَ راجی بامردے ءِ بچ گْوش اِیت ءُ دست ءَ ماں سینگ ءَ ایر کنت کہ منی پت ءَ بدواہ کدی وش آتک نہ کرتگ۔

کماش!
تئی کُل ءِ روژنائیں چراگ سمیا، ھانی، مھلب ءُ سمی راستے کہ تئی نمیرانی ءِ اھوال ءَ ٹپی ءُ زیمی کرتگ اَنت، بلے بژنیگ نہ اَنت۔ بژنیگ پمیشکا نہ اَنت کہ آ زان اَنت مئے پت ءَ ھما کارست پیلو کرتگ آ راج ءِ دلاں پہ دائمی زندگ اِنت۔پمیشکا کماش اے ادارکی زندمان روچے نہ روچے بنی آدم ءِ سنگتی ءَ یلہ دنت ءُ گسر کپ اِیت، بلے کردار ھما زیبائی اِنت کہ اچ نمیرانی ءَ پد گوں وتی جلواناکیں رنگاں ھر بالاد ءَ سان دنت۔
جزماں! تئی نمیرانی راج ءِ ورناھاں اے کلوہ ءَ دنت کہ ڈیھ ءُ راج ءِ گم ءَ کسے کہ وتی آھنیں کوپگاں بند اِیت، آئی ءَ پہ مدیمی زندگ بوگ ءَ کسے داشت نہ کنت۔

کماش!
اگاں من اے ھبر ءَ نبشانک ءِ بھر مہ کن آں میاریگ بہ آں، آ ھبر ایش اِنت کہ ناگت ءَ رسانکدر ءَ منی چماں تامرے گْوست کہ مات مروارد ءَ چو شے مریدیں رزا جھانگیر ءِ مات شیرزالیں ارزملک ءَ نازینکانی ندارگ دوبر نوک کرتگ اَت۔ پمیشکا من گْوش آں کہ کولواہ پہ اے دابیں ماتاں پھر بند اِیت ءُ گْوستانک آیاں پہ نازے گیر کار اِیت کہ شیرزالیں ماتاں پہ گلزمین ءُ آجوئی ءِ جنگ ءَ وتی کولیگ بوتگیں بچانی جون پہ ھالو ءُ نازینک ھاک ءِ باھوٹ کرتگ اَنت۔

کماش!
شیرزالیں مات مروارد ءَ گوں وتی ھالو ءُ نازینکاں اے ھبر بدواہ ءُ راج ءِ دیم ءَ سھرا کرت کہ من پہ ڈیھ ءَ نْدر بوتگیں بچ شوکت جان ءِ نمیرانی ءَ موتک نے یار آں، بلکیں پہ لیلو لیل وتی تنگوئیں بچ شوکت جان ءَ ماتیں گلزمین ءِ کٹ ءَ واپین آں۔
اے ھبر شیرزالیں مات مروارد ءَ گوں وتی مزن جگری ءَ مارا پیش داشت کہ نوں مات پہ ڈیھ ءَ ندر بوتگیں بچانی واستا نہ نند اَنت ، موتک ءُ مودگ نہ ریس اَنت، بلکیں چو سالونک ءَ چوتاریں پوشاکاں پوش اَنت ءُ بانوریں گلزمین ءِ میار کن اَنت۔

کماش!
مروچی تو گوں وتی شیشاریں کردار ءَ پہ مجتی زندگ ءُ ابدمان ئے، پمیشکا منی دوئیں دانک تئی کردار ءِ دیم ءَ ھوادگ ءُ بے تام اَنت۔ چوش کہ بے اشکامیں دل ءِھک اِنت کہ وتی سھڑینگ ءَ ھزار نیمون ساز اِیت، بلے گڈی ءَ پہ تئی ارواہ ءَ واجہ مبارک کازی ءِ اے شَیر ندر اِنت کہ کدی رموشگ نہ بہ ئِے۔۔۔۔

ھر چیز مبارک رست پد ءَ
ساھے من پہ وت درگیتک نہ کت