باج بلوچ ئیگ اِنت

وھدے مشکے ند ءِ زبان ءَکئیت، گڑا جیڑگانی سر وت ءَ دور ماں میزر ءُ پنت چکاریں گیابانے ءَ سر کنت ءُ ھمے گْوش اِیت کہ منی ھاٹی انچو نہ اِنت کہ من مشکے ءِ بابت ءَ نبشتہ بہ کن آں، چی ءَ کہ مشکے زندگ ءُ ابدمانیں کارستانی ھما ڈگار اِنت کہ راجی جز ءِ گوھریں تاکانی واناکیں تاکدیمے کہ گوں زاپرانیں ھوناں نبیسگ بوتگ۔

بلے مروچی من ھما کسہ ءَ نبیسگ لوٹ آں کہ آ کسہ راجی آجوئی ءِ جنگولاں گوستگیں روچاں گوں مسکیں ھوناں نبشتگ، ءُ راستی یے کہ کسہ ھما کارست بہ اَنت کہ دیمونی ءِ پلسپہ ءَ آشنا ءُ پہ ماتیں گلزمین ءِ آجو کنگ ءَ بدواہ ءِ تیر ءُ ٹوپانی دیم ءَ وتی سینگ ءَ پہ مزن مرّی مک کن اَنت ءُ بچکند اَنت کہ ما ھما راج ءِ پسگ اِیں کہ اچ مئے نمیرانی ءَ پد دگہ کنگریں پسگ اے توپک ءَ ماں کوپگاں درنج اِیت ءُ اے ڈیھ پانپاھی ءِ جنگ ءَ تئی دیم ءَ میلانک بیت۔

بیگاہ ءِ ساھت ءَ ما نندوک اَت اِیں کہ سنگتے ءَ درائینت مشکے ءَ ڈیھ پھازانی شھمیری ءِ ھال اِنت، بلے تنیگا زانگ نہ بیت کہ اے وتن شیدا کے کے اَنت۔ گڑا اے ساھت ءَ منی مجگ ءَ واجہ ڈاکٹر منان ءُ تمردیں شیھک جان، سردو ءُ پدا جان، کازی ءُ ساجد جان، زمیندار ءُ ایدگہ ورناہ یک یک ءَ سھرا بوت اَنت کہ آیاں وتی زندمان پہ راجی زندمان ءِ رکینگ ءَ کولیگ کرتگ اَنت۔

ھمے جیڑگ ءِ تہ ءَ مشکے گوں وتی بھشت گوناپیں دْروشم ءَ سھرا بوت کہ ھمے ماہ ( دسمبر ) دو ھزار دوازدہ ( 2012 ) ءَ من دمگ ءِ تر ءُ تاب ءَ گوں سنگت زپرکمالان ءَ شتگ اَت آں۔

بلے! مروچی منی ند مشکے ءِ ھما کارستانی بارو ءَ لپرزگ اِنت کہ کردار ءِ شاھگانی سرجمیں ڈیھ ءَ ھوار تانسریں راج ءِ دلاں وت ءَ چوش درونتے ءَ ازبر کنان اِنت۔ وھدے راج ءِ ورنا پہ وتی زمین ءُ آکبت ءَ جیڑ اَنت، جیڑگ ءُ مارشت ءِ ھواری ءَ زمین وارسی ءِ ھک ءَ پیلو کن اَنت، گڑا اے راج ءِ دیم ءَ ھچ دابیں اڑ ءُ جنجال اڑاند نہ بیت، پرچا کہ آ چہ ھمے رنگراھاں پہ وت راہ شوھاز اَنت ءُ وت ءَ منزل ءَ سر کن اَنت۔

بہ کول ء واجہ ڈاکٹر منان ” تو اگاں مشکل ءُ سکیں ساھتانی دیمپانی ءَ کت مہ کن ئے گڑا سوب ترا وش آتک نہ کنت، بلکیں پہ سوبمندی ءَ ترا ھمے سکییں جاورانی دیمپانی کنگ ءُ دیم ءَ جزگی اِنت “۔ اے ھبر راج ءِ تمرد ءُ شھمیریں سر کینگی بلوچ پنام ء مسلم، ابدلستار بلوچ پنام ء مھراج، آزم پنام ء باست، الی پنام ء اتا، سرور پنام ء دُرک ءَ پیش داشت کہ اچ مئے زندمان ءَ گیش مئے لیکہ ءُ مکسد ارزشت دار اِیت۔

وھدے بنی آدم گوں وتی پگر ءُ سسا ءَ راجی جز ءَ ھمگرنچ بیت، گڑا سدک اِنت کہ منی زند ءُ مرگ گوں ھمے جھد ءَ بندوک اِنت۔ پہ جھد ءِ لوٹ ءُ گزرانی پیلو کنگ ءَ من ءَ ھر دم ءُ ساھت ءَ پرکار بوگی اِنت دانکہ یک آشوبی ئیں کلوھے منی راج ءِ ورناھاں سر بہ بیت کہ راجی ایردستی ءِ بگیر ءَ جھد مئے باندات اِنت، ھمے کلوہ شھمیریں سراں گوں وتی ھوناں نبیس اِت۔ پمیشکا ما اے دابیں سراں مھکم ءُ تمردیں آشوبی گوش ایں، آشوبی پمیشکا گوش اِیں کہ آیاں پد ءَ چک نہ جت کہ ما چینچو پند بر اِتگ، بلکیں آ گوں ھمے امیت ءَ جزگ ءَ اَت اَنت کہ ما زوت وتی منزل ءَ سر بہ بہ اِیں۔

بدواہ ھر روچ گوں نوک نوکیں رپک ءُ پندلانی ھواری ءَ ٹیکنالوجی ءَ پہ راجی جز ءِ پروش دیگ ءَ کار گرگ ءَ اِنت، بلے بلوچ سرمچنڈیں سرانی توکل ءِ پروش دیگ ءَ بے سوب بوتگ۔ بے سوب پمیشکا کہ راج ءِ ورناھاں سما کتگ اے مئے ڈگار اِنت، بدواہ چینچو زورمند اِنت بلے مئے پہ وتی ڈگار ءَ کولیگ بوگ ءِ ھک ءَ پچ گپت نہ کنت، پمیشکا بدواہ چینچو کہ زوراکی بہ کنت باج بلوچ ئیگ اِنت۔

بہ کول ء واجہ مبارک کازی

کازی روچے من باں دنیا ءِ نگاھاں اندیم
بلے راجدپتر ءَ اھوال منی پشت کپ اَنت