بہ یا کسھاں ساز ایں!
جنگانی کسہ، وتی جند ءِ گلزمین ءِ سر ءَ درآمد ءُ درانڈیھی ءِ کسھاں۔ ما ھما گلباگیں گلزمین ءِ ھدابند اِیں کہ زورگر ءَ پہ ما کورم جوڑ کرتگ۔
ھو! ھمے کسہ ءَ کار ایں، بلے منی ھون وارتگیں ڈگار ءِ دلبند ءَ روچے کسھے تیجار بیت۔ زیک بہ گند ئے من ھمے دابیں کسھانی بابت ءَ کتاباں ونتگ ءُ اَچ کسے ءَ اِش کرتگ، بلے مروچی منی جند ءِ دوار اے دابیں کسھانی جوھانے جوڑ بوتگ ءُ بدواہ گوں رون ءُ موش ءَ گلائیش اِنت۔
بلے! مروچی منی کسہ گْوستانک ءِ تاکانی جتائیں کسھے، چو نہ اِنت کہ اے منی ڈگار ءِ درد چکاریں اولی کسہ اِنت، بلکیں منی باریگ ءِ اولی کسہ اِنت کہ من گوں چماں دیستگ۔ من ءَ مارگ ءِ سیمسراں ھما دست انچیں چارراھے ءَ آؤرتگ ءُ یلہ داتگ ئِے کہ ابید ء جند ءِ ساھگ ءَ دگہ ھچ پادبْرمش ءُ چڑکہ گوشاں کپگ ءَ نہ اِنت، ویرانی ءَ توامیں چاگرد پتاتگ ءُ ھونانی مسکیں بو تالان ءُ بدواہ شادمانی کنگ ءَ اِنت۔
بہ یا وتی چم دیست ءُ گمجتیں کسہ ءَ کار ایں!
میتگ ءِ توامیں مھلوک اِنسرتگ اَت، کُچکانی راشگ ھم تم بوتگ اَت۔ شپ ٹکان ٹکان ءَ دیم پہ بانگواہ ءِ دوار ءَ راھادگ اَت۔ سارتی ءِ ھلوتانی ھمراھی ءَ شازیہ پہ وتی لاڑک ءُ چراگیں بچ ءَ نازینک ءُ لولی ریسگ ءَ اَت۔
” لیلو لیلو منی بچیگ ترا نازین آں
تو مزن بہ ئے وتی راج ءَ وتی بڈّ ءَ بند ئے
دائم ءَ پکر کن آں من گوں گماں بازیناں”
بلے! شازیہ زانگ ءَ نہ اَت کہ اے شپ ءَ را پہ سھب ءِ مستاگ ءَ ھوناکیں کلوھے گون۔۔۔۔۔۔، اے ادارکی زندمان گْوستانک ءِ تاکاں دِل آزردگیں کسھے ءِ دْروشم ءَ پہ مجتی ابدمان بیت ءُ ما سرجم ءَ کسھے بہ اِیں۔
ناں کہ مات نجمہ چرے آپت ءَ سھیگ اَت کہ اے شپ پہ ما باند ءَ نوکیں کسھے ءِ نبیسّگ ءَ ساجو اِنت، ءُ ھمے رنگ ءَ دوست جان ءَ ھم اے نہ جیڑ اِتگ اَت کہ من ءُ بابر، ھانل، چراگ ءُ شازیہ یکیں کسہ ءِ کارِست بہ اِین ءُ مئے نامانی دیم ءَ یکیں رمس ءُ نمیرانی نبشتگ بیت۔ناں پرھاد، ماھکان ءُ ماہ زیب ءِ دل ءَ واہ اِتگ اَت کہ اے زوراک اَچ ما مئے کسانی ءِ لیب ءُ گْوازی ءِ پل بچکندیں زندمان ءَ پل اِیت۔
سھب ءِ سر ءَ مھلہ من چہ واب ءَ بست کرت، کسانکیں ساھتے ءَ پد من چو مدامیگیں وڑ ءَ موبائل بوتک داں داں ملکی ءُ جھانی نوکیں اھوالے ءَ سھیگ بہ بہ آں، وھدے موبائل پچ کرت ، انچو کماش دلمراد ءِ نبشتگیں پیام ءَ ھیال ءُ مارشت ءِ واگ وتی دست ءَ کرت ءُ من ءَ ماں دور ویرانگیں گیابانے ءَ سر کرت۔ منی چم موبائل ءَ سک اَت اَنت، بلے ھیال ءُ سسا آسروکیں ندارگے ءِ چارگ ءَ دلگوش ءُ جیڑگانی بندیک سستگ اَت۔
کسانیں ساھتے ءَ پد کہ گوں وت ءَ ملمہ بوت آں گڑا چہ زبان ءَ در آتک ھو جنگ ھمیش اِنت، زوراک وتی زورانسری ءِ سیمسراں گواز کنت ءُ زلمانی نپت ءُ بیراں گوار اِیت، بلے مارا گوں مھکمیں توکل ءَ جزگی اِنت ، داں سھاریں منزل ءَ۔
پرچا کہ آجوئی ءِ مل سرانی دیمونی اِنت، جھان ءِ کجام کنڈ ءَ کہ راجی جز بوتگ اَنت الم دیمونی ءِ کسہ سرنامگ اِنت۔ پمیشکا من گْوش آں کہ اے شھمیریں سرانی داتگیں دیمونی ءِ مز آجو ءُ ایمنیں سرڈگار اِنت۔ داں ما وتی گلزمین ءِ واھند مہ بہ اِیں، گُڑا پہ ما سلیولیں زندمان پہ مدیمی ھست ایں۔
پہ بلوچ راج ءِ ورناھاں جیڑگ ءُ مارشت ءِ نوبت ھمیش اِنت کہ وتی ندْریگیں سرانی ھون ءِ موکگ ءَ آجوئی ءِ دگ ءَ راھادگ بہ بہ اَنت، پرچا کہ بدواہ پہ مئے چکچین کنگ ءَ وتی تاکت ءَ کارمرز کنگ ءَ اِنت داں بلوچ راج ءَ دائمی ایردست بہ دار اِیت ءُ ھاکمی بہ کنت۔
بلے اے گوں مئے راجی توان ءَ کار دار اِیت کہ ما دژمن ءَ پْروش دے اِین ءُ وتی وتواجھی ءَ برجم دار اِیں، مروچی کہ بلوچ ءَ چینچو دیمونی داتگ اے توام پہ سرڈگار ءُ راجی آجوئی ءِ واستا دانکہ ایمنی ءِ کپوت ڈیھ ءِ ھر دشت ءُ جنگل ءَ کوکو بہ کنت۔
ند بہ گندئے شمسر ءِ ویل ءَ آ کساس ءَ نبشتہ کرت مہ کنت، بلے مارگ ءِ سیمسراں اے آزمان جکسیں توار کدی در ءُ اندیم نہ بیت، بلے راستی ھمیش اِنت کہ اے ویل کجام لوٹ ءِ پژدر ءَ بوتگ ماراپہ ھما لوٹ ءَ دیم پہ منزل ءِ پاند ءَ جزگی اِنت دانکہ ما وتی شھمیریں سرانی رتکگیں ھونانی تْرمپاں بہ موک اِین ءُ ایردستیں راج ءَ آجوئیں بامے بہ دے اِیں۔
اگاں ما راستی ءَ زانگ لوٹ اِیں، گڑا مارا وتی آجوئی ءِ جز مھکم کنگی اِنت کہ پہ آئی ءَ تِپلیں زھگاں ھوار پیرزال ءُ کماش، دنگیں ورنا کولیگ بوگ ءَ اَنت۔ ھمے دگ مارا مئے منزل ءَ سر کنت، ھمے دگ مئے شھمیریں سرانی دیستگیں واب ءَ مانا کنت، ھمے دگ مئے زندانی ئیں بیل ءُ ھمبلانی آزگیں زیماں درمان کنت، ھمے دگ مارا جھان ءِ اندر ءَ جتائیں پجار ءُ ابدمانیں راجے ءِ بستار ءَ زندگ کنت۔ ھمے دگ مات نجمہ، بانک شازیہ، چیئرمین دوستا، پرھاد، بابر، چراگ، ھانی، ماہ زیب ءُ ماھکان ءِ رتکگیں ھوناں پلگار اِیت، ھمے دگ مئے زندمان ءُ آجوئیں آکبت ءِ مانزمان۔ جز داں پشت مہ کپ ئے، جز.
