نبشتہ کار: زِر اُوست بلوچ
دْروت بھار جان!
بھار جان مرچی تو ابدمان ءُ من پہ ترا نمدی یے نبشتو کنگ ءَ آں، چینچو بے لزتیں ھبرے ناں؟ بھار جان من تئی ھمنچو ستا ءَ بہ کناں انگت کم اَنت، پرچا کہ تو ستا ءِ مھتاج نہ ئِے۔ من ھمنچو پہ ترا نبشتو بہ کناں پتو کم اَنت، چی ءَ کہ تو تھنا پہ وت نہ رپتگ ئِے۔ بلکیں تو پہ وتن رپتگ ئِے ءُ پہ وتی نوکیں پدریچ ءِ باندات ءَ رپتگ ئِے، ءُ تو وتی نام گوں ھوناں راجدپتر ءِ تہ ءَ نبشتو کُتگ۔ تئی نام مدام راجدپتر ءِ تہ ءَ ھست مان اِیت ءُ آیوکیں پدریچ ءَ کُربانی ءِ درونت ءَ دنت۔
بھار جان!
چوناھیا بھار جان من ترا نہ دیستگ اَت، بلے تئی نام ءِ اِش کنگ ءَ پد منی واھگ ءُ لوٹ بوتگ کہ ترا بہ گند آں۔ پرچا کہ تئی مھروانی ءِ ستا من اِش کُتگ ءُ منی واھشت بوتگ کہ من گوں تو دُچار بہ کپ آں۔ وھد جُنزان اَت ءُ یک روچے اناگت ءَ تو گوں کسے ءَ کیچ ءَ اتکگ اِت ئِے، گُڑا ھمے روچ ءَ تو مئے گس ءَ اتک ئِے ءُ من ترا دیست۔ چہ ھما روچ ءَ پد گُڑا ما سک نزیک بوت اِیں، بھار جان من انچوش کہ ترا دیست من ءَ ھمے گُمان بوت کہ من ترا پیسر ءَ دیستگ ءُ گوں تو ھوار بوتگ آں، پرچا کہ بھارو تو سکیں مھروانے ءُ گوں ھرکس ءَ مھروان اِت ئِے۔
بھار جان!
یک برے تو پہ روزگار ءِ ھاتر ءَ دری ملُک ءَ شُت ئِے، بلے ترا زمین ءِ اِشک ءَ انچوش گنوک کُتگ اَت کہ تو اُود ءَ نشت نہ کُت ءُ پد ءَ واتر پہ ڈیھ ءَ اتک ئِے۔ بھار جان وھدیکہ تو واتر بوت ئِے گڑا تو گیشتریں وھد گوم ءَ گْوازینت، بھار جان من ءَ یات اِنت ھردیں کہ سنگتے ءَ لوٹ اِتگ گُڑا یک برے مئے گور ءَ اتکگ ئِے ءُ اما جان رکست کُتگ ءُ ھمے ھبر گْوشتگ ماتی من روگ ءَ آں، بلے وتی دُواھاں گون کن گوں، پد ءَ گوں سنگتاں شُتگ ئِے۔ بھار جان تئی ھمے ھبر ”ھبو” چنچو گلزار بوتگ گند ئِے، بھار جان مرچی تو ابدمان ءُ تئی ھمے ھبر ءِ واستا من ءَ چنچو زھیر کنت۔
بھار جان!
تو مدام اتکگ ئِے گوں سنگتاں دیوان کُتگ، مروچاں تئی دیوانجاہ سک ابیتک اِنت۔ نوں کس تئی دیوانجاہ ءَ نہ نند اِیت ءُ دیوان نہ کنت، تو دُرست ایوک کُت اَنت ءُ تھنا شُت ئِے۔ بھار جان ترا یات اِنت گُڈّی شپ ءَ تو چہ مئے گس ءَ مارا رُکست کُت ءُ شُت ئِے، بلے رُکست بوَگ ءَ پیسر تو مارا یک ودارے دات۔ تو گْوشت من پہ شما الم واتر کایاں، بھار جان ما چوناھیا زانت کہ اے راہ انچیں راھے کسے اگاں یک برے شُت دوبر مشکل اِنت واتر بہ بیت، بلے ما بس تئی داتگیں ودار ءَ نشتگ اِت اِیں۔ ما گْوشت بلکیں تو واتر بہ بہ ئِے، بلے بھار جان تو بے وپائی کُت ءُ نیاتک ئِے۔
بھار جان!
بھارل ترا گوں کیچ ءَ سک باز مھر اَت گند ئِے، تئی گُڈّی ساہ ھم کیچ ءِ دلبند ءَ ندْر بوت۔ بھار ترا من ھال دیگ لوٹاں کہ تو مارا یلہ کُت ءُ شُت ئِے، تئی پُشت ءَ مارا اَلی ءَ ھم یلہ کُت۔ تو، اَلی ءُ ساربان زوت گوں وت برت اَنت گوں، شُمئے مھرانی واستا دل زر اِیت من ءَ ھردے کہ شُمئے زھیر زیر اَنت گُڑا دل گْوش اِیت کہ بال بہ کن پہ شما بیا آں۔ بھار جان تو پرچا چو اِشتاپی شُت ئِے، تو چہ گس ءَ رُکست بوتگ اِت ئِے ترا دوسال ھم سرجم نہ اَت۔ تو پیسر ءَ وتارا ندْر کُت، ترا زاناں زمین ءِ اِشک ءَ انچوش گنوک کُتگ اَت۔
بھار جان!
مھروان باز اِنت، اے مھر کہ تو ءُ اَلی ءَ داتگ اَنت دگہ کس دات اِش نہ کنت۔ کسے ھر وڑ مھروان بہ بیت، پہ من شُمئے جاہ ءَ گپت نہ کنت۔ بھارو اے روچ ءَ کہ ءَ تو پہ زمین ندْر بوتگ اِت ئِے، اے روچ ءَ کیچ گوں پُلّاں بانور اَت۔ اے ھال تئی ھمک دمک ءُ گْور ءَ شِنگ اَت، بلے اے وھد ءَ من سک بے تاھیر اِت آں۔ وتسر ءَ وت منی دل ءَ ھمے ھبر اتک کہ بوت کنت اے ورنا ءَ من نہ زاناں، ھمے وھد ءَ کسے ءَ تئی اکس روان داتگ اَت ءُ گْوشت ئِے کہ مروچی ھمے ورنا پہ وتن سالونک بوتگ۔ گُڑا من تئی اکس چار اِت ترا پجّا نیار، پرچا کہ تئی رنگ دگہ وڑ ءَ اَت۔ تئی شوکیں رنگ شُتگ اَت، وھدیکہ منی چم نام ءَ کپت اَنت کہ نبشتو اَت پدائی بھار پنّام ء کاروان ھمے دمان ءَ چہ دل ءَ انچیں آھے چست بوت گْوش ئِے من زمین ءَ ایر بُک اِت آں۔ چمّانی ارس شیپ گِران بوت اَنت، گُڑا من ءَ سنگتے ءَ گْوشت کہ تئی دل ھمے بوت، گنوک دل ءَ چوش نزور مہ کن تئی وتی راہ ھمیش اِنت۔ تو چتور دیم ءَ جُنزان کن ئے، گُڑا من ھم ھمے ھبر جیڑ اِت کہ منی ءُ بھار ءِ سپر یکین اِنت تو باید پکر بہ کن، گڑا ھمے ھبر ءَ وت مھکم کُت۔
بھار جان!
گُڈّسر ءَ گوں تو تئی کستریں گْوھارل یک واھگے دار اِیت بھارک، تو پد ءَ بیا واتر پہ وتی لاڑُکیں گْوھارک ءَ من ءَ بے تو سک زھیر کنت۔ من ءَ پہ تئی ھرچ گْوشتگیں ھبراں زھیر کنت، پہ تئی ٹھلیں بچکندانی واستا باز تلوساں ءُ من ءَ تئی واستا بے کساس زھیر کنت۔ تو سک باز گیر کا ئِے، بھارک تو چوش بھاری موسم ءِ وڑ ءَ یک برے پد ءَ واتر بہ کن ءُ پمّن بیا کہ تئی ودار ءِ آس انگت نہ مُرتگ ءُ جمبور اِنت، بیا کہ انگت وداریگ آں پہ ترا۔۔۔۔۔۔۔
